Zły numer- Irondad

10

Pov: Peter

Szczerze? Sam dokładnie nie wiem co się wczoraj zadziało. Przed moim domem stała policja, która oznajmiła mi o wypadku i Śmierci May.

Nie miałem ochoty z nikim gadać, dlatego gdy policjanci odwieźli mnie do domu dziecka po prostu udałem się do swojego nowego pokoju cały zalany łzami. Wiedziałem, że pewnie bohaterowie się o mnie martwią, ale jak na razie nie miałem ochoty z nikim na ten temat rozmawiać. Dopiero po nieprzespanej nocy, przez którą płakałem i myślałem postanowiłem chociaż powiadomić resztę, że żyje. 

I mało mnie już obchodziło czy będą się mną teraz przejmować czy nie. Po tej myśli jeszcze mocniej zacząłem płakać. Co jest ze mną nie tak? Jestem przecież Spider-Manem, bohaterem, który ratuje bezbronnych ludzi, a sam nie umie sobie poradzić z faktem śmierci własnej ciotki. Naprawde mnie to przerażało. Możliwe, że potrzebowałem kogoś bliskiego, ale odrzucałem te myśl. Pewnie bym leżał tak jeszcze do końca dnia bez jedzenia niczego i bez snu, ale ktoś wszedł do mojego pokoju.

-Peter ktoś do ciebie - powiedziała jedna z opiekunek.

Westchnąłem i powoli wstałem z łóżka. Popatrzyłem na swoje odbicie w lustrze. Wyglądałem okropnie. Cienie pod oczami, cała czerwona twarz, zaczerwienione oczy i ślady po łzach. Poszedłem za opiekunką w stronę holu. Zastanawiałem się kto mógł przyjść mnie odwiedzić, bo przecież nikomu jeszcze nie powiedziałem o zaistniałej sytuacji. 

Jakie było moje zdziwienie, gdy w holu zauważyłem pana Starka z Kapitanem. Moje oczy automatycznie zaszły się łzami i bez wahania podszedłem i mocno uściskałem mojego mentora, a on to odwzajemnił. 

Teraz zrozumiałem, że moje wcześniejsze przypuszczenia były błędne. Avengersi się o mnie martwili i to było pewne, bo w końcu jesteśmy jedna wielką rodziną.

***

Pov: Tony

Zabolało mnie serce, gdy zobaczyłem Petera w tak opłakanym stanie. Naprawdę nie wiem co ten dzieciak musi teraz przeżywać. Chwile wcześniej udało mi się ze Steve'em załatwić sprawy z adopcją Petera. Poszło dość łatwo zważając na to kim jestem. Teraz trzeba było zabrać tylko chłopka i jego rzeczy do jego nowego domu. 

Byłem jak w transie, gdy razem ze Steve'em spakowaliśmy rzeczy Petera do bagażnika, a z samym chłopakiem wsiedliśmy do auta. Byłem tak szczęśliwy, że nic mu nie jest i że teraz jest bezpieczny.

Pov; Peter

Jak by to wam ująć? Zostałem dzisiaj adoptowany przez samego Tonego Starka i jego żonę i zamieszkałem z samymi Avengersami. Naprawdę jest to jak dla mnie wielki szok. Zwłaszcza jeszcze śmierć cioci... jest to dla mnie bardzo trudny okres, ale reszta próbuje mnie odciągnąć od myśli o śmierci kobiety. I jestem im za to niezmiernie wdzięczny.

Odkąd zacząłem mieszkać w wieży często przychodziłem sobie posiedzieć na dachu. Było to dla mnie odprężające, bo mogłem sobie na spokojnie poukładać myśli. 

-Co tam Pete? - zapytał nagle Pan Stark. Nawet nie wiedziałem, że tu przyszedł.

-A wszystko dobrze tylko przyszedłem sobie poukładać mysli - odpowiedziałem z lekkim nie szczerym uśmiechem.

-Peter wiesz dobrze o tym, że przede mną nie musisz udawać.

-Wiem o tym.

-To, dlaczego udajesz, że nic się nie stało?

-Bo... bo po prostu nie chce by się pan martwił.

-Oj Peter. Ja zawsze będę się o ciebie martwił i nic, i nikt tego nie zmieni. A teraz szczerze mi powiedz co cię trapi.

-Chodzi o to, że czuje się trochę przytłoczony tym co się działo w ostatnich dniach. Śmierć cioci, adopcja i zamieszkanie tu... to po prostu jak dla mnie za dużo jak na raz.

-Rozumiem cię. No to może powiesz mi co oprócz tych wszystkich rzeczy, które wymieniłeś się ostatnio wydarzyło?

-No poprawiłem kontakt z MJ i Nedem, Flash przestał mnie dręczyć, a...

-Dręczyć?!

No to się wkopałem.

-A Flash... on mnie nie dręczył tylko...

-Peter tak jak mówiłem wiem, kiedy kłamiesz, dlatego gadaj od kiedy ten gnój ci dokucza?

-Kilka miesięcy...

-Peter.

-Ech... od podstawówki...

-Kiedy zamierzałeś mi powiedzieć?

-Nigdy?

-Och Peter powiedz mi, dlaczego?

-Och no bo prostu czasami mi przywalił to naprawdę nic wielkiego. Po za tym przynajmniej nie dręczył innych.

-Peter ty i to twoje dobre serce... ale wiedz, że ta rozmowa cię nie ominie. No i oczywiście reszta się o tym dowie.

-Jezu w co ja się wpakowałem...

Pan Stark na te słowa się zaśmiał i objął mnie ramieniem. I właśnie tego mi w życiu brakowało. Nadopiekuńczej rodziny, która skoczy za mną w ogień.

Słów: 705