Kara Melek

12. Bölüm

          Artık benim için; heyecanlı geçen günler, sadece salı ve çarşamba günüydü. Geçen hafta salı günü not aldığımdan beri sadece Tamer'le kavga olayı olmuştu. Onun dışında günler, yine her zamanki gibi sıkıcı ve sıradandı.

        Kavgadan sonra eve gelince annem bir sürü soru sordu. Ona "Kavga edenleri ayırıyordum. Gökhan da ordaydı. Onun durumu daha kötü. "demiştim. Sonra annem, Gökhan'ı görmeye gitmiş ve ona geçmiş olsun demişti. Bu yüzden de bu olayın üstünde çok durmadı. Sonuçta bir şahit ve birçok kanıt vardı. Yalan söylediğimi nerden bilebilirdi ki?

        Salı günü sabırsızlıkla erkenden uyandım. Bu notları yazan kişi yüzünden artık doğru düzgün uyuyamıyordum bile. Bazen de geceleri Gökhan'ı düşündüğüm için uyuyamıyordum. Kısacası bu aralar, hayatıma yeni giren kişiler yüzünden uykusuz geceler yaşıyorum.

        Uyandığım gibi elimi yüzümü yıkayıp spor kıyafetlerime giydim. Bugün Gökhan'la konuşsam mı, diye düşünüyordum. Daha dün konuşmuştuk. Bu yüzden kulaklığımı ve kahvemi alıp dışarı çıktım. Bir tur atmıştım ki Gökhan'ın arkamda olduğunu hissettim. Artık onu hissedebiliyorum. Gerçekten garip bir şey. Bu aramızdaki şey, her neyse, gerçekten de farklıydı.

        Ben sitenin etrafında bir tur atıştım. İki tur da Gökhan arkamdayken koştum. Sonra koşmaya devam ettim. Normalde ikimiz de sadece üç tur koşardık. Fakat ilk turu attığım zaman, Gökhan henüz ortalıkta yoktu. Bu yüzden fazladan bir kez daha sitenin etrafında dolaşınca gerçekten de yoruldum. Kendimi arka bahçedeki parkın önünde bulunan banklardan birinin üstüne bıraktım. İlk olarak nefesimi düzenlemeye çalışıyordum. Kalbim o kadar hızlanmıştı ki. Kim bana bu kadar çok koşmamı söylediyse zaten?

        Gökhan durumumu görünce yanıma geldi. Kulaklığı kulağımdan çıkardım ve kahvemi yudumlamaya başladım. "Niye fazladan bir tur attın? " diye sordu Gökhan. Normalden fazla koşunca hep böyle oluyordum. "Bilmem. "dedim dürüstçe. Çünkü gerçekten de bilmiyordum. Gökhan kaşlarını havaya kaldırmıştı. Kavgadan beri henüz hiç gülmemişti. Onun gülüşünü özleyeceğim kimin aklına gelirdi ki? Üstelik benim yüzümden gülemiyordu. "Bana da kahve verir misin? " dedi. Daha önce bu soruyu, bana birçok kez sormuştu. Ben de her seferinde bıkmadan 'hayır' demiştim. Bu kez sadece konuşmak için bunu sorduğunu biliyordum. Çünkü kahvemi bugüne kadar kimseyle paylaşmamıştım. Gökhan'da bunu biliyordu. Aslında Gökhan'la tanışana kadar sabahları delice koştuğumu bilen kimse yoktu. Ve çılgınca kahve içtiğimi. Tam bir kafein bağımlısı olduğumu kabul etmeliyim. Ama bugün salı günüydü. Not alacağım için biraz heyecanlıydım. Bu yüzden daha kibar olmaya karar verdim. Termosu Gökhan'a uzattım ve "İçebilirsin." dedim gülümseyerek. O bir haftadır gülmediği için onun yerine ben bu işi devralmıştım. Şaşırmıştı ama kahveyi alıp içti. "İyi geldi ya! Şimdi neden o termosu yanından ayırmadığını anladım. " dedi. Gülerek "Sakın böyle konuşma. Sonra sen de kafein bağımlısı olursun, maazallah. "dedim. O da gülmeye çalışarak "Sadece kafein bağımlısı olsam iyi. "dedi. Bu cümlenin altında yatan birçok anlam vardı. Ama aslında ne demek istediğini anlamamıştım. Bu yüzden şaşkın şaşkın ona baktım. "Ne demek istiyorsun?" dedim. Gökhan, bana bakıyordu. Gözlerimin içinde kaybolmuş gibiydi. Ya da sadece benim yüzüme bakıp başka şeyler düşünüyordu. Kim bilir? Sonra bu soruma şaşırarak "Bilmiyorum. Sadece öyle söylemek istedim. " dedi. 'İlginç.' dedim içimden. Her zamanki Gökhan'dan farklıydı. Normalde her zaman benimle açıkça konuşan çocuk değildi sanki. "Ee, artık sen de kendinle kahve taşırsın. " dedim konuyu değiştirmek için. "Ben kahve yapamam ki." dedi. Acaba bu söylediğine o, inanıyor muydu? Kahve yapmak bu hayattaki en basit ve sonucu en güzel olan şeydi. "Ya! Belki bir gün sana öğretirim. " dedim kahve yapmayı bilmediğine inanmayarak. "O günü sabırsızlıkla bekleyeceğim." dedi.