NERD SPARKS

Chapter 19

Hindi Maari!

S-si D-dust?

Paano?

Isa isa kong naramdaman ang dahan dahang pagkabog ng dibdib ko dahil sa sinabi niya, seryoso siyang nakatingin sakin at ako naman ay hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko dahil sa sinabi niya. Naramdaman ko na din ang pagkunot ng noo kong nakatingin sa kanya. Hindi talaga ako makapaniwala.

"D-dust?"

Napatingin naman ako nang mapangisi siya sa akin.

"Ako nga"

Marahan kong hinawakan ang mukha niya at maige kong tinitigan ito ng mabuti. Hindi nga ako nagkamili na siya ito nung una ko palang siyang makita. Sunod-sunod akong napalunok dahil napangisi na naman siya sa akin.

"mamaya ko nalang sasabihin pero sa ngayon may ipapakita muna ako sayo" agad namang sumunod ang mga paa ko sa sinabi niya.

Sa ngayon maraming mga katanungan sa isipan ko pero hindi ko man magawang itanong sa kanya o magsalita man lang. Kanina pa napako ang paningin ko sa likod niya, hindi ko man lang sinubukang tumingin sa dinadaanan naming dalawa. Wala na talaga akong makitang tao dito sa bahay, o baka dito lang sa bagahing ito? Naudlot ako nang magtama ang paningin namin at tsaka niya linahad ang kamay niya sa akin.

"Please?" aniya.

Dahan dahan ko namang binigay sa kanya ang kamay ko. Lumabas kami ng bahay, sa likod ng bahay nila. Doon marami akong puno na nakita, malamig narin ang hangin dito sa labas. Huminto kami sa paglalakad at napatingin siya sa akin, tinulungan niya ako para makaupo ako sa damo, tumabi din siya sa akin at tsaka sa pagkakataon ito ay muli kong nakita ang orange niyang mata.

Napakaganda

"maganda ba?"

Hindi ko parin inaalis ang paningin ko sa kanya, basta ang alam ko lang ay masaya akong malaman na siya nga talaga ito, si Dust ang kaharap ko.

"Love, do you know how beautiful you are tonight?"

Parang hindi ako nakagalaw matapos niya sabihin yun, hinawakan niya yung pisnge ko at tsaka kinurot ito dahilan para tumawa siya. Wala man lang pinagbago sa reaksyon ko.

"ito, para sayo..." may binigay siya sa akin.

Agad namang napunta ang paningin ko sa isang box. "Sayo yan, kunin mo"aniya.

Marahan ko itong binuksan, isang yari sa pilak na singsing ang nakita ko, napakaganda ng disenyo nito, merong half moon at half heart pero nakadikit ito sa isat-isa. Ngayon lang ako nakakita ng ganitong klaseng disenyo ng singsing. Napakaganda, malayo sa disenyo ng gawa sa kahoy na binigay din sakin ni dust. Dahan dahan kong inangat ang paningin sa kanya.

"napakaganda nito..."

"Katulad mo"

Our eyes met in union. Hindi ko rin maipaliwanag ang kakaibang nararamdaman ko ngayon at magkaharap kaming dalawa. Wala ng mas mabilis pa sa pagpintig ng puso ko ngayon. Pinagmasdan ko siyang kinuha niya ang kamay ko at tsaka hinalikan ito habang hindi kinukuha sa akin ang mga paningin niya.

"I'm not rushing your feelings towards me but I want you to know that I'm always waiting for you...Love"

There's so many questions running through my mind but only one thing makes me ask him about. I went silent for a moment. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin o itatanong sa kanya. Gusto ko malaman ang totoo. I took a my deepest breath and suddenly got the urge to speak.

Why?

Bakit hindi niya sinabi ang totoo?

1893? That's fucking more than one hundred years between in year 2010!