Last First Revenge

Epilogue

Epilogue

สามปีผ่านไป...

แฮร์รี่ก้าวเท้าไปอย่างไม่รีบร้อนไปตามทางริมอ่าววิคตอเรียอย่างสบายใจ ที่ฮ่องกงเขาไม่ใช่คนดัง เป็นแค่ฝรั่งคนหนึ่งท่ามกลางคนเอเชียที่พูดภาษาที่เขาไม่เข้าใจ แฮร์รี่ทอดสายตามองแสงจากตึกฝั่งตรงข้าม ปลดปล่อยความรู้สึกไปตามสายลมเย็นๆ

เขาชอบบรรยากาศแบบนี้ ที่ๆ ไม่มีใครรู้จักเขา ที่ที่เขาจะทำตัวยังไงก็ได้โดยไม่ต้องคิดอะไรมาก เขาเลยถือโอกาสวันหยุดยาวมาเที่ยวแถบเอเชีย ประเทศแรกที่น่าจะเที่ยวง่ายที่สุดก็คงจะเป็นฮ่องกงนี่แหละที่เหมาะกับการไปคนเดียว

แฮร์รี่ยืนชมวิวอยู่ริมอ่าวได้พักใหญ่ก็ตัดสินใจจะกลับโรงแรม เขาหันกลับไปอีกทาง ขาซ้ายก้าวไปข้างหน้าสลับกับขาขวาได้เพียงไม่กี่ครั้งก็ชนเข้ากับร่างสูงของใครอีกคน

"ขอโทษครับ" แฮร์รี่ก้มลงเก็บแว่นกันแดดของตัวเอง เป็นจังหวะเดียวกับที่คนตรงหน้าเอื้อมมือลงมาจะเก็บแว่นกันแดดให้เขาเช่นกัน

แฮร์รี่ไล่สายตามองมือหนาไปจนถึงรอยสักที่เขาคุ้นตาก่อนจะชะงักไป แฮร์รี่ก้มหน้างุด หัวใจของเขาสั่นระรัวไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปมอง

"ขอโทษเช่นกัน..." เสียงเข้มที่ดังขึ้นทำให้ทุกอย่างกระจ่างขึ้นทันตาเห็นแม้จะไม่เงยหน้าขึ้นไปมอง "คำขอโทษ...พอจะช่วยได้บ้างไหม"

"..."

"เวลาห้าปีมันมากพอให้หายดีรึเปล่า" น้ำเสียงที่แฮร์รี่จำได้ขึ้นใจพูดขึ้นอีก มันสั่นเครือจนผิดไปจากเดิม ผิดไปจากครั้งล่าสุดที่เคยฟังเมื่อห้าปีที่แล้ว