Gale'in Gözünden Açlık Oyunları

Gale'in Gözünden Açlık Oyunları-32

Annem ve çocuklar eve çok geç geldiler. Bu süre zarfında Posy ile ilgilenmiştim. Bugün gerçekten huzurluydum. Bir de Posy ile vakit geçirince kendimi kat kat iyi hissetmiştim. Katniss oyunlardayken, o gergin vakitlerde ona söz verdiğim gibi birlikte oyunlar oynamıştık. Küçücük evimizde bu kadar oynayacak oyun bulan Posy'm alkışı hak ediyordu. Hayal gücü fazlasıyla genişti. Açık konuşmak gerekirse bugün Posy'ye ayak uydurmaya çalışırken ormandan daha çok yorulmuştum. Küçücük bir çocuğun bu kadar enerjisi olmasını onaylamıyorum. Küçük çocuğu olan tüm ailelere bugün gerçekten acımıştım. Tabi ki bize de.

Nihayet enerjisi bittiğinde ikimize yiyecek bir şeyler hazırlamıştım. Annemlerin o gösterişli kutlamada muhteşem yemekler yiyip döneceğinden emindim. Sonra da günün yorgunluğu ve mutluluğuyla onu yatırmıştım.

Annem eve girdiğinde ilk cümlesi şu oldu: ''Bu yaptığın çok saçmaydı.''

''Öyle mi?'' dedim heyecanlıymışım gibi gözükerek adeta alay ederken. ''Ne kaçırdım?''

''Dalga geçmeyi bırak Gale,'' dedi annem. ''Orada olmalıydın.''

''İnsanları yokluğumla üzdüğüm için özür dilerim,'' dedim küçük bir çocuğun surat ifadesini takınarak.

Annem gözlerini devirdi. ''Sen alay et benimle.''

Gülümsedim ve anneme yaklaştım. ''Anne, inan bana Posy ile çok iyi vakit geçirdik. Oyun oynadık, sizin yemeğiniz kadar harika olmasa da birlikte yemek yedik. Günüm en az sizin kadar güzel geçti.''

''Buna sevindim,'' dedi annem. ''Günler sonra kendine gelmişsindir.''

Annemin deyişiyle günler sonra kendime gelmemin ardından yeni bir maraton başladı. Eski hayatımıza göre fazla hareketli, şimdikine göre normal günler birbirini kovalıyordu. Mıntıka fazlasıyla coşkulu ve kalabalıktı. Her gün yeni bir kutlama oluyordu. İnsanlar mutluydu ve karınları toktu. On iki kez gerçekleştirilecek olan Koli Günü'nün ilkinde, mıntıkada ki herkese yiyecek kolileri dağıtılmıştı. O gün kutlamalar arasında en sevdiğim gündü. Onlarca aç çocuğu ellerinde yiyeceklerle koşuştururken görmek anlatılamayacak bir duyguydu. Bizim ailemizin durumu çok kötü olmamasına rağmen kardeşlerimin koliden çıkanları gördükleri andaki ifadelerini unutamıyordum. Biz bile böyle hissediyorsak, kim bilir diğerleri nasıl hissetmişti.

Kutlamaların, organizasyonların, törenlerin -ya da artık her neyse- bazılarına ailelerin de katılımı gerekiyordu. Öyle günlerde bir köşede sessizce oturup Katniss ve Peeta'nın gülüşmelerini, röportajlarını ve daha da fenası sarmaş dolaş hallerini izlemek zorunda kalıyordum. Başka seçeneğim yoktu. Benden isteneni yapmak zorundaydım. Röportaj isterlerse veriyorduk, şuraya katılacaksınız denirse katılıyorduk. Kukla gibiydik. Böyle günlerde Katniss ile bazen göz göze geliyorduk. O gülüşmelerine rağmen üzerinde ki gerginliği gözlerinden okuyabiliyordum. Umuyorum o benim gözlerimden bir şey okumuyordur. Berbat bir halde olmama rağmen ona güç vermek için gülümsüyordum. Haftalar boyunca tek iletişimimiz bu şekilde olmuştu.

Birkaç haftanın sonunda her şey yavaşça durulmaya başladı. Kameraman ve gazeteciler evlerine döndüler. Katniss ve ailesi Galipler Köyü'ndeki evlerine yerleştiler. Madencilerin madene, çocukların da okula dönme vakti gelmişti.

Yarın madende ki ilk günüm olacaktı. Bunu düşünmek bile midemin kasılmasına sebep oluyordu. Her şey tam yerinde derken madende çalışmaya başlamak zoruma gidiyordu. Babamın öldüğü yerde çalışmaya nasıl dayanabilirdim ki zaten? Okulda gezi olduğunda bile gitmemek için bahaneler uydururdum. Ama şimdi yaşayacağım neredeyse her günün on iki saati madende geçecekti.

Korkunç bir bekleyişin içimde döndüğü bir geceden sonra erkenden kalktım. Herkes uyuyordu. Hazırlandım ve evden ilk kez orman için değil de maden için çıktım. Sadece bir anlık öylesine kafamı çevirdim ve annemi gördüm. Pencereden bana yaşlı gözlerle bakıyordu. Hiç görmemiş gibi yürümeye devam ettim ama sanki mideme bir ağırlığın çöktüğünü hissettim. Hayatımda hiçbir şey bu kadar zoruma gitmemişti.