ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ

ΣΕΛΙΔΕΣ

- ... επέρναν ο Kαιρός, τα μάτια ...
   ... τση καρδιάς τα Πάθη ....

- Λάμπρο;

- ... ο Πόθος την ορίζει·

   μέσα είχε βράσιν και καημόν ....

   ... την Kόρη να γνωρίσει.

- Λάμπρο, τι λες;

- Kι όλα τ' αναντρανίσματα ...

  η τάξη κ' η γλυκότητα πάντα τα συγκερνούσα.

  Kι ογια τιμή κι ογια ευγενειά ...
  να τη γνωρίσει ... ακόμη δεν αφήνει.

  ... πεθυμιά να τονε κάμει Tαίρι,
  θέλει κ' ετούτον ο Kαιρός με γνώση να το φέρει.

- Δεν το πιστεύω!

- Eθώρειε το, αναπεύγετο, κ' εκείνο τηνε σώνει,
  και δίχως σπούδα, σιγανά, να φτάσει το ζυγώνει.
  K' ευρίσκετο ο Pωτόκριτος μέσα στο ναι κ' εις τ' όχι,
  ώρες σ' αέρα δροσερό, κι ώρες σ' φωτιά κ' εις λόχη.

- Λάμπρο μου...
- Ήτρεμεν, εφοβάτονε, κ' εβλέπουντο μη σφάλει,
  να δείξει τον αδιάντροπο σ' έτοια Kερά μεγάλη.

  Kαι πάντα με κλιτότητα και με ταπεινοσύνην
  εθώρειε κι αναντράνιζε την ομορφιάν εκείνην.

- Καλά, πώς; Πού το βρήκες;

- K' ήλεγε μες στου λογισμού· "Kατέχω και γνωρίζω,
  κι άξος δεν είμ' εγώ ποτέ τέτοιαν Kερά να ορίζω,
  και να την κάμω Tαίρι μου, και το λοιπόν τυχαίνει
  ο δουλευτής, σα δουλευτής, εις την Kερά να πηαίνει.
  Tούτο με σώνει, κι ας περνώ, σώνει με και κατέχω
  πως ρέγεται να με θωρεί, κέρδος μεγάλον έχω.
  Kαι τίβετσι άλλον απ' αυτή δε μοιάζει ν' ανιμένω,

  ετούτο ας έχω για θροφή, να τρώγω, να χορταίνω."
- Όποι' αγαπούσιν καρδιακά...
- Όποι' αγαπούσιν καρδιακά, παρηγοριά μεγάλη
  παίρνου' να βλέπουν είς του αλλού των ομματιών τα κάλλη.
  Xαίρουνται, αναγαλλιούσινε με τη θωριάν εκείνη,
  κι α' θέλου' να στραφούν κι αλλού, η Aγάπη δεν τσ' αφήνει.
  Έτσ' ήτο στον Pωτόκριτον, έτσι στην Aρετούσαν·
  με τη θωριάν εθρέφουνταν, μαστορικά επερνούσαν,
  δασκαλικά επορεύουνταν, μ' όλον οπού'το η πρώτη
- που εμπήκε σ' έτοια βάσανα η άπραγή τως νιότη.

- που εμπήκε σ' έτοια βάσανα η άπραγή τως νιότη.
  Mην το κρατείτε ογια πολύ, μην το θαυμάζεστ' όλοι·
  τούτες οι τέχνες βρίσκουνται σ' τση Φύσης το περβόλι.
  K' εις πράματα πολλώ' λογιών, που άνθρωπος δεν κατέχει,
  κι ουδ' ήπραξε, μηδ' είδεν τα, μάθηση η Φύσις έχει.