Roses and Rebellion

Acht.

Hier zat ik dan... Ik luisterde naar Lia die vertelde over haar plan om mij en Ash samen te laten trainen: 'Ik heb het alleen gedaan uit voorzorg! Eigenlijk mag ik je dit nog niet vertellen maar ik mag je dus hier komt het: er komt een hele grote zaak aan die we echt moeten uitpluizen, en jullie moeten ons helpen. Om jullie nou beter ingespeeld te hebben op elkaar via het sporten kunnen we jullie denk ik beter inzetten.' 'Dus je wilt eigenlijk zeggen dat Ash mijn partner in crime wordt.' 'Zo kan je het ook bekijken.' 'Kan ik niet met Luuk?' 'Nou, dat kan ik nog niet echt voor me zien en hij heeft nu zelf een opdracht.' 'Kak. En wat vind Ash hiervan dan?' 'Wij hebben nog niks van hem gehoord.' 'Ik heb zeker geen keus?' 'Of je moet stoppen met je baan...' 'Voor geen goud.' Ik was goed in loslaten maar mijn baan voor geen goud. 'Gelukkig!' Ze zuchte opgelucht. 'Dus vanavond is je eerste training met hem... Succes dan!'

Ik had me omgekleed en mijn haar in een staart gedaan. Ik nam mijn bakje met mijn bitje mee en liep de kleedkamer uit. 'Ik heb er echt zin in...' Mompelde ik. Ik liep naar binnen en zag alleen Ash staan. 'Waar is de trainer?' 'Die heeft net afgezegd.' 'Dat meen je niet! Dan kon ik gewoon thuis blijven!' 'Nee wij moesten maar alvast gaan trainen.' 'Prima.' Hij had een lijstje in zijn handen. 'Waar is dat voor?' 'Daar staat op wat we moeten doen.' Ik bekeek het aangereikte papiertje en er was een waslijst aan opdrachten. Als laatste moesten we tegen elkaar gaan vechten. Ik hoop echt van harte dat dat gaat lukken. We gingen klaar staan voor alle andere opdrachten en elke keer nam Ash een slokje van zijn drinken waarna hij steeds vrolijker werd. Als laatste gingen we dus in de ring staan. We begonnen te vechten en hij riep af en toe: 'Kom dan!' En elke keer als hij dat riep gaf ik hem een klap in zijn gezicht. Ik kreeg ook een paar klappen maar ik voelde dat hij zich inhield. Opeens zei hij: 'Waarom heb je het toen uitgemaakt? Juist toen ik je wilde helpen?' Ik keek hem aan omdat ik die woorden totaal niet had verwacht. 'Wat?' Mijn stem had besloten mij te verlaten waardoor ik heel onzeker klonk. 'Wat? Wat zeg je?' 'Je hoorde me wel.' Ik keek hem verbaasd aan en stond weer recht op in plaats van mijn vecht houding. 'Ik wilde je heel wat verdriet besparen.' 'Dat is dan mooi niet gelukt.' Antwoorde hij rustig en ik keek hem verward aan. 'Als ik het niet uit had gemaakt dan was je kapot gegaan.' 'Het is niet alleen jou tweelingbroer maar ook mijn beste vriend die toen overleed. Hoe kan je me dan geen pijn doen door het uit te maken? Dat klopt toch niet?' Ik zag de boosheid in zijn ogen. 'Jij zei altijd dat ik te veel op hem leek en als ik bij jou rond bleef lopen had je het nooit kunnen verwerken!' 'Jij was juist de enige die nog een beetje vreugde gaf!' Hoorde ik het nou goed dat zijn stem in de midden van de zin brak? 'Mams snapte er niks van! Net als papa! De enige die het snapte was jij met je vader. Ik had jou nodig!' Ging hij door. Wij waren zo close geweest dat ik zijn ouders gewoon met mams en papa aansprak net als hij mijn vader pa noemde. 'Wat?' Ik was wel een ster zeg, met mijn wat vragen die er fluisterend uitkomen. 'Ik had je nodig, en jij mij.' Opeens kreeg ik het heel heet. Ondanks mijn kort broekje en hempje. Ja, ik had net gezweten maar dit is anders. 'Maar waarom kreeg je dan zo snel na mij met Andy?' Dat meisje was de slet van school geweest. Nu ik van school af ben weet ik niks meer van haar. 'Om jou te vergeten. Jemig, Mel! Snap je dat niet? Dat was alleen lust!' Ik wist niet wat ik hoorde. Ik draaide me om en wilde weg lopen toen ik hem hoorde zeggen: 'Ja, weglopen, dat is altijd je specialiteit geweest in een gesprek die jou in je ziel raakt.' Hij had het over ons allerlaatste gesprek als stel. Ik was weggelopen toen hij mij tegen wilde houden voor de domste beslissing ooit. Ik draaide me snel om en begon weer met praten: 'Jij weet niet hoeveel pijn ik heb gehad. Ik dacht jou te kunnen beschermen voor al die pijn.' Nu stonden de tranen in mijn ogen. 'Mij de pijn besparen? Ik zag je door de gangen lopen en wilde niets liever als gewoonlijk naar je toe te lopen en de mooiste glimlach ooit te zien. Ik had nooit zulke mooie gesprekken met Andy als met jou. Als ik aan tafel zat wilde ik niets liever dan jou naast mij te hebben en mijn hand op je been te kunnen leggen. Nee, die pijn heb jij mij niet bespaard. Je leek gigantisch veel op Joe, maar je bent anders dan hem! Jij was mijn vriendin! Jij was de enige die op haar vijftiende zo volwassen was! Door alles wat je meegemaakt hebt! En daar hield ik zoveel van.' 'Waarom heb je me dan nooit overgehaald.' 'Omdat je koppig bent!' Het volgende ging super snel. Hij stapte naar me toe. Hij kwam dichtbij en kuste me. 'Ik ben nog nooit gestopt met van je te houden.' Glimlachte ik met mijn ogen dicht. Hij kuste me weer en zei na een paar seconde: 'Hetzelfde hierzo.' Ik glimlachte naar zijn lippen en kuste door. Gosh, wat heb ik dit gemist. Ik keek hem even aan toen hij stopte en zag dat hij opgelucht was. Ik kon eindelijk weer goed in zijn ogen kijken. Zijn bloedmooie ogen. 'Ik wilde al sinds Parijs iets tegen je zeggen.' Ik keek hem vragend aan. 'Je bent zo bloed mooi.'