Asel ilk günki heyecanını yaşarken gerçekten çok mutluydu.Evde ailesiyle yemek yerken durup durup onu düşündüğünde yüzünün gülümsemesinden olacak ki bazen annesi "Ne gülüyorsun?" diyip anlamaya çalışıyordu.Ve Aselde bunun farkındaydı.
Asel artık uykuyu dünyanın sesini kıstığı,morali genellikle bozuk olduğunda kendine bi çare bulduğu için değil rüyalarında Ozanı görme umuduyla seviyordu.
Geceleri biriyle konusurken ilk defa mutluluktan gözleri doluyor,sanki gözlerinden ateş fışkıracakmış gibi oluyordu.Uyumadan önce Ozan Asel'e "İyi geceler canım." demesinden çok gerçekten onun "can"ı olma hissi yeşerip dururdu içinde.
Ertesi gün için Ozanla aynı renk gömlekleri giymek üzere sözleşmişlerdi.Ozanın giydiği gömlek lacivert düz,Aselinki mavi kareli olsada Asel ve Ozan aralarındaki bu sözün kendisi için kıymetini biliyordu."Biz"olmadığı zamanlarda da hep birbirlerini anlamışlar birbirlerine ilaç olmuşlardı.
Asel,Ozanı görmek için zil çaldığında hemen aşağı iniyor en rahat görebileceği yerde durup onu seyrediyordu.Hangi tarafa gitseler birbirlerinin aslında hiç haberi olmadan hep bulundukları yere gitmeye çalışıyorlardı.Özellikle Asel sırf merdivenden yukarı çıkarken birazda olsa huzur bulabilmek için merdiven başında onu bekliyor ama Ozan bunun farkında olmayacak ki önünden arkadaşlarıyla geçip gidiyordu.
Ozan ve Aselin sözleştiği diğer konuda öğle aralarında okulun otoparkında buluşmaktı.Ve ilk buluşma için ikiside öğle arası otoparkın yakınına oturdular.Asel hala çok utanıyordu ama utanıyor olsa bile onunla olmak ona çok keyif veriyor çok mutlu oluyordu.Daha yeni olmalarına rağmen Asel onun kulağına seni seviyorum diyebilmek için can atıyordu.Çünkü ne zaman Asel ona bunu söylese Ozan etrafına Aselin dünyasını aydınlatan gülüşünden saçıyordu.Mutluluk bu muydu?Mutluluk, sevdiğimiz insanın bize söylediği iki lafda mı saklıydı?Yoksa saç teline kadar sevdiği insanın yanında olmak mı?
Belki de mutluluk sevdiğimiz insanın gülüşünde saklıydı..Kim bilir?
