Last First Revenge

FOUR

Harry

ผมไม่ควรไว้ใจใครสักคน..

เจ้าของดวงตาสีซีดยืนอยู่ข้างๆ คนเป็นเจ้านายด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ผมทำได้เพียงมองเขาเพียงหวังให้เขาหันกลับมามองผม ผมอยากใช้สายตาถามว่าสิ่งที่เขาทำคืออะไร เพียงเสี้ยววิที่เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมก่อนจะรีบก้มหน้าเพื่อหลีกเลี่ยงการสบตากับผมอีกครั้ง

ผมคงโง่เอง เพราะผมลืมคิดว่าสุดท้ายแล้วเขาก็คือลูกน้องของเซน

"ลูอี.. ฉันไม่นึกเลย.." ว่าสุดท้ายแล้วที่ผมคิดว่าคุณไม่เหมือนเขา..ก็ไม่ใช่ความจริง

"ลูอีเป็นลูกน้องของฉัน ย่อมทำตามคำสั่งฉัน" ใครอีกคนพูดแทรกราวกับรู้ความในใจของผมเสียอย่างนั้น น่าขำที่ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยทุกอย่างในขณะที่เขาเหมือนจะรู้เรื่องผมไปเสียทุกอย่าง "นี่คือบทเรียนของความหยิ่งทระนงของนาย จำไว้ให้ขึ้นใจ"

ใบหน้าคมเข้มเหยียดยิ้มใส่ผมก่อนจะหันหลังให้ผมแล้วเดินห่างออกไป ทิ้งไว้แต่คนที่ผมเคยไว้ใจที่ยังยืนอยู่ที่เดิม

"ทำไมไม่เดินตามเจ้านายของนายไปล่ะ" ผมถาม สายตาไม่ได้จดจ้องไปที่ใบหน้าที่นิ่งเรียบของเขาแม้แต่น้อย "ไปซะ ฉันไม่อยากให้นายเห็นภาพน่าสมเพชของฉันตอนกำลังเก็บของกินที่พื้นไปเล่าให้เจ้านายของนายฟัง"

"..."

"ถือว่าฉันขอร้อง" คำขอร้องของผมเป็นผลเมื่อเขาตัดสินใจหมุนตัวหันหลังให้ผมโดยไม่พูดอะไร

ผมก้มตัวลงนั่งบนพื้น สองมือเก็บเส้นสปาเก็ตตี้จากพื้นขึ้นมาใส่จานดังเดิม ผมหยัดตัวยืนขึ้นก่อนจะวางจานในมือลงบนโต๊ะ ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะสังเกตเห็นใครอีกคนคนนั้นที่ยังยืนอยู่ที่เดิมเพียงแต่เขายังหันหลังให้ผมอยู่

"ทำไมยังไม่ไป อยากอยู่สมน้ำหน้าฉันนักหรือไง" ผมมองอย่างขัดใจ คงไม่มีใครอยากให้คนอื่นเห็นเราตอนกำลังล้มหรอก..