Καλοκαιρινό Μυστικό

Ηλιοβασίλεμα

(Το ίδιο απόγευμα)

Η Λίζα καθόταν στο βολικό, μεγάλο, γωνιακό καναπέ του σπιτιού κι δίπλα της στη πολυθρόνα καθόταν ήρεμη η Ναταλία. Ο ήλιος έριχνε τις τελευταίες του ακτίνες στη γη, ήταν η χρυσαφένια ώρα κι η Λίζα είχε μετανιώσει που αντί να το χαζεύει έξω, καθόταν εδώ. Στη κουζίνα βρισκόταν ο Μάνος μαζί με την Βάλια κι προσπαθούσαν να φτιάξουν τα ψώνια που πήραν κι να τα βάλουν σε πιάτα κι πιαταλες. Τελικά το σχέδιο για μια βραδιά ταινίας, πρόκειται να γίνει πράξη. Η Λίζα αμίλητη εξακολουθούσε κοιτάζει αδιάφορα την πόρτα.

«Δεν θα σου απαντήσει» η Ναταλία που παρατηρούσε τόση ώρα τις κινήσεις της Λίζας, είπε να τις σχολιάσει

«Συγγνώμη;...» την κοίταξε απορημένη με τα λόγια της

«Η πόρτα λέω. Δεν θα σου απαντήσει» συνέχισε την πρόταση της... προφανώς το είπε για να την πειράξει

«Όχι έτσι κοιτάζω» προσπάθησε να της εξηγήσει και μιλούσε σαν χαμενη. Είναι αλήθεια απορροφηθεί πολύ ώρα στις σκέψεις της

«Μάλιστα.. μάλιστα» της έριξε ένα καχύποπτο βλέμμα

« Ξέρεις κάτι; Λέω να βγω μια βόλτα, για να καθαρίσει το μυαλό μου» η Λίζα σηκώθηκε από το καναπέ κι άφησε το κινητό στο τραπέζι

«Ναι πήγαινε, πάω μέσα στα παιδιά να δω αν θέλουν βοήθεια. Απλά σε κανένα μισάωρο να γυρίσεις, είπαμε θα δούμε ταινία σήμερα» της είπε Ναταλίας γυρνώντας της την πλάτη, έφυγε βιαστικά προς την κουζίνα.

Η Λίζα δεν ήξερε ούτε εκείνη ποιος θα ήταν ο προορισμός της, το μόνο που ήθελε ήταν να καθίσει δίπλα στη θάλασσα. Η θάλασσα για εκείνη ήταν πάντα ο τρόπος για να ηρεμήσει. Πόσο μάλλον τώρα, που δεν έχει δύσει ακόμα ο ήλιος, δυστυχώς σε αυτή τη παραλία ο ήλιος πέφτει πίσω από τα βουνά κι δεν μπορείς να τον απολαύσεις να γλιστράει μέσα στο νερό.

Έφτασε σχετικά γρήγορα στη παραλία, μιας κι το σπίτι δεν απέχει πολλά μέτρα μακριά από τη θάλασσα. Η θάλασσα ήταν τόσο ήρεμη κι ήσυχη, πάντα ήταν η παρηγοριά της. Από τότε που ήταν πιο μικρούλα, μια βόλτα στη θάλασσα έλυνε κάθε πρόβλημα. Κι ένα παγωτό φράουλα.

Κατευθύνθηκε προς την ακρογιαλιά κι έβγαλε τα παπούτσια της. Όσο ο αέρας έπαιζε με τα μαλλιά της κι το κάτασπρο φόρεμα της, εκείνη έβαζε τα πόδια της στη θάλασσα κι απολάμβανε την στιγμή που της χάρισε η φύση. Ο ήλιος ακόμα δεν είχε δύσει, ήθελε ακόμα κάποια λεπτά, κι ο ουρανός ήταν γεμάτος όμορφα χρώματα. Είχε γίνει ένα ροζ γλυκό, σα μικρό παγωτό. Η κοπέλα κάθισε στη άμμο κι απόλαυσε τον ήχο των κυμάτων. Ήταν τόσο ήρεμα, τόσο γαλήνια.