အစ်မ (သို့မဟုတ်) အဝါရောင်ပျော်ရွှင်မှုလေး

အခန်း ၁၉။ မသက်ဆိုင်တော့တဲ့အခါ

ပြက္ခဒိန်တွေ တစ်ရွက်ပြီးတစ်ရွက်လှန်လိုက်သလို ရာသီတွေကလည်းမြန်ဆန်စွာပဲ အလှည့်ကျလည်ပတ်နေတယ်။ တကယ်တမ်းကြတော့ ဆယ်လလောက်ပါပဲလို့ပြောသွားသည့် အစ်မဟာ တစ်နှစ်ကျော်အောင်ကြာခဲ့သည်။

ပြန်ရောက်လာတော့လည်း ရန်ကုန်မှာပဲအလုပ်တွေကိုလုပ်နေရတာကြောင့် နောက်ထပ်လပေါင်းများစွာကြာခဲ့သည်။ တောင်ပေါ်မြို့လေးကို အစ်မပြန်ရောက်တဲ့အချိန်မှာကြတော့ ၂၀၁၅ ခုနှစ်ရဲ့နွေဦးကိုတောင်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ ပြန်ရောက်ရောက်ချင်းမှာပဲ အစ်မကသူတို့အိမ်ကို အလည်လာခဲ့သည်။ လက်ဆောင်တွေလည်းပေးခဲ့သလို မေမေတို့နှင့်လည်း စကားတွေအများကြီးပြောခဲ့သည်။ မေမေတို့အလုပ်သွားတဲ့အထိ အစ်မကမပြန်သေးဘဲသူနှင့်အတူထိုင်နေခဲ့သည်။

အစ်မရဲ့ပခုံးကျော်သောဆံနွယ်တွေဟာ အခုချိန်မှာတော့ ကျောလယ်ကိုရောက်လုနီးပါးဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။ ပို၍လှလာသည်ဟုတော့မညွှန်းဆိုချင် အစ်မဟာ အစကတည်းက ကောင်းချီးများစွာနှင့်လှနေပြီးသားသူပင်။

ကော်ဖီခွက်ကိုယူလိုက်တာကအစ အစ်မရဲ့နှုတ်ခမ်းဖျားတွေထိတွေ့မှုအဆုံး မျက်တောင်ခပ်တာတွေကိုပါ သူလိုက်ကြည့်နေမိခဲ့သည်။ လွမ်းလိုက်တာလို့ပြေးမဖက်မိသလို တီတီတာတာစကားတွေလည်း သူမပြောမိပါ။ အစ်မ ပြန်လာပြီ ဆိုတာကပင် သူ့ကိုအလိုလိုပြုံးမိသွားစေတာမျိုးပင်။

"အလုပ်ဝင်စကတည်းက ကော်ဖီတွေသောက်ဖြစ်ခဲ့တာ မကြိုက်ပေမဲ့လည်းပေါ့ သောက်ဖြစ်နေတုန်းပဲ ဖြတ်လို့မရဘူး"

ညင်သာနေတဲ့အစ်မရဲ့အသံဟာ သက္ကရာဇ်တွေကုန်လွန်သွားတာတောင်မှမပြောင်းလဲသေးဘူး။ ဘယ်အချိန်မှာပဲဖြစ်ဖြစ် ညို့ငင်နိုင်တုန်းပါပဲ။

"ပူတူးတော့မသောက်ဖြစ်ဘူး အခုချိန်အထိ အစ်မငယ်ငယ်က အဲ့ဒါတွေကိုမကြိုက်ဘူးလေ"

"ဟုတ်တယ်..ဒါပေမဲ့ အခြေအနေနဲ့အချိန်အခါအရ တစ်ချို့အရာတွေကလုပ်ကိုလုပ်ရမှဖြစ်မယ်ဆိုတော့ လုပ်ရတာပါပဲ"

"အဆင်ပြေရဲ့လား အရာအားလုံးအတွက်"

အစ်မဟာ တွေဝေနေသော အကြည့်တွေနှင့်သူ့ကိုကြည့်လာသည်။ အမြဲတမ်းမေးချင်နေခဲ့တဲ့စကားဟာ ဒီစကားပဲဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ ဘာမှမလုပ်ပေးနိုင်ခဲ့ရင်တောင်မှ အစ်မရဲ့ရင်ဖွင့်သံကိုနားထောင်ပေးမည်။ အစ်မပင်ပန်းနေရင် ပခုံးတစ်ဖက်ကိုငှါးပေးမည်။