Τελικά ευτύχησες ;

Η σκοτεινή εποχή.

O χειμώνας της Δευτέρας γυμνασίου περνούσε αργά. Αρκετά αργά. Όσο όλοι οι υπόλοιποι δεν συνειδητοποίησαν πόσο γρήγορα περνούσαν οι ημέρες, γιατί πέρναγαν σε γενικές γραμμές καλά, όπως περνάει τον χρόνο του ένας έφηβος σε αυτή την περίοδο της ζωής τους. Μπορούν να χαίρονται, να ψυχαγωγούνται ακόμα και αν οι υποχρεώσεις είναι κάμποσες, οι άνθρωποι που σε πιέζουν για να "πετύχεις". Βρίσκουν εύκολους τρόπους να περνάν ευχάριστα τον χρόνο τους. Η Ευτυχία ένιωθε κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας να κυλά. Μερικές φορές η Ευτυχία είχε την ψευδαίσθηση πως αυτή με όλη της την δύναμη προσπαθούσε να σπρώξει την ώρα, την ημέρα, να έρθει η νύχτα και να κοιμηθεί. Μάλιστα, της άρεσε να κοιμάται. Δεν συνήθιζε να κοιμάται το μεσημέρι, από μικρή γιατί είχε διάφορες δραστηριότητες και διάβασμα από το σχολείο. Αλλά περίμενε με ανυπομονησία να έρθει το βράδυ και να κοιμηθεί. Όταν κοιμόταν δεν ένιωθε ποτέ ενοχές, ένιωθε γαλήνη και το είχε ανάγκη. Εξάλλου όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι να ξεκουραζόμαστε και να κοιμόμαστε. Αλλά ήταν πράγματι κάθε μέρα κουρασμένη; Ή απλά είχε παραιτηθεί από την ζωή και την έσερνε αγκομαχώντας; Όταν αποφασίζεις να παραιτηθείς από την ζωή, τότε είσαι άπραχτος, γίνεσαι ο πιο πιστός θεατής την ζωή σου. Είναι άσχημο να παρακολουθείς άπραχτος, τρώγοντας pop corn την ίδια σου την ζωή. Απλά βλέπεις ανθρώπους, καταστάσεις και ανύπαρκτα συναισθήματα, διότι σε μια ταινία ο πρωταγωνιστής νιώθει και βιώνει στο τέρμα όλα τα συναισθήματα και όλες τις καταστάσεις. Ενώ ο θεατής πολλές φορές συμπάσχει και καταλαβαίνει τον πρωταγωνιστή από προσωπικά βιώματα. Αλλά όταν γίνεσαι θεατής της ίδιας σου ζωής είναι σαν να ζητάς ασυλία ή τερματισμό από την μονότονη ζωή σου.

Η Ευτυχία άρχιζε να αποδέχεται και να υπακούει στα άτομα που ακόμα ήθελαν να την βλάψουν .Ήταν ολοκληρωτικά υποταγμένη σε όλους. Είχε παραδώσει καρδιά και μυαλό σε όποιο άτομο της έδινε λίγη σημασία, και αυτή την φορά ήταν στα τέρατα που καραδοκούσαν στο κεφάλι της. Ίσως αυτά ευθύνονται για όσες φορές διστάσαμε, δεν μιλήσαμε, δεν πράξαμε. Τα τέρατα και η φωνή που ακούμε συχνά μέσα στο κεφάλι μας, μας γεμίζουν με ενοχές, είναι το προσωπικό φρένο μας για οποιαδήποτε επιλογή και αν κάνουμε. Μπορούσαν οι συμμαθητές της να την χλευάζουν όλη την ώρα, χωρίς να νιώθουν ίχνος από ενδιαφέρον για την Ευτυχία. Ήξερε πως το παιχνίδι με το δαχτυλάκι ήταν απλά ένα γελοίο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι με αρχή και χωρίς τέλος, χωρίς νίκη, απλά μια ατελείωτη επανάληψη και χάσιμο χρόνου. Υπάρχει άραγε παιχνίδι που να μην έχεις την ευκαιρία να νικήσεις ποτέ; Τότε πίστευε πως το μοναδικό παιχνίδι που την πλήγωνε ήταν αυτό. Θεωρούσαν (και η ίδια τον εαυτό της), ανίκανο να προστατεύσει τον εαυτό της. Ο συνεχής πόνος της μετατράπηκε σε άσχημες πράξεις για τον εαυτό της. Παρόλο που όλοι ήξεραν τι έκανε στον εαυτό της, κανένας δεν νοιαζόταν. Ήξερε πως ο χλευασμός, η κοροϊδία προορίζονταν για αυτήν και κανένας δεν έπραττε κάτι, κανένας δεν νοιάστηκε για αυτό, δεν ασχολήθηκε με αυτό. Δεν την ένοιαζε η αδιαφορία του κόσμου, την ένοιαζε η ντροπή που ένιωθε καθημερινά, στο σχολείο, στις δραστηριότητες, όταν διάβαζε.

Το χειρότερο συναίσθημα ή η χειρότερη κατάσταση που μπορεί να βιώσει κάποιος είναι όταν παραιτείται από την ζωή. Να μην τον νοιάζει τι συμβαίνει γύρω του και απλά να υπάρχει. Να είναι απλά ένα ον που έχει πολλαπλές υποχρεώσεις καθημερινά νιώθοντας απαίσια. Απαίσια για εσένα, απαίσια όλα. Έτσι ένιωθε η Ευτυχία και έτσι περνούσε αυτή η σχολική χρονιά. Μια χρόνια που όλοι μετά από πολλά πολλά χρόνια όλοι θα την έχουν ξεχάσει, γιατί δεν σήμαινε κάτι για αυτούς. Δεν δημιουργήθηκε κάποιο τραύμα για αυτούς. Σε αντίθεση με την Ευτυχία όπου αυτός ο χειμώνας, αυτή η εποχή ήταν η χειρότερη που είχε ζήσει μόνη, ανασφαλής και με ένα παιχνίδι στο πίσω μέρος του μυαλού της που δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα. Ίσως όμως η Ευτυχία να ήταν πολύ πιο δυνατή από ένα παιχνίδι, από τον συνεχή χλευασμό, από τον αυτοτραυματισμό και από τις ανασφάλειες. Μπορεί συγκριτικά η Ευτυχία να ήταν πιο τρανή από κάτι γελοία τέρατα και φωνές.