Kader mi Kaza mı? *Texting* #F#

35

Dört Yıl Sonra

Bebeğim?

Kalbim

Mezuniyet balon nasıl geçti?

Çok güzeldi
Keşke sen de olsaydın

Öyle mii?

Öylee

Çık bakalım dışarı o zaman

Ya
Cidden mi?

***

Dışarı çıktığımda Levent ve elindeki hediye paketi gözüme çarptı hemen. Yanına gittiğimde gözümü hediye paketinden ayırmıyordum. Açık mavi kalp şeklinde bir kutuydu. Güldüğünü duyduğumda ben de gülümsedim.

"Al bakalım. Benden çok bunu istiyorsun."

Kutuyu elime alıp "Ya hayır, yok öyle bir şey." dedim. Ama yaptığım söylediklerimin tam tersiydi. Kurdeleyi çözüp kapağını kaldırdım.

İçinde yine küçük küçük kutular, çikolatalar, bir tane hediye paketi ve bir tane de kadife kutu vardı. Bu kadife kutu, yüzük müydü?

Elimi ona uzattım. Tek elimle kavradığımda Levent kalp kutuyu aldı. Bense kadife kutuyu açtım. Tektaş...

Derin bir nefes alıp çıkardım. Çok zarifti, çok güzeldi. Levent, gerçekten hayattaki en güzel şanslarımdan biriydi.

"Dört senem, baş belası kazam, Kader'im... Seni artık uzaktan uzağa görmek istemiyorum. Helalim olmanı, sürekli yanımda olmanı istiyorum. Eğer sen de istiyorsan yüzüğü takar mısın?"

Duraksadı ama sonra ekledi. "Benimle evlenir misin?"

Yüzüğü parmaklarımın arasında dolaştırırken Levent "Kader?" dedi. Soru sorar gibiydi. Şüpheliydi. Bunca zaman olan ilişkimiz çok güzeldi. Bundan sonrada öyle olacağından emindim. Gülümsedim ve yüzüğü taktım.

"Seni çok seviyorum Levent."

Levent'in derin bir nefes aldığını duydum. Derin ve sesli. "Bir an takmayacaksın sandım Kader. Çok korkuttun beni."

"O zaman, bu hafta sonu isteme olsun mu?"

"Olsun da ne bu acele?"

"Acele değil de. Ben nikah tarihini aldım bile."

"Nasıl? Ne zaman?"

Güldü, neden çok gülüyordu bugün?

"Aldım işte. Boş ver gerisini." dedi. Ben de boş verdim.

Günler sonra artık kapının önünde bekliyordum. Derin bir nefes alarak kapıyı açtım. İlk önce sevgili kayınvakideciğim ve kayınpederciğim girdi. Tam doğru olmayabilir buna kayınpeder deniyordu di mi? Değilse de artık öyle. Ardından pek sevgili görümceciğim, kocası ve sevdiceğimin küçük yeğeni girdi. Ardından kayın olacak kişi girdi. Ay hadi be.

Ve sonunda. Takım elbisesiyle yakışıklı mı yakışıklı, karizmatik mi karizmatik, sempatik mi sempatik sevdiceğim girdi. Elinde çikolatası ve çiçeği... Çikolatayı kimseye vermeyeceğim. Tabi buna hamile yengecim Kardelen'cim dahil değil. Sonuçta hamile. Cidden ben de hala oluyordum. Üç aylık hamileydi. Ve aşırı tatlıydı. Keşke sulugöz olmasa ama...

İçeriye geçtikten sonra sohbete dalmışlardı. Benim istememde neden arabalar hakkında konuşuluyordu? Ağlayacağım şimdi ama!

Kardelen'e baktığımda karnını okşadığını gördüm. Tabi bir eliyle abimin elini tutuyordu. Her geçen gün aşkları artıyordu. Çok güzel seviyorlardı. Kardelen'in eli durduğunda abine dönüp kısık sesle "Tekme attı." dedi. Kimseyi düşünmeden anın heyecanını yaşıyorlardı. Abim de hemen elini koydu. Sessizce bekliyordu ama hiçbir şey olmadı. Sonradan güldüğünde tekme attığını anladım. Ben de istiyordum.

Yanlarına oturup abimin eline vurdum. Ben koyduğumda hiçbir şey olmamıştı. Neden ama ya! Haksızlık bu! Hem istememde araba konuşuyorlar hem de yeğenim beni istemiyor. Elimi geri çekip mutfağa gittim. Sandalyeye oturduğumda gözlerim istemsizce dolmuştu. Niye benim başıma gelmişti ki bu?

Kardelen geldiğinde "Ne oldu Kader? Kahveleri yapmayacak mısın?" diye sordu şefkatle. Kardelen hep olgundu. Şimdi olduğu gibi. İyiydi, belki de o yüzden mutluydu. Ama ben kötü müyüm?

Hiçbir şey demediğinde Kardelen hazırlıpa başladı. Tabi konuşmaya da. "Bak damat içeride sabırsızlıkla tuzlu kahveyi içmeyi bekliyor. Gerçi o daha önce içmişti de mi? Hadi ama Kader. Kalk artık. Hamile hamile beni mi yoracaksın?"

Vurdu ve son dakika kaçırdı. Hayır, bu sefer kanmayacaktım. "Ahh. Kader, sancı girdi. Çok kötü."

Karnını tutarak eğilince hemen yanına gittim. Kolundan tutup oturttum. "Ne lazım Kardelen?"

"Bir şey lazım değil. Geçer birazdan."

"Emin misin?"

"Evet, sen kahveleri yap. Dolapta da erik olacaktı. Bana versene. Bir de tuz."

Ah ah. Yok mu hamilelik hormonları.