ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Το βλέμμα της τον ακολουθεί καθώς βγαίνει απ' το δωμάτιο και κλείνει την πόρτα πίσω του. Τα βιαστικά βήματα του αντιλαλούν στο διάδρομο. "Γιατρέ!" Η φωνή του πανηγυρίζει, αν και στην επιτρεπόμενη ένταση για το μέρος που βρίσκονται. Εκείνη βολεύει το σώμα της στο στρώμα, χαμογελά πλατιά που η μικρή συντροφιά της δίνει συχνά πυκνά το παρών. "Πάλι έστησες χορό εκεί μέσα, μικρούλι; Μου 'λειψε πολύ, να το ξέρεις. Δυνάμωσες, ε; Θα είμαστε καλά και θα φύγουμε σύντομα από εδώ, σύμφωνοι;"

Μόνη, σχεδόν, χωρίς η παρουσία του να μονοπωλεί το ενδιαφέρον της, παρατηρεί καλύτερα το χώρο γύρω. Στο τραπεζάκι κοντά της, το βιβλίο που τον άκουσε να διαβάζει. Συγκινείται πάλι με την πράξη του, εύκολα πλάθει την εικόνα του δίπλα της με το βιβλίο στα χέρια. Το δώρο του στη γιορτή της. "Για να μένεις ξαπλωμένη όσο χρειάζεται και να μη γκρινιάζεις. Επίτηδες έψαξα ένα μεγάλο μεγάλο", την είχε πειράξει όταν της το 'δωσε. Εκείνη βέβαια δεν γκρινιάζει ποτέ, δεν τη νοιάζει για τον εαυτό της καμιά ταλαιπωρία, αρκεί να είναι καλά το μωρό τους. Ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς, ένα μπουκαλάκι νερό. Νιώθει το στόμα της στεγνό, ευτυχώς φτάνει να το πιάσει. Στο καλαθάκι των αχρήστων, τρία πλαστικά ποτηράκια με υπολείμματα καφέ. Παίρνει στα χέρια τις ζωγραφιές του ανιψιού της. Στη μία, όλη η οικογένεια στην αυλή του σπιτιού τους. Στην άλλη μια παραλία, μάλλον εκείνη που επισκέπτεται συχνά με τον πατέρα του. "Θεία και ξαδερφάκι να γίνετε γρήγορα καλά και να τρώμε πάλι όλοι μαζί παγωτό, Σέργιος" γράφει στην πίσω πλευρά του χαρτιού. Χαμογελάει νοσταλγικά. Αναλογίζεται πόσες φορές το γλυκό της αγοράκι της έχει κρατήσει συντροφιά, με διαβάσματα, ζωγραφιές και παιχνίδια, απαλύνοντας τις αδιαθεσίες και τις δυσκολίες. Με πόση προθυμία θέλει να τη βοηθάει και να τη φροντίζει. "Θα το πάω εγώ το χαπάκι, είμαι ο μεγάλος ξάδερφος!" "Και γω είμαι ο μπαμπάς και είναι δουλειά μου αυτή!" "Η θεία χαίρεται άμα κάνω τον νοσοκόμο, άστο βρε θείε, σε παρακαλώ!" "Να κοιτάς την αριθμητική σου εσύ!" "Ένας το χάπι και ένας το νερό, βρε κοκόρια, νυχτώσαμε!"

Στη γωνία, ένας μικρός σάκος. Ξέρει καλά το περιεχόμενο του. Δεν τον έχουν χρησιμοποιήσει λίγες φορές, άλλωστε, ενώ όσο είναι αδρανής παραμένει σε ετοιμότητα στην άκρη της ντουλάπας. Η ταυτότητα της. "Τη Σεβαστού ή την Παπαδοπούλου να βάλω μέσα;" ακούει στο μυαλό της την περιπαιχτική φωνή του. Εκείνη ξάπλωνε. Εκείνος, υπακούοντας την προτροπή του γιατρού έπειτα από την πρώτη απρόσμενη νοσηλεία της, ετοίμαζε προληπτικά το σάκο για παν ενδεχόμενο. Δεν του απάντησε, αλλά το μαξιλάρι προσγειώθηκε με φόρα στο κεφάλι του όπως ήταν σκυμμένος. Το βιβλιάριο της, μερικές εξετάσεις, εσώρουχα, αλλαξιές δικές της και δικιές του, που ανανεώνονται ανάλογα με τη χρήση και την εποχή. Αδυνατεί να θυμηθεί αν σκέφτηκαν οι ίδιοι να πάρουν το σάκο μαζί τους, φεύγοντας άρον άρον από το σπίτι.