jisung: ben dogdugum cagi sikeyim insanlar
fakir zengin diye ayriliyo suna bak amk
keske tas devrinde dogsaydim bi uyaniyosun
baban tepende eğe eğe tekerlegi buldum diye
bagiriyo tekerlek dedigi sey de kenarlari
yontulmus kare tas amina koyim mukemm...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BU NE LAN. napıonuz
sızce ufolar gercek mı. arkadasımla bunun munazarasını yaptık ve anlamadıgım bı sekılde gercek degıl savunmasını yaptı ve kazandı. acıkcası bıraz sınırlıyım ufolara ve uzaylılara.
neyse mınhosumuzun agzından yazılan bı bolume hosgeldınız!
—
ben sanırım tam anlamıyla korkağın tekiydim. jisung'a karşı böyle gözükmek istemediğimden kaçmayı kabul etmiştim fakat şimdi bir elimde arabamın anahtarı, diğer elimde de eğer karşıma babam çıkarsa ona vurmak için tuttuğum terlik vardı. amacım, terliği babama fırlatıp ortamdan olabildiğince uzaklaşmaktı.
ses çıkarmamak için parmak uçlarımla hareket ederek merdivenlerden indim ve odamın yanındaki garaja açılan kapıyı sessizce açtım. arka bahçeden orman yoluna çıkıp oradan da jisung'un attığı konuma gitmeliydim fakat bunu o kadar sessiz yapmalıydım ki, üst kattaki salonda oturan anne ve babam fark etmemeliydi.
ve başaramadım, daha arabanın anahtarını çevirdiğim an garaja dalan sinirli babam ile karşı karşıya kaldığımda ne yapacağımı şaşırdım ve gaza basıp ona zarar vermeden arka bahçeye çıktım.
bir elimle telefonumdan jisung'u aramaya çalışırken diğer elimle de arabayı kullanmaya çalışıyordum ve tahmin edildiği üzere bu benim için fazlasıyla zordu. jisung'a ulaşamayınca geçen kurulan gruptan birkaç arkadaşını kaydettim ve ilk önce changbin'i aradım.
evet, changbin'i aramam başlı başına hataymış çünkü açılan telefondan horlama sesinden başka hiçbir şey duyamadım.
sonraki hedefim seungmin'di, aramam daha üçüncü saniyesinde açıldı ve seungmin ben daha konuşmadan bağırmaya başladı. "zorbalar ve türkçe klavye kullananlar beni aramayaz, kapat lan!"
orman yolundan çıkıp düz caddeye girdiğimde biraz rahatladım, daha doğrusu babamı atlattığımı sandım fakat arkamdan gelen tanıdık araba ile neye uğradığımı şaşırdım ve biraz daha gaza bastım. psikopat babam resmen peşimden geliyordu, şaka gibi birisi cidden de!
yaklaşık iki dakika sonra jeongin denilen çocuğu aradım ve bana test çözdüğünü söyleyip bağırarak telefonu suratıma kapattı. bu insanlarda karşı tarafı dinleme diye bir huy yoktu gerçekten. karışık yollara girip babama izimi kaybettirdikten sonra da yine tahmin edersiniz ki, kayboldum.
çareyi bu salak arkadaş tayfasını bir gruba toplamakta buldum, daha doğrusu bulmak istedim ve arabayı kenara çekip derin bir nefes alarak işe koyuldum.
