"ကံကြမ္မာကမျက်နှာသာပေးတာလားမသိ"
_ကျွန်မ ကုမ္မဏီထဲ၀င်ခါနီးမြေအောက်ထပ်မှာစက်ဘီးရပ်နေတုန်း ဂျန်းနီကား၀င်လာတယ်
_သူလည်းကျွန်မလို ရုံးနောက်ကျနေတာဖြစ်မယ်
"နီနီ"
ဂျန်းနီ ဘာလဲဆိုတဲ့ဘုဆက်ဆက်အကြည့်နဲ့
လှည့်ကြည့်လာတယ်
လီဆာ,ရော့
_အဆင်သင့်ပြင်ထားတဲ့ စာရွက်လေးထုတ်ပေးလိုက်တယ်
ဂျန်းနီ,ဘာလဲ
လီဆာ,ရည်းစားစာလေ
*ထင်းကနဲဖြစ်နေတဲ့ အသားရောင်စာရွက်လေး*
"ဒီစာရွက်လေးကိုကျွန်မကောင်းကောင်းသိတယ်"
" ကျွန်မတို့ဆယ်ကျော်သက်ဘ၀တုန်းက ရည်းစားစာပေးရင် ဒီစာရွက်ပဲသုံးခဲ့ကြတာ"
ဂျန်းနီ,ဟာ မကြီးမငယ်နဲ့သူငယ်ပျံသွားတာလား
လီဆာ,မောင်ပြောပြီသားပဲ နီနီအချစ်ကိုရဖို့ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်လို ပိုးမယ်လို့
ဂျန်းနီ,ပေးပေး ရှုပ်ကိုရှုပ်တယ်
_သူပေးတဲ့ ရည်းစားစာလေးကို အမြန်ဆွဲယူပြီး ကုမ္မဏီထဲ၀င်ခဲ့တယ်
"သူများတေမြင်သွားရင်မကောင်းဖူးလေ"
"ကုမ္မဏီရဲ့လူကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီး"
ရုံးခန်းထဲရောက်တာနဲ့ တံခါးlockချလိုက်ပြီး
သူပေးတဲ့စာရွက်လေးကို အမြန်ဖွင့်
ဖတ်လိုက်တယ်"
-မင်းကို ချစ်တယ်
(လာလီဆာမာနိုဘန်း)
ဂျန်းနီ,ဘာလဲဟ ငါ့ကိုချစ်တဲ့အကြောင်း
ပြောတဲ့စာထက် သူနာမည်ကတောင်ပိုရှည်နေသေးတယ်
"အော် လာလီဆာ လာလီဆာ"
"မုန်းချင်စရာကြီး"
"ချစ်တယ်တဲ့ ရိုးရိုးလေးနဲ့ လေးနက်
လွန်းတယ် တစ်ကယ်ပဲချစ်ရဲ့လား လီဆာရယ် အရင်လိုလှည့်စားအုန်းမှာလား"
"ဒီတစ်ခါတော့ ကျွန်မခံနိုင်ရည်မရှိလောက်တော့ဖူးနော် မောင်သိလား"
ထို ရည်းစားစာဆိုတဲ့စာရွက်လေးကို
ခေါက်လို့ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲထည့်လိုက်တယ်
