* Wattpade yayımlanan 49. Mahkûm adlı ilk hikayedir.*
"İlaçların yan etkisi olup olmadığını nereden bileceğiz? Ya da doğru ilaç olup olmadığını."
Kubilay'ın dudaklarında belli belirsiz bir gülüş yer almıştı ancak bu gülüşün içinde birçok acıyı barın...
Bol bol yorum yapıp destek olmayı unutmayınız canlarım
6k'lık uzun bir bölüm oldu. Şu ana kadar ki en uzun bölüm. Satır arası yorum yaparak beni mutlu edebilirsiniz(:
İnstagram: @_ilknurcelk
Tumblr: @Consufedcat
Twitterde 49.Mahkum # ile kitaba destek olabilirsiniz. Yapacağınız paylaşımları merak ile bekliyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
* Sena Şener - Yalnızım
* Pinhani, Kalben - İyi Değilim ben
4.RUHUMUN KUMARI
Hayatımın metodu hep "anı yaşa," olmuştu. Günüm kötü geçiyor ama bir yere mi gittik, anı yaşa. Günümün kötü geçtiğini bir süreliğine unut. Bulunduğun anın tadını çıkar. Yapmak istediğin her şeyi yap çünkü zaman geri gelmeyen sadece ilerleyen ve ilerledikçe bizden bir şeyler çalıp veren kavramdı.
Olmadı. Hayatımın metodunu uygulayabilecek bir hayatım olmadı. Anı yaşamalık anım olmadı. Dört duvar arasında sıkışmış bedenim buna izin vermedi. Ölmüş ruhum kımıldamak istemedi.
Ölmüş ruhuma babam kıydı. Bir zamanlar tırnağım kırılsa, düşüp dizimi kanatsam içi kanayan adam benim ruhumu öldüreli on yıl oluyordu.
Hayatımsdan 3652 günü çalmıştı. Ben yaşarken beni toprağa gömdüğümdeyüzündegram pişmanlık yoktu. Bir kez olsun beni arayıp sormadı. Annemi benden aldı. Anneme doyamadan ayrı düştük birbirimizden. Kim bilir ölümüm hakkında nasıl bir yalan bulmuştu.
O güne gitmek istemiyordum. Gerekirse alzehmier olayım ama o günü unutayım istiyordum. Karabasan gibi üstüme çöküyor geceleri uykumu zehir ediyordu bana.
Sahi ben neyi düşünüyordum ki? Ben kendime siktiri çekmiştim. Hayat nasıl çekmesin ki...
Benim hayat kalemimin ucu tuzaktı. Kağıdın çizgileri engebeli. Satırın sonu uçuruma yakın gökyüzüne uzaktı.
Havanın karardığını odanın kararmasından anlayabiliyordum. Kubilay yanıma gelmemişti. Kapı kapanma sesi de duymamıştım. Hâlâ evde olmalıydı. Sesi soluğu da çıkmıyordu.
Acaba uyuduğum kısa süre de gitmiş olabilir miydi?
Ayağı kalktığım da diz kapaklarım uyuştuğu için yüzüm buruşmuştu. Kapıyı açtığım da sert bir cüsse ile çarpışmayı beklemiyordum. Yüzüm bir kez daha buruşmuş elim başıma gitmişti.
