Τελικά ευτύχησες ;

Οι χαμένες αναμνήσεις.

Η Ευτυχία βρισκόταν στην μέση ενός μεγάλου αυτοκινητόδρομου. Μπορούσε να διακρίνει όλα τα αυτοκίνητα να περνάν αστραπιαία σε απόσταση αναπνοής. Έβλεπε την ορμή των αυτοκινήτων, έβλεπε πόσο δυνατά ήταν. Πλέον ήθελε να μοιάζει με τα αυτοκίνητα. Ήθελε να μοιάζει με διαφορά πράγματα γιατί έβλεπε το όμορφο και το θετικό σε κάθε αντικείμενο, σε κάθε ανθρώπινο ον.

Έβλεπε, συλλογιζόταν και έπαιρνε έμπνευση από όλα. Θεωρούσε πως τα αυτοκίνητα προχωράνε με πολύ γρήγορους ρυθμούς, ακόμα και στις δυσκολίες, στις λακούβες, στις απότομες ανηφόρες που μοιάζουν με καρφιά, ακόμα και αν χαλάσει το αυτοκίνητο μπορεί να επιδιορθωθεί.

Έτσι είναι εξάλλου και με τους ανθρώπους, μπορούν να ξεπεράσουν δυσκολίες, εμπόδια, να κυνηγήσουν μέχρι το τέλος τα όνειρα τους και να ολοκληρώσουν τους στόχους τους. Νόμιζε τότε πως αν οι ανθρώπινες καρδιές φθαρθούν και γεμίσουν δαχτυλιές και γρατσουνιές , δεν θα έχουν την δυνατότητα να διορθωθούν, να γίνουν κανονικές, υγιείς ξανά ή τουλάχιστον δεν θα ήταν το ίδιο. Ένα βήμα μπροστά και όλα θα μπορούσαν να έχουν τελειώσει. Έτσι είναι και στην ζωή, όταν βρίσκεσαι στο μεταίχμιο μπορείς να διαλύσεις τα πάντα. Μια λέξη, ένα συναίσθημα, μια πράξη μπορούν να διαλύσουν ό,τι έχεις χτίσει, ό,τι έχεις ποθήσει σε όλη σου την ζωή.

Άραγε τι νιώθουν οι άνθρωποι όταν είναι έτοιμοι να δώσουν ένα τέλος στα πάντα; Υπάρχει περίπτωση τα τελευταία κλάσματα δευτερολέπτου να το μετανιώσουν; Μπορεί κατά βάθος η καρδιά τους και το μυαλό τους να έχουν αφαιρεθεί και στην θέση τους να έχει προστεθεί ο φόβος, ο τρόμος.

Δεν έχεις ζήσει ποτέ τον αληθινό τρόμο αν δεν έχεις πάρει την απόφαση να τερματίσεις τα πάντα.

Πήρε μια μεγάλη, τελευταία αναπνοή για να ευχαριστηθεί την τελευταία της πάνω σε αυτό τον πλανήτη (γιατί λογικά είχε ιδιαίτερη αξία) και ένα μεγάλο βήμα μπροστά κλείνοντας τα βλέφαρα της για να μην δει τι θα συμβεί. Ίσως πολλές φορές να είναι καλύτερο να νιώθουμε χωρίς να βλέπουμε. Όταν έχουμε κλειστά τα μάτια μας, φανταζόμαστε και η φαντασία είναι πάντα λιγότερο επίπονη. Εκείνο το δευτερόλεπτο, ο οδηγός από το μπλε τζιπ χτύπησε παρατεταμένα κόρνα. Κόρνα γιατί μπροστά του έβλεπε ένα εμπόδιο, ένα ανθρώπινο εμπόδιο. Ήθελε να σώσει το μέλλον όλων των ανθρώπων. Την Ευτυχίας, της οικογένειας της, το δικό του.

Η κόρνα ακούστηκε, και η σύγκρουση του αυτοκινήτου με το ανθρώπινο ον, με ένα νεαρό κορίτσι γεμάτο όνειρα, και μέλλον (όχι κατεστραμμένο) Ταυτόχρονα ακουγόταν και η πόρτα από το δωμάτιο του νοσοκομείου μαζί με την τσιρίδα της Ευτυχίας που μόλις είχε ξυπνήσει από έναν εφιάλτη, τον χειρότερο εφιάλτη. Οι γονείς της Ευτυχίας έσπευσαν μέσα στο δωμάτιο να δουν τι συνέβη.