His Almost Cinderella Wife

Chapter 34

Ella

"Clein, bitawan moko please.. Baka mapano si Devon, i want to be with him" pagpupumilit ko, kanina pa ako hinihila ni Clein plabas ng bahay ngunit ayaw nya akong bitawan

Pinasakay nya ako sa kotse at inilock yung pi to para hindi ako makababa pa, umikot sya sa drivers seat dun pumasok at inistart ang makina

Inis akong napatingin sa kanya habang may mga luha sa mata, i was mad, no im furious right now

"dont look at me like that Ella, im doing this for you and for Devon" he said not looking at me just one bit

"why? Just tell me why Clein para naman maintindihan ko, hindi yung ganito.. May tinatago ba kayo sa akin? Why do we need to leave kong pwede naman tayong manatili" umiiyak kong sabi

"Ella please!! He doesn't want you to be there.. He no longer cares for you, he doesn't love you anymore so why are you like this? Mahal mo pa rin ba sya?" natahimik ako doon sa sinabi nya, how am i going to answer him?

"o-of course.. Not!! Pero tao pa rin naman ako, i still care thats all" utal na sagot ko, and he laugh

"care? Kailangan ba talagang magwala at umiyak ng nagkicare lang? Ella you know what? Stop this nonsense.. Hindi na sya ang dating Devon na kilala at minahal mo, all this years he changed" tuluyan na akong natahimik, tila naging dagok sa akin ang mga sinabi ni Clein..

Sa byahe ay wala na kaming kibuan, binaba nya ako sa tapat ng bahay at pinagbuksan naman ako ni Julia ng pinto

"thanks Clein, sa paghatid" nakayukong sabi ko, i dont have the courage to look at him

"Ella!! Wait" papasok na sana ako kaso tinawag na ako kaya nilingon ko sya, himdi ako nagsalita ang just look at him

"you can visit tomorrow if you want, im sorry for what I've said earlier.." he said

"its okay!! Pag-iisipan ko kong babalik pa ba ako bukas, for a while i was out of my mind, nadala lang siguro ako sa nasaksihan kanina" sagot ko at saka pumihit papasok ng bahay at iniwan sya doon

I don't care kong ano mang isipin nya, marami pa akong dapat ayusin sa sarili ko

"are you okay ate?" rinig kong tanong ni Julia, kita ko rin sya mukha nya ang pagaalala, i smiled at her

"im fine, wag mokong alalahanin" marahang sagot ko

Ngunit tila isang traydor ang luhang sunod-sunod na nagsibagsakan ng walang pahintulot.. Napaluhod ako habang humahagolgol sa damuhan sa harap ng bahay

Julia never left my side, naroon lang sya at hinayaan akong umiyak.. Lumabas din si dad at dinaluhan ako,hinatid nila ako sa kwarto ng medyo kumalma na ako at duhn ko ipagpatuloy ang pag-iyak hanggang sa nakatulog na lang ako

Kinabukasan ay nagising ako ng maaga at maga ang mga mata, pakiramdam ko ay nagkalukot-lukot na ang mukha ko dahil sa pag-iyak kagabi. Pilit akong bumangon at saka naligo, so i could relax my nerves, ng matapos ay nagbihis at naglagay ng kaunting makeup to look presentable in front of my family, ayokong makita na naman nila ako sa state of depression ko

Bumaba ako ng may ngiti sa labi na parang wala lang nangyrai kagabi

"morning" bati ko sa kanila at dumeretso kay Zayd para padedehin, kahapon kasi ay buong araw akong wala at puro pump milk lang ang nainom nya

"hi there my sweet little prince.. How are you today? Come to mommy!!" nilaro ko si Zayd and he was so happy upon seeing me.. So was I, my son is my happiness, he took me away from darkness when im about to succumb to it, he was the light, he was my savior