Adopted by Scarlett Johansson

ℙ𝕒𝕣𝕥 𝟙

Het is vandaag weer een nieuwe dag in Rio de Janeiro. Waar het jonge meisje van 14 woont. Ze heet Maeve.

Pov Maeve

Piep piep piep. Wat een schel geluid, het geluid van de wekker. Zuchtend buig ik naar mijn telefoon toe om het nare geluid uit te zetten.  Terwijl ik dat aan het doen ben komt Lauren binnen lopen met een geïrriteerde gezichtsuitdrukking.

"Waarom ben je nog niet uit bed?" Ik kijk haar niet begrijpend aan en zet mijn wekker uit. "Ik ben net pas wakker geworden." Lauren loopt snel mijn kamer in en pakt een koffer uit mijn kast. "Pak je koffer in." Ik heb niet helemaal door waar dit heen gaat. "Oké maar waarom?" Laura zucht even. "We gaan naar New York voor het werk van Victor en mij." Even dacht ik dat ze me er uit zouden gooien, gelukkig is dat niet het geval. Althans. "Oké ik ga pakken."

Als ik dat heb gezegd loopt Laura snel mijn kamer uit. Ze wilt nooit echt iets met me te maken hebben. Ik weet niet waarom ze me als hun pleegdochter in huis hebben genomen want ze zijn de hele tijd weg. En als ze thuis zijn doen ze alsof ik niet besta. Dan denk ik snel aan wie ik weer eens achter moet laten stel we verhuizen naar New York. Dave mijn beste vriend sinds acht jaar nu. Ik kan echt niet weg zonder hem. Hij voelt als een oudere broer, hij is namelijk een jaar ouder. We hebben elkaar ontmoet op de basisschool. Hij had heel veel vrienden, ik heel weinig. Althans heel weinig hij was mijn enige vriend. Nu eigenlijk nog steeds.

Ik besluit maar snel mijn koffer in te pakken zodat ik hem straks nog even kan bellen. Als ik mijn koffer heb ingepakt die niet heel erg vol zit. Want aangezien mijn pleegouders niet veel tijd aan mij besteden althans eigenlijk helemaal geen enkele tijd. Moet ik zelf mijn kleding betalen zelf mijn eten betalen ik heb geleerd om voor mezelf te zorgen terwijl ik in een huis woon met mijn pleegouders. Maar er is niks aan te doen het zal toch nooit veranderen. Ik heb de hoop opgegeven om ooit nog geadopteerd te worden.

Ik loop naar beneden en daar zie ik Victor mijn pleegvader zitten. Hij kijkt me aan en zegt niks. Wow wat voel ik me hier gewenst. "Maeve" zegt Victor dan. "Ja?" "We vertrekken over een half uur, eet het laatste maal van je voorraad en kleed je dan heel snel om en ga bij de deur wachten." Nou ik word wel eens gecommandeerd, dat is het enige wat ze doen als ze met me praten.

Ik pak een glas uit de kast en doe er wat water in. Maar dan laat ik per ongeluk het glas uit mijn handen vallen. "Wat is dat?!" Roept Victor boos. Hij stormt naar de keuken toe en geeft me een klap in mijn gezicht. "Je kan ook niks hè! Ik snap niet waarom we zo'n rot kind als jij in huis hebben genomen." Ik voel de tranen in mijn ogen prikken, terwijl ik mijn hand naar de rode plek op mijn gezicht breng. Dan duwt hij me op de grond waardoor ik met mijn rechter hand en pols in het glas beland. Ik probeer het niet uit te schreeuwen van de pijn. "Maak het nu schoon trut!"

Als Victor weg loopt uit de keuken stromen de tranen over mijn wangen. Hij heeft me geslagen, alweer. Dan kijk ik naar mijn rechter hand. Er zit glas in net als in mijn pols. Ik heb het vaker gehad en weet gelukkig wat ik moet doen. Want dit is niet de eerste keer dat ik door een boze Victor glas in mijn hand en pols heb gekregen. Ik zorg eerst dat ik het glas heb opgeruimd dan ruim ik het water dat verspreid ligt over de grond op.

Ik ben nu in de badkamer en haal voorzichtig het glas uit mijn hand met een pincet. Van te voren heb ik handschoenen aangedaan. Voorzichtig trek ik het eerste stukje glas uit mijn hand. Het brand erg maar ik probeer er gewoon niet aan te denken. Er zitten in totaal zeven stukken glas in mijn hand en drie in mijn pols. Uiteindelijk heb ik ze allemaal weten te verwijderen. Gelukkig waren het niet hele groten stukken glas. Dan was ik mijn hand en pols grondig met water en zeep en doe er als laatste nog wat ontsmettingsmiddel op wat erg prikt. Dan pas zie ik hoe rood mijn ogen zijn van het huilen. Als laatste doe ik er nog wat verband omheen en kijk naar de klok het is kwart voor zeven. Over een kwartier moet ik beneden staan.

Ik loop snel naar mijn kast waar ik mijn laatste zetje kleding uit pak, dat trek ik snel aan. Dan kijk ik naar mijn haar, wat gelukkig nog goed gestyled is. Ik heb nog vijf minuten dus loop ik snel naar beneden en doe mijn vertrapte schoenen aan. Ook doe ik mijn oude jas aan. Dan bedenk ik dat ik Dave nog moet bellen.

"Dave?"
"Maeve ja wat is er waarom bel je om iets voor zevenen?"
"Ik uhm ik moet mee naar New York."
"Wat waarom?"
"Ik weet dat we elkaar nu ook al niet meer zien aangezien we aan de andere kant van de stad wonen maar."
"Ik snap het je moet mee met je pleegouders."
"Ja klopt."

Dan loopt Victor naar me toe en trekt mijn telefoon uit mijn handen. En hangt op. Ik kijk hem verontwaardig aan. Want ik had nog twee en een halve minuut. "We gaan" zegt Lauren die uit de woonkamer komt lopen. Victor duwt mijn telefoon in mijn handen en loopt de voordeur uit.

We zijn onderweg naar het vliegveld wat wel uren duurt. De rit zelf duurt een half uur maar omdat niemand van hun ooit tegen me praat althans iets leuks zegt was het een hele saaie rit.

Als we zijn aangekomen loop ik met mijn pleegouders naar de douane. Daar moeten we al onze spullen in bakken leggen. Als ik dat heb gedaan moet ik door een apparaat lopen. Ik kijk de mensen die bij de douane werken aan en zij geven me een knikje dat ik door mag lopen.

————————————————-——————————

Aantal woorden: 1050

Hoe zal het gaan op het vliegveld?
Wat naar van Victor om onze Maeve zo te behandelen. Dat verdient niemand!

Als er iets is mijn dm's staan altijd open. Ook sta ik altijd open voor nieuwe ideeën dus als jullie iets weten voor det of een ander verhaal van mij. Stuur me dan gerust een dm of een reactie onder het hoofdstuk.

Zorg goed voor jullie zelf!

Love you all!