DİANA+18

İlk adımlar

hello ben geldim ballarım.

kitap yeni olduğu için bölümler biraz kısa,o yüzden şimdilik böyle devam edeceğim

Nasılsınız bu arada?

Hadi iyi okumalar size🦋

Bazı zamanlar vardır,ne kadar kötü şeyler yaşasak bile daha kötüsü olmaz diyip kendimizi avuturduk ama tam tersi o zaman en beterini yaşardık.

Ben bugün öyleydim daha kötüsü olamaz dedikçe en beteri gelip beni buluyordu.

Beni mahvediyordu,beni nefessiz bırakmaya çalışıyorlardı. Mutlu olmak bana yasakmış gibi sürekli kötü şeyler yaşıyordum.

Ama asla inancımı kaybetmeyecektim,bir gün belki bende herkes gibi sorunsuz bir şekilde gülecektim.

Hatta kahkahalarla bu günlerin esprisini yapacaktık o gün geldiğinde bu berbat yaşamdan ve herkesten vazgeçecektim.

🦋

En son Eliza'nın aramasıyla hastanenin yolunu tutmuştum. Hastaneye binbir sıkıntı ile varmaya çalışıyordum,yol her günün aksine bugün ayrı bir kalabalıktı ve ben bir türlü hastaneye yetişemiyordum.

Hastaneye vardığımda hızlı adımlar ile danışmana ilerleyip az önce zehirlenip acile kaldırılan hastanın ameliyathaneye kaldırıldığını öğrenmiştim.

Hızlı adımlar ile ameliyathanenin önüne gelmiştim. Eliza bir köşede hıçkıra hıçkıra ağlıyordu ona varıp sımsıkı sarılıp onla beraber ağlamaya başladım.

Duyduğumuz haykırmaya kafamızı çevirdiğimizde Gül'ün annesi bize doğru yaklaşıyordu.
"Ona ne oldu kızlar?" diye bize sordu.
"Tam bilmiyoruz Zehra teyze ama zehirlenme büyük ihtimalle."diye yanıtladı Eliza onu.

Gül'ün annesi köşedeki sandalyelere çöküp hıçkırarak ağlamaya başladı.

Gül'ün babası onun bu haline daha fazla dayanamayıp yanına oturup başını omzuna koydu ve ikisi de hıçkırıklarla buna ağlamaya devam ettiler.

Bu görüntü beni nefessiz bırakıyordu, en önemlisi içerdeki kişi benim bir parçamdı.

Her şeyimiz birlikte olurdu, içtiğimiz suyu bile paylaşırdık. Hızlıca Eliza'yi kendime çektim içimdeki acımızı feryat eder şekilde ikimizde ağlamaya devam ettik.

En son sakinleşmeye başladığımızda ameliyathanenin ayrı ayrı köşelerine çöküp operasyonun bitmesini bekledik. Hiçbir şey soramamıştım.

Nasıl oldu,ne oldu,neden olduğu sorular aklımı kurcalarken bir ses duydum bu ameliyathane kapısının açılma sesiydi. Kapıya doğru hızla ayağa kalktığımda karşımda Melih'i görmeyi beklemiyordum.

Yanında iki üç doktor daha vardı. O da beni gördüğünde ufak bir şaşkınlık yaşadı ama sonra profesyonel bir şekilde kendini toplayıp Gül hakkında bilgi vermeye başladı.

"Geçmiş olsun! Kendisi şuanlık krizi atlattı, midesindeki zehirde temizlendi ama iki gün boyunca gözetim altında kalmalı herhangi bir durumda müdahaleyi erken yapmamız için. Size tekrardan geçmiş olsun!" diyip hastane koridorunda yürümeye başladı.

İş üzerindeyken demek ki özel hayat ve iş hayatını birbirine karıştırmıyordu. Onun gitmesiyle Gül'ü ameliyathaneden çıkarıp yoğun bakıma almışlardı. Bizde Eliza ile beraber temiz hava almak için hastanenin bahçesine çıkmıştık.

Olayı merak ettiğim için
Eliza'ya merakla olayı sordum.

"Herşeyi anlatır mısın? Bu olay nasıl oldu?Biraz daha geç kalsaydınız az kalsın Gül'ü kaybediyorduk."diye onunla konuştum.