Dilim tutlmuş bir şekilde Batu'ya döndüğümde zorlukla dudaklarımı araladım.
"Lavaboya gidip geleceğim."
Batu kafasını olumlu anlamda salladığında koltuktan kalkıp insanların arasından geçerek kapıya ulaştım.Nefes alışlarım hızlanırken fazlasıyla korkuyordum.
İkisinin bakışları da beni takip ederken kapıdan çıkıp aydınlık ortamla gözlerimi kıstım.
Adı ilk aklıma gelen Barış,kumral saçlarının arasına oarmaklarını geçirip histerik bir şekilde sırıttığında adımlarım geriledi.
İkisi de Savaş'ın arkadaşlarıydı.Lise hayatımı zehir eden,her gün eve korkuyla döndüren ve başımı her belaya sokmama sebep olan o çeteden ikisi karşımdaydı.Daha da kötüsü şuan bir üniveristenin içindeydik.Uzaklaşmak isterken tam dibimde,daha ilk gününü bile yaşamadığım üniversitemde belirmişlerdi.
Lise hayatımın aynısını üniveristede de yaşamaktan korkuyordum.Bir senede onlara karşı tavrımı sertleştirmiş olsam da yine tüm hayatımı zehir edecek potansiyeli onlarda sezebiliyordum.
Herşey bu kadardı.Yeni hayatım başlamadan bitmişti.Belki büyükbr adım atacaktım ama diğer bütün adımlarım artık sadece korkuyla atılacaktı.
Onların bulunduğu ortama girmek belki yeniden rutinleşecekti ve ben bundan çok korkuyordum.
Eskiye dönmekten korkuyordum.
Barış'la aynı genleri taşıyan Mert adımlarını bana yakınlaştırırken ben adımlarımı kaçırıyordum.
"Savaş seni eve götürmemiz gerektiğini söyledi.Bu sefer aksilik çıkmayacakmış."
Gözlerim açıldığında anlamlandıramaz şekilde bakıyordum.Ne yapmaya çalıştıklarını kestirmeye çalışıyordum.Savaş bana şuan iyilik yapıyordu ya da yine bir oyuna getirmeye çalışıyordu.
En sonki tehdidimin ardından yaptığını sadece iyilik olarak anlamlandırmak istiyordum.
"Evimin yerini biliyorlar."
Cümlemin ardından birbirlerine bakıştılar.İçeriden alkış sesleri yükselirken onların buraya gelmesinden korkuyordum.
"Nasıl?"dedi Barış afallamış bir şekilde.
"Seni zorla tutan insanlara evini mi gösterdin?"
Başımla onayladım.
"Zorundaydım.Eve gidince babamla konuşacağım.O bir yol bulur."
Eve gidip gitmemekte kararsızdım.Kaç gün ayrı kaldığımı bile kestiremiyorken karşılarına çıkıp olanları anlatmaktan çekiniyordum.
"Peki,eve bırakalım o zaman."dedi Mert.Ardından harkete geçip çıkışa doğru ilerledi.
Barış'da yürümeye başladığında adımlarımı harekete geçiremiyordum.Barış'ın bakışları beni bulduğunda ikisine de anlamlandıramaz bir şekilde baktım.
"Yine bir iş çeviriyorsanız..."
Mert büyük bir kahkaha savurduğunda öfkeyle kaşalrımı çattım.
"Seni kurtarıyoruz teşekkürün bu mu İlay'cım?"
Adımlarımı durduran şey neydi bilmiyordum.İkisinden de şüpheleniyordum evet ama eve gittiğimde altı genci de babama anlatmak zorunda olmam içime huzursuzluk çökertiyordu.
Anlatmazsam Batu evi bulup gelecekti ve bu en son istediğim şeydi.
Salondan yükselen insan sesiyle adımlarım harekete geçti.Yanlarında ilerlemeye başlayıp çıkışa ilerlerken arkamda kapı açılma sesini işittim.Arkamı döndüğümde kıyafet değiştirme odasının kapısının açıkdıpını fark ettim.Birkaç kız elbiseleriyle dışarı çıkıyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KATİL&MAKTÜL
Action"Biz kaldırım taşları arasında yetişen çiçekleriz.Ezilen,görmemezlikten gelinen,olmaması gereken yerde olan ve hiçbir yere ait olamayan insanlarız.." Gözleri o kadar çökmüştü ki içim sızlamıştı.Üzülüyordum.Hissettiklerini hissediyordum,bakışlarında...
