My Teacher is my HUSBAND?

Chapter 23

I've decided to revise all the chapters, I mean to change everything but not all. The plot of the story will still be the same but I'll change some of the scenes just to make the story nicer.

THIS CHAPTER HAS BEEN REVISED.
------------------------------------------------------

"Sino nag text?" Tanong ko sa kaniya nang marinig ang pagtunog nito. Nag reply siya sa nagtext bago inilapag ang cellphone sa table, "Mom. Nangangamusta lang."

Tila nabunutan naman ako ng tinik nang marinig iyon. Tumango ako bilang sagot at ipinagpatuloy ang pagkain. It's been a month now since I confronted Dimple and I can't help but to feel anxious everytime he receives text messages or even calls. Pakiramdam ko kasi ay si Dimple iyon and she would tell Adrian about her pregnancy anytime. Wala pa rin siyang alam tungkol sa nangyari and I think Dimple's planning to kill me from anxiety kasi hindi pa siya nagpaparamda ulit. Ugh, that bitch.

Actually, I'm still not convinced about her pregnancy, iniisip ko pa rin na baka sa ibang lalaki iyon or baka hindi talaga siya buntis at gusto niya lang sirain ang relasyon namin ni Adrian. Isipin mo, nag positive na siya kaagad kahit mahigit 2 weeks pa lang ang nakalilipas magmula noong pumunta si Adrian sa Davao. And if that bitch is trying to pull something again, the baby would be 6 weeks na dapat. Hindi niya iyon maitatago sa ultrasound.

"Are you alright? Balisa ka nitong nakaraang linggo. May problema ba? May hindi ka ba sinasabi sa akin?"

Alam kong gustong-gusto na niyang itanong sa akin yan before and here, he finally asked me. I look straight through his eyes, "Wala. Ikaw, may hindi ka ba sinasabi sa akin?"

He kinda shocked when I said those words, he looks guilty pero he shook his head at ngumiti ng bahagya sa akin, "Wala rin."

Nitong nakaraang linggo ay medyo ilag siya sa akin. Sometimes he's sweet and sometimes he's awkward. He sometimes looks guilty at nagsasalita ng kung anu-ano like pampalubag loob na words na minsan ay inaakala kong binobola lang niya ako.

Of course, he wouldn't admit it. May lalaki bang nagtaksil na umaamin? Aamin lang naman sila kapag nahuli na sila, hindi ba? "Have you ever heard the phrase, 'bago pa magtanong ang isang babae ay may alam na ito?'"

Natigil siya sa pagkain at tinignan ako sa mata, tila sumeryoso na rin ang mukha nito. "Are you implying to something?"

Umiling ako at ngumiti ng bahagya. Uminom muna ako bago nagsalita, "Diba nagkita kami nila Chelsea kanina? I heard it from her. Kanina ko lang kasi nalaman." Tumayo ako at muli siyang tinignan, "I'm done, thanks for the food. Aakyat na ko."

So that was my/out routine every day. Me being anxious every time his phone beeps and him being oblivious. Pero akala ko habang buhay na iyong ganon not until this day.

"Did you talk to Dimple?" He asked with a knitted eye brows.

Napatigil ako sa panonood ng kdrama dahil summer na nga. I paused the episode and turned my gaze to him. "I do. So what?" Walang emosyong sagot ko.

Napasabunot siya sa kaniyang buhok. Namumula na rin ang kaniyang mukha sa frustration siguro or galit. "Why didn't you tell me?!" Sigaw nito sa akin.

Bakit siya nagagalit? Dahil hindi ko sinabi o dahil nabuko ko sila? Tumayo ako sa pagkakaupo at tuluyang tumayo sa harap niya. "Hindi ba't dapat ako ang nagtatanong niyan? Why didn't you tell me you're still seeing her, huh?! Until when are you planning to fool me?" Naiinis kong sabi. I thought he already dismissed her in to his life pero sino ba ang niloko ko? Mag kaka-anak na nga sila eh.