Prologue

9 5 0
                                    

I shifted in my seat for the nth time, and looked outside. My hands were as cold as an ice, shaking. And my lips were trembling.

I was praying the whole ride, hoping that nothing bad happened to my brother. Pasulyap-sulyap ako sa labas mula rito sa loob ng sasakyan kung malapit na kami sa hospital na binanggit ni Nanay.

"Calm down, Claire," Ravin kept saying those words again and again, I didn't even bother to notice his cute accent.

I just sighed and squeezed my eyes shut. Trust me, I've been trying to calm myself, but the more I think about it, the harder it becomes. I couldn't help but to worry about Kuya.

Nang maabot na namin ang destinasyon ay dali-dali akong lumabas mula sa sasakyan, at tumakbo papasok sa hospital, kahit naririnig ko pang tinatatawag ako ni Ravin. I trembled a bit when I entered the hospital but I shrugged it off.

"M-marlione Abreno...w-what room?" Hinihingal na tanong ko at halos hindi ko na alam kung paano pagsunod-sunurin ang itatanong.

I felt someone's presence behind me, panting and gasping an air.

"Y-you didn't wait for me!" He stomped his feet, whining like a kid.

"I'm so tire---" hindi na natapos ang dapat sabihin ni Ravin nang magsalita ang receptionist.

"Room 114, ma'am," she said, stuttering a bit.

She was not even looking at me, like I was not she was talking with. Instead, she was looking at the guy beside me.

Ngumiti lang ako at nagpasalamat, hindi na pinansin iyon.

Agad kong hinawakan sa braso ang lalaki patungo sa silid ni Kuya para hindi siya maligaw.

Nang nakarating kami sa tapat ng pintuan, ay agad kong binuksan iyon at pumasok, sumunod naman ang aking kasama. Bumungad sa amin ang isang lalaking nakahiga sa kama na nakikitawa sa mga lalaking naroon, at si Nanay na nakangiti habang nakatingin sa banda nila Kuya, na para bang walang nangyari.

My brows furrowed.

Naagaw namin ang kanilang atensiyon nang lumikha ang ingay ng aming yabag. I frowned because it seemed like there was no something bad happened.

"Oh, Claire!" Kuya Jake exclaimed.

He looked shock when he saw me.

Bumati ang ibang mga kaibigan ni Kuya kaya bumati rin ako bumalik.

"Nariyan ka na pala, anak," Nanay said, napapakamot pa sa ulo.

Nagmano ako sa kaniya saka binalingan si Kuya na nakatingin din pala sa'kin. He looked nervous, though. I walked towards him and he laughed nervously.

"B-bunso---" I cut him off by pulling his hair, and I heard him screamed while I was doing it.

My eyes heated and I couldn't stop my tears escape from my eyes. Inawat kami ni Nanay.

"I was so w-worried tapos patawa-tawa ka lang!" I sobbed

Natigilan siya pati na rin ang ibang tao rito sa loob. Dali-dali siyang umupo kahit kandangiwi siya para patahanin ako. Pinaupo niya ako sa kama at niyakap. Lumapit na rin si Nanay.

"Sorry na, bunso. Hindi ko naman sinadyang ibangga ang sasakyan sa puno," he explained it to me while his face was begging me to stop crying.

And it was my time to froze, my eyes widened. Nang matauhan ay agad akong napatayo.

"What?!" I yelled

"P-pasensiya na, 'nak. Hindi ko alam ang gagawin kanina dahil hindi ako mapakali kaya natawagan kita." Nanay said while caressing my arm, trying to calm me down.

More Than WordsWhere stories live. Discover now