Roses and Rebellion

Vier

Daar stond ik dan. Op kantoor met twee koffers met veel tiener stickers er op. We wisten niet hoe lang we daar moesten blijven dus had ik extra veel in de koffer gepropt. Gister was ik nog even naar de training geweest en me helemaal uit geleefd, net zoals Ash die keihard voor zichzelf was in het trainen. 'Dude! Ik ga je wel missen.' Zegt Luuk en stompt mijn schouder. 'Ik jou ook!' Ik geef hem een dikke knuffel en denk terug aan vanmorgen toen ik mijn vader gedag zei. 'Succes hea! Kleine meisjes worden groot.' ik glimlachte en keek of Ash er ook klaar voor was. We hadden de instructie gehad meteen als we op het vliegveld staan te beginnen. Ik ben zo zenuwachtig! Gister was Ash weg gelopen bij de sessie, ik hoop toch echt niet dat hij in Parijs hetzelfde doet. Lia overhandigt Ash de documenten en hij opent zijn koffer en doet ze in het geheime vakje. We hebben allebei "tiener" koffers gekregen maar eigenlijk is 'ie heel handig. Een aantal vakjes die je niet kan zien en ze hebben er allerlei apparatuur in gedaan. 'Let's go then!' zegt Ash opgewekt half tegen mij en half tegen zijn vriend van het werk. We lopen alle deuren uit en we gaan in de auto zitten. Het is een ijzige stilte ondanks de chique auto. Elk normaal stel zou hier een moord voor plegen maar wij niet, hoor! Na een poosje gereden te hebben stappen we uit bij het vliegveld. En hier begint het. We zeggen gedag tegen onze chaffeur en lopen naar een van de deuren van het vliegveld. Ik schrik als iemand mijn hand vast pakt en ik wil het liefst mijn hand wegtrekken maar toen besefte ik me dat Ash het was. 'Als jij het niet doet, doe ik het wel.' ik knikte en we liepen door. We kwamen bij de incheck balies en we lieten onze gegevens zien. We liepen door om onze bagage te loodsen en toen moesten we wachten. In een mega grote zaal en Ash zat naast me. Ik vond eigenlijk dat het me wel een veilig gevoel gaf. Hij had zijn hand op mijn been gelegd en ik lag met mijn hoofd op zijn schouder. Net als een echt stel, maar dan zonder de liefde. 'We kunnen daar zeker niet trainen?' vroeg ik ongemakkelijk om een gesprek aan te knopen. 'Denk het niet.' En godzijdank dat toen onze vliegtuig werd omgeroepen! We gingen naar de balie toe om onze tickets te laten zien en liepen die slurf in. Hij had ondertussen zijn arm op mijn onderrug gelegd en het voelde heel ongemakkelijk! Toen ik per ongeluk tegen een vrouw op botste draaide ze zich om, zei niets over de stoot die ze had gekregen maar: 'Wat zijn jullie een lief stel! Gaan jullie in Parijs verblijven of zijn jullie op doorreis?' 'Dankuwel mevrouw, nee we blijven in Parijs!' antwoorde Ash voor me. 'Zorg goed voor haar, jongen.' Ash knikte en ik gaf haar een glimlach en toen draaide ze om. Ik keek Ash opgelucht aan maar hij keek naar de grond. Ik wist wat hij dacht, was het allemaal maar anders gelopen. Toen we in het vliegtuig zaten zochten we onze stoelen maar we konden ze niet vinden. We vroegen het aan de stuwardes en die loadste ons naar de eerste klas! 'Dit zijn jullie zit plaatsen!' ik keek Ash aan en we gaven elkaar een high-five. We gingen zitten en ik hoorde Ash fluisteren: 'Zo dom!' ik keek hem aan en vroeg: 'Wat?' 'Dit is te opvallend, een tiener stelletje die first class zit op naar Parijs.' Gosh, ik heb zijn slimme opmerkingen zo gemist! 'En dan denk je dat ze zorgen dat niemand iets merkt.' 'Precies.'

We lopen het hotel in en we worden meteen ontvangen door een warm welkom. 'Komt u mee! Ik wijs u de weg naar de kamer. Laat uw koffers maar hier.' We liepen achter de man aan naar de lift. Hij opende die en we gingen het hok met alleen maar spiegels binnen. Allemaal weerkaatsingen van mezelf. En van Ash... Wauw! Wat was die kerel knap. Dit wordt nog wat deze opdracht.

We liepen de hotel kamer in en het was echt mooi! Het was niet groot maar er stonden gelukkig wel twee bedden. Het zag er gezellig en romantisch uit, maar ik had het liever gedeeld met iemand waar ik mee kon praten, lachen en gezellig kon zijn. Ash gaat naast me staan en slaat een arm om me heen als de koffers binnen worden gedragen. Als ze weg zijn zegt Ash: 'Oké, hoe gaan we het inrichten?' hij doelde op de plek waar we alle informatie konden delen met elkaar. 'Ik denk dat het slimste is als we het achter die deur doen.' Hij wees naar een deur die ik nog niet gezien had. Ik liep er heen en opende het. Het was een normale kamer maar met een bureau en een marker bord. 'Ik denk dat dit er voor bestemd is, dat zullen ze wel hebben doorgegeven ofzo.' Hij knikt en loopt een rondje. Hij kijkt of er op de achterkant nog iets staat en hij kijkt in de laden en klopt op alle achterkanten. Bij de een na laatste stopt hij: 'Hebbes!' Hij haalt er een houten plankje uit en haalt er vanalles uit: camera, documenten, twee boekjes, twee telefoons en een portomenee. 'Hoe wist jij dit?' 'Ik heb al eerder een opdracht gehad maar dan in Milaan. Toen hadden ze ook vanalles verstopt en kwamen we er pas de laatste dag achter.' 'Waarom doen ze dat dan?' 'Geen idee, wilden ze niet zeggen.' 'Wat raar!' Hij knikt. 'Laten we even de documenten doorlezen.' Dit is het langste gesprek gevoerd sinds weken. Maar jammer genoeg puur zakelijk. Ik loop naar hem toe en we beginnen aan het document. 'Suz Frederiques en Benji Folks.' herhaalt hij. 'Laten we beginnen met Benji.' En zo zijn we de hele avond bezig.