Last First Revenge

Thirteen

[Harry's POV]

สามเดือนกว่าแล้วที่ชีวิตของผมกลับเข้าสู่ปกติอีกครั้งหนึ่ง นับตั้งแต่วันที่พี่ชายของผมถูกยิง มีอะไรหลายอย่างเกิดขึ้นมากมาย และทุกอย่างทำให้ผมรู้สึกราวกับว่าได้กลับสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง พวกผมและเขากลับกลายเป็นคนที่ไม่มีความสัมพันธ์หรือแม้กระทั่งความแค้นอะไรต่อกันอีกต่อไป ครอบครัวของผมที่อังกฤษซึ่งก็คือพ่อกับพี่ชายก็เร่งมือแก้ไขปัญหาภายในบริษัท ส่วนผมเดินทางกลับมาที่นิวยอร์ค กลับมาหาชีวิตแสนปกติสุขเหมือนก่อนที่ผมจะเดินทางไปเจอกับใครคนนั้นเข้าเมื่อหลายเดือนก่อน

ใครคนนั้น...สร้างบาดแผลไว้ให้ผมมากมาย เขาทั้งสร้างความทรงจำสีหวานเอาไว้ที่เมื่อไหร่ก็ตามที่หวนนึกถึงเป็นต้องคิดถึงเขา คำพูดชวนให้หัวใจสั่นไหวยังดังอยู่ในทุกความรู้สึก ทุกบทสนทนา ทุกพายุอารมณ์ของเขา ผมยังจำมันได้ดีราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

แต่ทุกเรื่องที่ผ่านพ้นไปก็ช่างเจ็บปวดในขณะเดียวกัน ตอนนี้ผมได้กลับมามีชีวิตที่เหมือนจะมีความสุข...แต่มันช่างว่างเปล่า เขาเป็นคนแรกที่ผมคิดถึงทุกครั้งที่ลืมตาขึ้นในตอนเช้า ตามมาด้วยความรู้สึกผิดที่ดันไปคิดถึงคนที่ไม่เคยรู้สึกอะไรกับผมเลย นั่นยิ่งตอกย้ำให้รู้ว่าผมมันโง่แค่ไหน...ผมมันโง่ที่ไม่เคยรู้ว่าสำหรับเซน เรื่องระหว่างเรามันไม่เคยและไม่มีวันเป็นจริง ผมมันโง่ที่ไม่เคยรู้ว่าการทำดีของเซนเป็นแค่ละครฉากหนึ่งเพื่อหลอกให้ผมตายใจ แล้วใช้ผมเป็นหมากในการแก้แค้นคาลวิน

ความรู้สึกที่หลากหลายตีกันอยู่ในหัวของผมในทุกเช้า

ผมรู้สึกสับสนจนแทบบ้า

ตอนนี้ข้างในความรู้สึกของผมมันไม่เหลืออะไรอยู่ ไม่มีความรู้สึกสุขที่สุด ไม่มีความรู้สึกทุกข์ที่สุด ผมรู้สึกเฉยๆ กับทุกสิ่งรอบตัว หรือจะเรียกได้ว่าผมแทบจะไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องรอบตัวเลย