Az sonra,sokak lambasının oluşturduğu aydınlık bölümden görünen siyah saçların gizlediği ve bembeyaz bir tenin üzerine kırmızı iplerle dikilmiş gözler sokağın alacakaranlıkta kalan kısmına bakıyordu.
"Müzikte disiplin önemlidir Şef.Bunu en iyi senin bilmen gerek."
Hanma dalga geçiyordu aslında karşısındaki heykelle ama Baji Keisuke alıngan bir gençti.Yüzünü buruşturup metronomu bir kenarı koydu.Sesinin rahat duyulabilmesi için hoparlöre bağladı ve Hanma ile Kazutora'nın yanına geçti.
"Başlıyoruz."
Siyah saçlar kendileriyle aynı renkte bir tokayla bağlandı arkadan. O saçlara bir kere annesinin kanı değmişti.Şimdi başka bir kan bulaşıp da kirletemezdi bu kadar saf bir sıvıyı.
Metronomun tahta bloklara benzer sesi duyulduğunda kavga da başladı.
Karanlık sokağı bir süre esir aldı kavganın gürültüsü.Gerçi Traçe her şeyi önceden düşündüğü gibi bunu da düşünüp dövüşecekleri alanı ağaçlık bir yer seçmişti.Sokağın yalnızca kaldırımları gözüküyordu buradan.
Ağaçlık yerler sesi emerdi ne de olsa.
Ve yaklaşık 40 dakika süren büyük kavga nihayet bitmişti. 200 kişilik Toman sayı üstünlüğüne rağmen kaybetmiş,üstüne bir de Peh-yan ve Pah-chin dahil çoğu üyesi bir daha dövüşemez hale gelmişti.
Gerçi Orkestra Çetesi'nde de durum pek farklı değildi.Bazı piyanistlerin parmakları kırılmış,yan flüt çalanların çenesi hasar görmüş ve daha da kötüsü orkestra şefleri kavga sırasında bıçaklanmıştı.
"KEİSUKE!"
Tüm çete üyeleri şaşkınlıkla sesin sahibine bakıyorlardı. Kazutora çete içinde ilk kez adıyla sesleniyordu şeflerine.
Siyah saçları dizine yerleştirdi,ellerini pamuktan yanaklara koydu ve Hanma'ya ambulansı aramasını söyledi.
Bu sorada Toman üyeleri de yavaş yavaş ayrılıyordu olay yerinden.
***
Saatler sonra ambulans gelip Keisuke'yi aldı ve Kazutora'yla birlikte hastaneye doğru ilerlediler.Hanma da arkalarından motoruyla geliyordu.
"Sen ölürsen orkestra da dağılır şef...Yaşa...Lütfen yaşa.." Ambulanstaki sağlık görevlisi Kazutora'nın bu mırıldanmalarını duymuştu.
"Bir orkestrada mı çalıyorsunuz?"diye sordu.
Bir çift yaşlı göz sanki bu anı bekliyormuş gibi adama döndü.
"E-evet."
Sağlık görevlisinin bakışları bu sefer Kazutora'nın boynundaki morluğa kaydı.
"Keman mı çalıyorsun?"
"Kemanı profesyonel olarak çalmıyorum,orkestra içinde piyanodayım."
"İyiymiş,sizin gibi yetenekli çocukların var olması içimi gençlik enerjisiyle dolduruyor."
"Size bir şey sorabilir miyim?"
"Tabiki."
"Kei...Ölecek mi?"
"Hayır.Neden sordun ki?"
"Sanki kafamı dağıtmaya çalışıyormuşsunuz gibi geldi de."
Adam burukça gülümsedi.Daha sonra tek eliyle Kazutora'nın saçını karıştırarak konuşmaya devam etti.
"Oğlum da keman çalıyor da,ondan dikkatimi çekti.Arkadaşın yaşayacak yani."
İstemsizce gülümsedi Kazutora.Bu mutluluğunu nasıl gizleyebilirdi bilmiyordu çünkü.
Fakat bir sorun vardı. Nasıl Kazutora babasının eseri olan morluklar hakkında yalan söylemişse,ambulans şoförü de Keisuke hakkında gence yalan söylemişti.
Ne Kazutora keman çalıyordu ne de Keisuke yaşayacaktı. Bunlar,Kazutora'nın gelecekte gördüğü sondu.
Sonuç olarak-
Hadi hikayeyi biraz başa saralım.
___________
İki bölümdür aslında kitabın sonunu okuduklarını daha yeni fark eden okuyucular anlık:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
