ද්වී...

ද්වී Episode 12

සාම්ප්‍රදායික විය යුතු,

                        සාම්ප්‍රදායික විය නොහැකි තරුණයෙක්...

"තනුර....."

මන් එහෙම කියාගෙන ඇහැරුන දවස් මේ ටිකට ගණන් කරන්න බැරි තරම් තියෙනවා ඇති. තනුර රට ගිහින් මාස 7ක් නුත් උනා. මගේ අතත් අපි හිතුවට වඩා ටිකක් ගැඹුරට තුවාල වෙලා තිබ්බ හින්ද තාමත් හොඳක් නැහැ. ඒත් කමක් නැහැ. මම තාමත් හරියට office යන්න පටන් ගත්තේ නැහැ. තියෙන ලොකුම හේතුව අත හොඳ නැති එක නං නෙමෙයි. තනුර හිටපු තැන් දකිද්දී මට ඉවසන්න බැරි වෙයි කියල බයට.

"පුතා ඔයා office යනවද?..."

"ඔව් අප්පච්චි අද යන්න ඕනේ..."

"ආ.. හරි, එහෙනං ඔක්කොම sitesවලට අද ගිහින් පොඩ්ඩක් බලන්න.."

"හරි අප්පච්චි.. මන් හිතාගෙන ඉන්නේ ටිකක් නිවාඩු ගන්න. මන් ඔක්කොම වැඩ අද Mr. හර්ෂණට පවරන්න කියල සති දෙකකට.."

"ආ.. ඒ මොකෝ එක පාරට.."

"පොඩි නිවාඩුවක් ගන්න හිතුන. පවන් එක්ක trip එකක් ගිහින් එනවා..."

"ආ.. ඒ ගමන් තව එකක්..."

අප්පච්චි යාන්තන් මිමිනුවට මට ඒක හොදට ඇහුන.

"ඇයි අප්පච්චි මාව හිර කරන්නේ?... මට හොදට ඒවා තේරෙනවා..."

"හිර කරන්නේ?.... තමුසෙව හිර නොකරන්නම වටින වැඩ නේ කරලා තියෙන්නේ... මෙතන office ඒකෙම ගෑනු එක්ක දරුවෝ හදන්නයි, තව උන් එක්ක ජෝගි නටන්නයි...."

"මොකක්ද අප්පච්චි ඒ කතාව..."

"ඇයි මන් අමුතුවෙන් මතක් කරන්න ඕනෙද?... නිමාෂි..."

"හරි දැන් මේවා වෙලා මාස කීයක් වෙනවද අප්පච්චි..."

"ඔව්... ඒ උනාට ආයේ වලේ වටෙනවමයි නේ උබට ඕනේ.. ඉතින් උබේ නම්බුවක් උබට වැඩක් නැති උනාට මේව මට වටිනවා..."

"හරි අප්පච්චි... එහෙනං අප්පච්චි නම්බුව රකින කෙනෙක් හොයාගන්න..."

"ඔව් තව පොඩ්ඩක් එහා මෙහා උනා නං මට අහගන්න වෙන්නේ වෙන වෙන අපහාස..."

"මන් දන්නේ නැහැ අප්පච්චි කියවන විකාර නං.."

නිමාශිවත් අප්පච්චි අපේ මාතර branch එක transfer කරා. ඒ එක්කම දැන් ආයේ අප්පච්චි office එන්නත් අරන්. මට නිදහසක් නැහැ. කොයි වෙලෙත් බනිනවා. මන් office එකේ හැමෝම එක්ක අනවශ්‍ය විදියට ඉන්නවා කියල ඇනුම් පද කියනවා. ඇත්තටම මට එපා වෙන තරමට. යාලුවෙක් හම්බෙන්න ගියත් මොකක්ම හරි කියනවා. එක්කෝ ඉතින් බයත් ඇති. මොනවා කරන්නද... ඒ ඔක්කොමත් මට ඉවසන්නම පුළුවන්. තනුරගේ වෙනස් වීම තමා මට දරාගනන්ම බැරි. මාව නැතුව මොහොතක් ගෙවන්නත් අමාරු උන ඒ ළමයා දැන් මාස 7කටත් වැඩි කාලයක් තිස්සේ මට අඩුම msg එකක්වත් දන්නේ නැහැ..