มีเรื่องต้องสะสางเยอะจริงๆ..
เซนเดินเข้ามาบริเวณเดิมที่เขาเพิ่งออกไปเมื่อสี่ชั่วโมงที่แล้ว เขาต้องเข้ามาใหม่อีกแล้วเพื่อจัดการกับคนที่พยายามจะอวดดีกับเขา อุตส่าห์ใจดีแล้วเชียว ทำไมยังต้องทำให้เขาโมโหอยู่เรื่อย.. คิดแล้วเขาก็นึกหงุดหงิดขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำอีก
พนักงานทุกคนก้มหัวเล็กน้อยเมื่อเขาเดินผ่านเพื่อเป็นการแสดงความเคารพที่มีต่อผู้มีอำนาจสูงสุดในสถานที่แห่งนี้ สายตาสีเฮเซลที่ถูกล้อมกรอบด้วยแพขนตางอนยาวรับกับคิ้วเข้มเข้ากับใบหน้ามองตรงไปเบื้องหน้า แววตาเด็ดเดี่ยวมั่นคงของเขาทำให้ไม่ว่าใครก็ต้องยอมสยบ
แต่บางทีก็อาจจะไม่ใช่กับเขาคนนี้
"มานี่!" มือหนาที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยหมึกสีดำของรอยสักกระชากข้อมือของใครอีกคนที่กำลังพูดคุยกับพนักงานอีกคนหนึ่งอยู่
ข้อมือเล็กกว่าพยายามจะสะบัดข้อมือของตัวเองออกจากการถูกรัดกุมแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะยิ่งเขาดิ้นและสะบัดมากเท่าไหร่ มือหนาก็ยิ่งน้ำหนักมือบีบให้แรงมากขึ้นเท่านั้น
"ปล่อย!" สายตาสีเขียวมรกตวอกแวกไม่อยู่นิ่ง เขามองไปรอบตัวที่ตอนนี้สายตาหลายคู่กำลังจดจ้องมาที่เขาและคนตรงหน้าเป็นตาเดียว "ปล่อย"
"เก่งดีนี่ ไปแกล้งทำดีกับใครเขาล่ะถึงได้โทรศัพท์มา" คำพูดที่เพิ่งถูกพ่นออกมาจากปากของคนใจร้ายทำให้แฮร์รี่งงเป็นไก่ตาแตก
"ฉัน-"
"อย่าคิดว่าฉันจะโง่เชื่อคำโกหกของนาย" เซนโน้มใบหน้าลงมาใกล้ก่อนจะเปิดปากบอกคนที่กำลังแอบเก็บซ่อนความกลัวในตัวของคนตรงหน้าเอาไว้
คนฟังได้แต่กัดฟันแน่น.. เขาทำอะไรผิด?
คนที่พ่วงตำแหน่งพนักงานให้จำเลยอย่างเขาถอนใบหน้าออกห่างก่อนที่จะปล่อยข้อมือของเขาออก ไม่เพียงแค่ปล่อยแต่กลับผลักอีกร่างออกจนแฮร์รี่กระเด็นไปนั่งอยู่ที่พื้นท่ามกลางสายตาของพนักงานคนอื่น
YOU ARE READING
Last First Revenge
Fanfiction'การล้างแค้นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย..ที่เขาจะจดจำมันไปอีกนาน' Warning: Violence, Kidnap, Mature Content, etc. #LastFirstRevenge
