Last First Revenge

Nine

ร่างสูงโปร่งเดินตรงไปที่โต๊ะ มือเรียวเอื้อมหยิบแก้วหลายใบขึ้นมาใส่บนถาดเสิร์ฟก่อนจะใช้ผ้าซับน้ำเช็ดโต๊ะที่เต็มไปด้วยคราบน้ำและเศษอาหารที่แขกทำผลงานเอาไว้

สายตาสีเขียวมรกตหยุดชะงักเมื่อเห็นบูทสีน้ำตาลของใครอีกคนที่เขาจำมันได้ดี แฮร์รี่ไล่สายตาขึ้นจากด้านล่างจนกระท่ังพบกับใบหน้าคมเข้ม ชายหนุ่มตีสีหน้านิ่งเรียบอย่างเคย

แฮร์รี่ทอดสายตาจดจ้องใบหน้าของเซนครู่หนึ่งด้วยแววตาสับสน มีหลายคำถามเกิดขึ้นในหัวของเขาตลอดหลายวันมานี้นับตั้งแต่ที่เจ้าของบ้านหายตัวไป เขานึกว่าเขาจะไม่สนใจเสียแล้วแต่ก็พบว่าทุกครั้งที่เดินผ่านห้องนั้น สายตาของเขาจะต้องหยุดมองราวกับกำลังรอที่จะเห็นใครบางคน

"เลิกทำงานได้แล้ว" เซนเอ่ย ยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปาก สิ่งหนึ่งที่เห็นได้ชัดในตอนนี้คือสายตาที่เปลี่ยนไป มันเคยห่างเหิน เย็นชา แต่วันนี้ดวงตาคู่นั้นของชายหนุ่มกลับกลายเป็นสายตาคู่ที่อ่อนโยน

"งานฉันยังไม่เสร็จ" ปากตอบ แต่สายตากลับไม่แม้แต่จะเหลียวมอง

มือหนาถูกยื่นมาตรงหน้าทำเอาคนที่เพิ่งเห็นมือนั้นของเซนต้องเงยหน้าขึ้นมอง คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปมก่อนจะหลบสายตามองไปทางอื่นในตอนที่แววตาคมจดจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเขา

"ส่งมือมา" เซนสั่งเสียงแข็ง แต่คนที่ถูกสั่งยังคงใช้มือทั้งสองข้างจัดการเก็บเศษอาหารบนโต๊ะต่อ "นี่ ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง"

คนถูกสั่งถอนหายใจ น้ำเสียงไม่พอใจของเซนเริ่มออกมาจากน้ำเสียงในประโยคหลัง แฮร์รี่วางทุกอย่างลง เดินเข้ามาใกล้ร่างสูงที่กำลังยืนรออยู่ไม่ห่าง

"เลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว ฉันไม่อยากอดตายเพราะไม่ทำงา—" ประโยคของแฮร์รี่ถูกหยุดเอาไว้ในจังหวะที่มือสากจับที่ข้อมือเล็กก่อนจะฉุดรั้งให้เดินตาม ไม่ว่าข้อมือของคนถือตัวจะพยายามสะบัดออกมากแค่ไหน เจ้าของมือหนาก็มั่นใจว่าข้อมือนั้นจะไม่มีวันหลุดออกไปจากมือของเขาแน่นอน