Last First Revenge

Ten

แฮร์รี่ก้าวเท้ามุ่งหน้าไปทางประตู สวนหน้าบ้านคงเป็นที่ที่สงบและส่วนตัวที่สุดสำหรับเขาแล้วในตอนนี้ แต่ก้าวไปได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดชะงักเพราะร่างสูงที่เข้ามายืนขวางทางเอาไว้ ไม่ว่าจะพยายามหลีกไปทางไหนก็ไม่ยอมเปิดทางให้ เขาตัดสินใจหันหลังกลับหมายจะเดินกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองที่ตอนนี้ถูกเนรมิตขึ้นใหม่ด้วยอำนาจเงินของใครบางคน

"จะไปไหน" เสียงทุ้มเอ่ยปากถาม รั้งข้อมือคนที่คิดหนีเอาไว้แน่น

"กลับห้อง" ตอบอย่างให้แล้วไปเสร็จก็พยายามดึงข้อมือตัวเองออกจากมือหนา พูดได้เลยว่าไอ้อาการถามคำตอบคำนี่ฝังอยู่ในนิสัยเขามาสักพักใหญ่ๆ แล้ว

"ไอ้ห้องนั่นมันมีอะไรดีนักหนา" ร่างสูงพูด ไม่สบอารมณ์ที่เอะอะอีกฝ่ายก็เอาแต่หนีเข้าห้องลูกเดียว แบบนี้มันเรียกหลบหน้ากันชัดๆ

เขาคงคิดน้อยไปว่าถ้าบอกอะไรไปแล้วอีกฝ่ายจะยอมอ่อนขึ้นมาบ้าง

ไม่เลย แข็งยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

"ปล่อยนะ" แฮร์รี่เสมองไปทางอื่น ไม่สบสายตากับชายหนุ่มตรงหน้า

"นี่.." เซนคลายความตรึงเครียดที่ปรากฎชัดบนใบหน้าลง คว้าร่างผอมในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนสามส่วนยี่ห้อดังท่ีตัวเองเพิ่งไปเหมามาให้เข้ามาใกล้ เคลื่อนมือขึ้นเชยคางให้หันขึ้นมาสบตา

"..."

"จะหลบหน้าฉันไปถึงไหน" ดวงตาสีเฮเซลจ้องใบหน้าหวานนิ่ง "ฉันอยากเห็นหน้านายจะแย่..."

ริมฝีปากบางถูกกัดจนเป็นเส้นตรง ไม่อยากเปิดเผยความรู้สึกเล็กๆ ที่เริ่มก่อขึ้นในใจให้อีกฝ่ายรู้ ความรู้สึกที่ไม่รู้เริ่มเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหน แต่เขามีแต่กลัวว่ามันจะเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมจนยั้งใจตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ ยิ่งทำดีเท่าไหร่กำแพงที่ก่อขึ้นก็ยิ่งถูกทำลายให้เตี้ยลงไปเท่านั้น