Gale'in Gözünden Açlık Oyunları

Gale'in Gözünden Açlık Oyunları- 31

Rory ve Vick kalabalığın arasından sıyrılıp eve doğru yürümeye başladı. Ben de omzumu sıvazlayan ellerden zar zor kaçarak Katniss'in evine gittim. Kapıya geldiğimde duraksadım, Katniss'in gittiği ilk gün aklıma gelmişti. Clara'nın umutsuz bakışları, Prim'in yatağına kapanıp ağlayışı, hepimizin içini sömüren o iğrenç duygu... Hepsi bitmişti. O gün sanki asırlar önceydi.

Kapıyı çaldım. Yüzünde ki kocaman tebessümle Clara karşımda belirdi. Ben de ona gülümsedim. Prim içeriden beni görmüş olmalı ki sevinçle, ''Gale!'' diye bağırdı. Bana doğru koştu ve kucağıma atladı. ''Kazandı,'' dedi duygulu bir sesle. ''Nihayet bitti.''

''Başından beri sana bunu söylüyordum değil mi?'' dedim ve yüzüne baktım. ''Artık bana inanıyor musun?''

''Başından beri inanıyorum,'' dedi gülümseyerek. Onu tek kolumla dengeledim, diğer kolumla da Clara'ya sarıldım. Clara başını omzuma yasladı. Hepimiz haftalar sonra ilk defa mutluyduk ve huzurluyduk. Biliyordum ki böyle sarılarak saatlerce durabilirdik.  Ama tabi ki de beş saniye bile sürmedi.

''Gale?''

Üçümüz de öyle dalmıştık ki arkamızdan ses gelince irkildik. Clara başını kaldırdı, ben de Prim'i kucağımdan indirip arkama döndüm.

Rory ve Vick gelmişti. Clara'yı ve Prim'i tebrik ettiler, bir sarılma faslı da onlar arasında yaşandı.

Rory yüzüme biraz gergin ama mutlu bir şekilde baktı ve bakışlarını Clara'ya çevirdi. ''Annem akşam yemeğini hep birlikte yememizi öneriyor.''

Annem sanki yorgun değil de çok gücü varmış gibi bir de herkesi mutlu etmek için uğraşıyordu. İki aile birleşirse herkesin gerginliği giderdi, kalabalık her zaman insana bir şeyleri unutturdu. Annem de bunun farkında olmalı ki böyle bir işe kalkışmıştı.

Clara, Prim'e baktı ve sonra Rory'ye gülümsedi. ''Olur.''

''Çok mutlu oluruz, yalnızlıktan bunaldık,'' diye eklemedi ama gözlerinden bunu söylediği anlaşılıyordu.

Tüm bunlar benim için avlanmak demekti. Bu bir tarz kutlama yemeği olacaktı ve bir şeylerin özel olması gerekiyordu. O yüzden aralarından ayrıldım ve ormana gittim.

Orman her zaman ki gibi ıssızdı. Fakat bugün son birkaç hafta da olduğu gibi yalnız olduğumu hissetmedim. Her şey çok farklıydı. Hafif ve çok tatlı bir esinti vardı, kuşlar şarkılarını söyleyerek bir ağaçtan diğerine uçuyordu, güneş hiç olmadığı kadar güzel parıldıyordu. Sanki tüm orman Katniss'in galibiyetini kutluyordu. Ya da o kadar rahattım ki bana öyle geliyordu. Hiçbir zaman hayalperest olmamıştım. Kendi kendime güldüm.

Ormanın derinliklerine doğru yürürken tuzaklar kurup Katniss ile buluşma yerimize gittim. Bu kaya hala bana çok büyük geliyordu. Gerçekten dönmediği sürece tam anlamıyla rahat edemeyecektim. Döndüğü zaman hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı, bunun farkındaydım. Asla eskiden olduğu gibi birbirimizi her gün göremeyecektik, görsek de bir zamanlar şakalaşıp avlanan iki çocuk olmayacaktık. Olamayacaktık. Tüm bunlara rağmen dönmesini her şeyden çok istiyordum. İnsanın ailesi dışında herhangi birine bu kadar değer verebileceğine küçükken asla inanmazdım. Katniss'i öyle çok önemsiyordum ki burada yanımdayken birimizin Oyunlar'a gideceği düşüncesi bile başımın dönmesine sebep olurdu. Çünkü bulunduğumuz durumda bizi birbirimizden ayırabilecek tek şey Oyunlardı. Ama hala inanıyordum ki ikimizde hayatta olduğumuz sürece aramızda ki bağ zarar görse de kopmayacaktı. Yani... Umarım öyle olurdu.

Her neyse, ikimize de bir şey olduğu yoktu. Katniss iyiydi. Ben de öyle. Durduk yerde arkadaşlığımıza zarar gelmesi için hiçbir sebep yoktu. Peeta ile olan ilişkisi bilinçaltıma öylesine işlemişti ki durmadan aptalca şeyler düşünüyordum. Bizim aramızda romantik bir şeyler yoktu –bu kelimeyi düşünmek bile hayatım boyunca bana saçma gelmişti- ve şu an ki durumda her şey aynıydı. Tek fark onu sadece Pazar günleri görebilecek olmamdı. Gözlerimi devirdim. Bir şeyler düşündükçe daha beter bir hal alıyordu. Her şeyi kafamdan atmak istercesine başımı salladım.