ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ

ΑΓΚΑΛΙΑ

Σεπτέμβριος 1968

- Όλα μια χαρά! Μην έχεις άγχος καθόλου, Λενιώ μου! Μια χαρά είστε και οι δύο!

- Σίγουρα;

- Ναι, κορίτσι μου. Όλα πάνε καλά!

- Άκουσε το πάλι, σε παρακαλώ...

- Καλέ ούτε λεπτό δεν πέρασε! Ορίστε, όπως και πριν, σαν αμαξοστοιχία.

- Ρίζω, δως μου και μένα.

- Άλλος αχόρταγος από κει! Έλα, που σ' έχει φάει η αγωνία και σένα!

- Πω πω... σαν...

- Σαν άλογο που καλπάζει, το 'παμε και πριν, δάσκαλε, πολύ γρήγορα ξεχνάς! Βρε και τ' όνομα σου θα ξεχάσεις εσύ μου φαίνεται!

- Συγχώρα μας, μωρέ Ρίζω...

- Τι να συγχωρέσω, κοκόνα μου; Γίνεται να μην αγωνιάτε και λίγο; Αλλά είμαι εγώ εδώ και δεν θα φοβάστε τίποτα, σύμφωνοι;

- Αν συμβαίνει κάτι, θα μας το πεις, έτσι δεν είναι;

- Για το Θεό, Λενιώ μου! Τόσα χρόνια εμπειρία, λες να μην καταλαβαίνω αν κάτι δεν είναι του χεριού μου;

- Σε παρακαλώ, Ρίζω, δεν θέλω να ξαναπάω εκεί...

- Α, όλα κι όλα! Αν χρειαστεί, χτύπα ξύλο, σηκωτή θα σε πάρει ο Λάμπρος να φύγουμε και αντιρρήσεις δεν θα δεχτώ! Μη σκοτίζεις το μυαλουδάκι σου όμως, τέτοιες στιγμές... Να σκέφτεσαι όμορφα, όλα πάνε καλά.

- Είναι... είναι που το περιμέναμε λίγο αργότερα...

- Συμβαίνουν αυτά, Λάμπρο... Όμως στις μέρες του ήταν ήδη το κορίτσι μας. Φαίνεται το παιδάκι σας είναι λίγο ανυπόμονο, αλλά δεν έχει και άδικο με τέτοιους γονείς.

- Θα στο χρωστάμε για πάντα, Ρίζω. Τόσους μήνες πέρα δώθε, ησυχία δεν είχες...

- Άκου την τώρα λόγια! Άμα δεν ήμουν εγώ μπες βγες εδώ μέσα ποιος θα 'ταν βρε, ο κουρέας ή ο καφετζής; Και τίποτα δεν μου χρωστάτε, μόνο να δω τη χαρά στα μάτια σας, σε λίγο με το μωρό σας στην αγκαλιά.

- Τι... τι σε λίγο, σε πόσο λίγο;

- Τρόπος του λέγειν, παλικάρι μου... Έχουμε δρόμο ακόμα. Ελένη μου, ήρθε πάλι; Έλα, πάρε ανάσα... Αυτό ήταν... ένα πονάκι λιγότερο, ναι;

- Ναι...

- Είσαι εντάξει, αγάπη μου;

- Πέρασε... έλα μην με κοιτάς έτσι, είμαι καλά σου λέω.

- Λάμπρο... Ε! Λάμπρο! Μήπως να πας να πάρεις λίγο αέρα που μου 'γινες πιο άσπρος απ' το σεντόνι;