ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ

ΑΠΟΚΤΗΜΑ

Οι σκέψεις της διακόπτονται ξανά από τον ήχο της πόρτας που ανοίγει. Ο γιατρός και μια νοσοκόμα μπαίνουν στο δωμάτιο. Το γνώριμο σφίξιμο στο στήθος επανέρχεται. Κρέμεται απ' τα χείλη τους για την κατάσταση τη δική της και του παιδιού, καθώς και όσα μεσολάβησαν ώσπου να ξανανοίξει τα μάτια της. Εκείνοι, ευχαριστημένοι με την εξέλιξη της υγείας της, δεν διστάζουν ν' αστειευτούν για να κατευνάσουν την αγωνία της. Ο γιατρός έχει μάθει πια ότι προτιμά να την αποκαλούν με το πατρικό της. Η νοσοκόμα υποπτεύεται ότι ο σύζυγος της είναι πάλι σε αποστολή εύρεσης γλυκού. Φαντάζεται ότι έχει βάλει φτερά στα πόδια, σαν να του χάρισαν ξανά τον κόσμο όλο. Γιατί ήταν μπροστά όταν τα χέρια τους χώρισαν βεβιασμένα, όταν το πρόσωπο του πάνιασε, όταν τα γόνατα του λύθηκαν τη στιγμή που το φορείο έπαιρνε τη γυναίκα του άρον άρον μακριά. "Κύριε Σεβαστέ! Είστε καλά; Καθίστε, καθίστε... Γιατί πάλι εδώ, τι συνέβη;" Ήταν πρόθυμη να μείνει ώρα δίπλα του στην άβολη καρέκλα του διαδρόμου, έγινε τα αυτιά που χρειαζόταν όσο οι ασυνάρτητες σκέψεις και αναμνήσεις γίνονταν ένας χείμαρρος λέξεων που προφύλασσε τη λογική του. "Όλα καλά θα πάνε, κύριε Σεβαστέ, θα το δείτε... Τόσα και τόσα έχετε ξεπεράσει, μια χαρά θα είναι και οι δυο τους εκεί μέσα, μην ανησυχείτε." Ήταν εκείνη που αργά, στη νυχτερινή βάρδια, τον χτύπησε μαλακά στον ώμο, προσφέροντας του κάτι να βάλει στο στόμα του - σίγουρα θα το είχε αμελήσει, παρατηρώντας τους μαύρους κύκλους κάτω απ' το κουρασμένο βλέμμα του. "Κύριε Σεβαστέ, η γυναίκα σας θα σας χρειάζεται δυνατό πλάι της όταν ξυπνήσει." "Λάμπρος."

Η πρώτη σύντομη εξέταση είναι ενθαρρυντική. Προφανώς θα ακολουθήσουν κι άλλες. Η παραμονή της εκεί ακόμα ένα βράδυ είναι δεδομένη. Παρ' όλα αυτά, τα λόγια του γιατρού είναι καθησυχαστικά. Και το κυριότερο: η σοκολάτα επιτρέπεται.

Τα βήματα στο διάδρομο πληθαίνουν. Μα θα ξεχώριζε τα δικά του ανάμεσα σε χιλιάδες. Σταματάνε απότομα. Η φωνή του εναλλάσσεται με του γιατρού. Όλο και πιο εύθυμη σε κάθε φράση. Μπαίνει στο δωμάτιο, ανταλλάσουν αισιόδοξα χαμόγελα. Είναι ιδρωμένος και λαχανιασμένος. Κρατάει μια σακούλα με το πολυπόθητο περιεχόμενο και μπουκαλάκια με δροσερό νερό. Ανοίγει βιαστικά το ένα και πίνει λαίμαργα περίπου το μισό πριν μιλήσει.

"Το κυλικείο είχε μόνο υγείας..."

"Μπλιαχ!"

"... το περίπτερο ήταν κλειστό και έψαχνα μπακάλικο... Άργησα;"

"Καθόλου. Καλά τι... τι κουβάλησες;"

"Λοιπόν, έχουμε και λέμε... Πιάνεις; Γάλακτος, αμυγδάλου, φουντούκι, λευκή, αυτή δεν ξέρω μ' άρεσε η συσκευασία, γκοφρέτα, γκοφρέτα, τα μπισκότα με το αγαπημένο σου επίθετο..."

"Πάψε! Εγώ μια... μια σοκολατίτσα ζήτησα..." ψελλίζει απολογητικά.

"Και τι νόμιζες; Ότι θα σας αποχωρίζομαι κάθε λίγο; Διάλεξε και βάζω τις υπόλοιπες στο ψυγειάκι. Η μία γκοφρέτα δική μου, ευχαριστώ."

"Ωραία, τρώω την άλλη και κρατάμε τα αυτοκόλλητα για τον μικρό μας."

Μασουλάνε χασκογελώντας, σαν πιτσιρίκια που δέχτηκαν απρόσμενο τρατάρισμα. Λίγες στιγμές μετά, το μωρό τους κάνει έντονα αισθητή την παρουσία του χάρη στο γλυκό ερέθισμα.

"Πωπω, ίδιο η μαμά σου γίνεσαι..." σχολιάζει εκείνος.

"Πες μου ότι είναι διαφορετικά αυτοκόλλητα, αν του πάμε τα ίδια θα μας κυνηγήσει..."

"Για να δω... Καναδάς, Ονδούρα... Γλυτώσαμε. Όσο θα χαρεί που θα ξαναδεί εσένα, άλλο τόσο θα χαρεί με δαύτα... Όμως, κυρία μου", της κουνά προειδοποιητικά το δάχτυλο, "καλές οι λιχουδιές, αλλά όταν φέρουν φαγητό, θα το αδειάσεις το πιάτο. Το καλό που σου θέλω!"

"Επίσης", τον κοιτά αυστηρά. "Πόσο καιρό χάσκει αυτό εκεί;" του γνέφει προς το μισοφαγωμένο σάντουιτς.

"Πού όρεξη, βρε Λενιώ μου... μετά, όμως, θα σου κάνω παρέα."

"Μέχρι τότε, μπορούμε ν' ανοίξουμε εκείνο;" δείχνει το μικρό σακουλάκι.

"Σε περίμενα να ξυπνήσεις να το δούμε μαζί", λέει φέρνοντας το. "Το διάλεξε ο Σέργιος και επέμενε να μας το αφήσει εδώ. Για το άλλο δεν σε νοιάζει;"

"Θα μου το κρατήσω για έκπληξη. Άντε, έλα κάτσε...", τον προτρέπει ανυπόμονα και κείνος την αγκαλιάζει από τους ώμους.

"Πιπίλα!" διαπιστώνουν ταυτόχρονα γελώντας.

"Όμορφη είναι..." την περιεργάζεται συγκινημένη.

"Καινούργιο απόκτημα στη συλλογή του μικρόκοσμου! Η Δρόσω είχε πάρει άλλες τρεις..."

"Για το Θεό! Πόσες πια!"

"Την προηγούμενη βδομάδα είχαμε δώδεκα, τις μέτρησε ο μικρός. Ε τώρα μαζί μ' αυτές, μάλλον είναι αρκετές."

"Αρκετές για βρεφοκομείο, όχι για σπίτι!"

"Έλα, γκρινιάρα! Τέτοιο σχέδιο δεν είχαμε, και ταιριάζει με τα ρουχαλάκια που διάλεξες την τελευταία φορά. Έτσι, για να μην κατηγορείς τους υπόλοιπους!"

~~~~~~~~~~~

*Σημείωση: Οι γκοφρέτες που αναφέρονται ήταν της ελληνικής εταιρίας ΜΕΛΟ. Κυκλοφόρησαν τις δεκαετίες 1960-1970. Ήταν η πρώτη γκοφρέτα που περιείχε χαρτάκια τα οποία έπρεπε να συγκεντρωθούν σε άλμπουμ, με πιο διάσημα εκείνα με τις εθνικές ενδυμασίες όλων των κρατών της γης.

https://www.topontiki.gr/2017/10/15/melo-i-elliniki-gkofreta-pou-sarone-tin-agora-ke-exafanistike/