Τελικά ευτύχησες ;

Η Άνοιξη.

Παρόλες τις άσχημες συγκυρίες που πέρασε η Ευτυχία δεν το έβαλε κάτω, δεν πτοείται εύκολα. Μερικές φορές, όταν το μικρό της δαχτυλάκι κόβεται, η καρδιά της ραγίζει και γίνεται θρύψαλα και ο απέραντος ουρανός αρχίζει να στάζει σε όλη την επιφάνεια της γης αίμα, σαν κάποιος να πλήγωσε τον ουρανό και να καταρρέει. Έτσι έβλεπε τις δύσκολες ημέρες η Ευτυχία. Ευχόταν να γίνει μια όμορφη πεταλούδα και να πετάξει, να πετάξει μακριά από εκεί, ίσως και πάνω στον ουρανό για να παρηγορήσει ο ουρανός την Ευτυχία και η Ευτυχία τον ουρανό. Όμως, παρόλο που κάποιες ημέρες έμοιαζαν ακατόρθωτες να περάσουν, υπήρχε κάτι που έκανε την Ευτυχία χαρούμενη. Υπήρχε κάτι που έβαζε κόλα στα θρύψαλα της καρδιάς της και επούλωνε το μικρό της δαχτυλάκι και τον απέραντο ουρανό. Ένα χαμόγελο, μια συζήτηση ήταν αυτά που θα μπορούσαν εύκολα να την κάνουν να νιώσει καλύτερα, να ζήσει και αυτή σαν έφηβη όπως τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας της.

Αυτή την φορά, η Ευτυχία βρισκόταν στην τάξη, ήταν η τελευταία ώρα του σχολείου και είχε φυσική. Η Ευτυχία δεν έδειχνε ιδιαίτερη συμπάθεια στην φυσική, μάλιστα την απεχθανόταν. Κοίταξε μέσα στην τσάντα της και θυμήθηκε πως είχε φέρει μαζί της το όμορφο της ημερολόγιο επειδή ένιωθε πιο ασφαλής να κατέγραφε τις σκέψεις της οπότε το είχε ανάγκη και να τις κουβαλάει μαζί της. Ίσως είναι προτιμότερο να κουβαλάς τις σκέψεις σου παρά να τις συγκρατείς μέσα στο κεφάλι σου όπου επικρατεί το απόλυτο χάος. Βρήκε ένα τυχαίο στυλό και γεμάτο με ανυπομονησία, (ήθελε απεγνωσμένα να τα πει σε κάποιον τις εσώτερες σκέψεις της) , άρχισε να γράφει:

16 Ιανουαρίου 2019

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Δεν θα σου κρύψω πόσο χαρούμενη είμαι. Βασικά... Ξέχασα να σου γράψω πως πλέον αναγκάστηκα να φοράω γυαλιά. Οι χημικές ουσίες από το μελάνι εισχώρησαν μέσα στα μάτια μου και την προηγούμενη εβδομάδα αγόρασα γυαλιά. Είναι στρογγυλά και έχουν ασημί χρώμα.

Οι γονείς μου δεν έμαθαν ποτέ για το τι πράγματι συνέβη, τους είπα ότι κάθε βράδυ για αρκετές ώρες ασχολούμαι με το κινητό και ότι εύθυνομαι εγώ για αυτό. Δεν φοβάμαι τους γονείς μου, απλά δεν θέλω να πάρει μεγάλες διαστάσεις το θέμα. Προτιμώ να περνάω απαρατήρητη από όλους, γιατί νιώθω πως όλα τα κάνω λάθος και έτσι η γνώμη των άλλων αλλάζει. Ο οφθαλμίατρος δεν με έφερε σε δύσκολη θέση. Ίσως να καταλάβε, όπως όλοι οι υπόλοιποι. Μερικές φορές βλέπουμε και παριστάνουμε ότι δεν βλέπουμε, πότε γιατί δεν μας νοιάζει και πότε γιατί φοβόμαστε. Όπως και να έχει, μου αρέσουν τα γυαλιά μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να παραπονεθώ για τα γυαλιά, διότι διαφορετικά δεν θα μπορούσα να βλέπω. Νομίζω πως είμαι βολικός άνθρωπος και δεκτικός. Τέλος πάντων...Έχω τέλεια νέα, όπως σου είπα και πιο πριν. Μάντεψε!