ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ

Με πειράγματα και αστεία, με αναπτερωμένο ηθικό, περνάει η ώρα. Τον κάνει χαρούμενο, την κάνει ευτυχισμένη. Η νοσοκόμα επανέρχεται σέρνοντας το καροτσάκι για τη μεταφορά στα ιατρεία. Το βλέμμα του φανερώνει ευγνωμοσύνη για τη συμπαράσταση το προηγούμενο διάστημα. Η κοπέλα μειδιάζει ελαφρά, θεωρεί πως δεν έκανε τίποτα περισσότερο απ' ό,τι προστάζει το καθήκον της. Σταθερά στο πλευρό της γυναίκας του, το ένα χέρι μπλεγμένο στο δικό της, το άλλο κρατά τη βάση του ορού. Περπατά στητός, απαλλαγμένος εν μέρει από την πρωτύτερη αγωνία του. Καθώς διασχίζουν το διάδρομο, εκείνη ανασηκώνει το βλέμμα. Όπως είναι καθιστή, της μοιάζει πιο ψηλός, πιο δυνατός, σαν φρουρός της. Φαντάζεται το πλασματάκι τους σε μερικά χρόνια, περίπου σε τέτοιο ύψος, να τον κοιτάει με αγάπη και θαυμασμό, σαν ήρωα του. Θα είναι το πιο τυχερό παιδί του κόσμου, σκέφτεται. Εκείνος, ταυτόχρονα, λες και εισπράττει τη ζεστασιά της ματιάς της, χαμηλώνει το βλέμμα πάνω της. Όπως την κοιτά καθιστή, φαντάζεται ένα πλασματάκι σ' αυτό το ύψος, με μάτια σπιρτόζικα σαν τα δικά της και περιέργεια να εξερευνήσει τον κόσμο όλο, το μικρό του χεράκι κρυμμένο στη μεγάλη του παλάμη. Θα είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, σκέφτεται. Τα χαμόγελα τους συντονίζονται, καθώς ο νους τους ταξιδεύει σε κοινή κατεύθυνση...

Οι απαιτούμενες εξετάσεις κρατάνε λίγο. Ως συνήθως, τα χέρια τους δεν χωρίζουν λεπτό. Τα ξένα αγγίγματα του προσωπικού, ο παράξενος εξοπλισμός, οι αναγκαίες διαδικασίες μπορεί να της προκαλέσουν αμηχανία και πανικό σε ανύποπτο χρόνο. Ο γιατρός που την εξετάζει γνωρίζει ήδη για την τραυματική της εμπειρία, μα αν τύχει ν' αναλάβει άγνωστος, εκείνος βρίσκει τρόπο να ενημερώσει, ώστε να παραμένει μαζί της όσο περισσότερο γίνεται. Σε πολλές παρόμοιες καταστάσεις, ενώ αρχικά του ζητούν να περιμένει εκτός του χώρου των εξετάσεων, αναγκάζονται τελικά να τον φέρουν κοντά της. Η τρεμουλιαστή αναπνοή της, τα μάτια της φοβισμένα, δακρυσμένα ενίοτε, ψάχνουν ασφάλεια στα δικά του. "Δεν θα το πειράξουν, το ξέρεις αυτό", της ψιθυρίζει συχνά κι εκείνη συμφωνεί, προσπαθώντας ν' αποδιώξει την παράλογη φοβία. Άλλωστε και για τον ίδιο είναι προτιμότερο να βρίσκεται πλάι της, παρά σ' έναν ψυχρό διάδρομο.

Αισίως, αυτή τη φορά, γυρίζουν στο δωμάτιο σαν να επιστρέφουν από περίπατο. Η νοσοκόμα που τους συνοδεύει προσφέρεται να τη βοηθήσει να πλυθεί και να αλλάξει νυχτικό. Εκείνος αρνείται ευγενικά, θα το αναλάβει ο ίδιος, αψηφώντας τις αντιδράσεις της ότι είναι ικανή και μόνη της. Στη μικρή τουαλέτα του δωματίου, δεν χάνει ευκαιρία να σκορπίσει πεταχτά φιλιά στο γυμνό ώμο και τη βάση του λαιμού της, όσο το υγρό μαντήλι που κρατάει γλιστράει στην πλάτη της. "Λάμπρο! Ξεχνάς πού είμαστε!" τον αποπαίρνει, ενώ κάνει τιτάνια προσπάθεια να μην καμφθούν οι αντιστάσεις της. "Όχι, αλλά μου 'λειψες" μουρμουρίζει δίπλα στ' αυτί της. "Και τούτο δω μου 'λειψε", σκύβει και φιλά την κοιλιά της, χωρίς ρούχα και σκεπάσματα να τον εμποδίζουν. "Ο γιατρός είπε να μην στέκομαι πολύ..." του θυμίζει με μια ελάχιστη χροιά επίπληξης. "Μάλιστα, κυρία βιαστική! .... Ορίστε, πανέτοιμη! Παρακαλώ, το κρεβάτι είναι από κει", δείχνει με μια υπερβολική ιπποτική κίνηση του χεριού και μια μικρή υπόκλιση.