Roses and Rebellion

Een.

Blauw, dat is mijn lievelingskleur. Net zoals dat vroeger als jongensachtig werd beschouwt, wordt nu mijn baan zo gezien. En ik zal dan ook wel de enige tiener zijn die een baan geweldig vind. 'Got ya...' Snel maak ik een foto en eet mijn eten op. Ik betaal en loop het krakemikkige restaurant uit. Ik stap in bij Luuk. 'Gelukt?' Ik knik en hij rijdt weg. 'Weet je het zeker?' 'Hij kuste haar vol op haar mond dus ik weet het zeker. Mannen zijn klootzakken.' 'Bedankt!' 'Op jou en mijn vader na natuurlijk!' Hij krijgt een zelfvoldane lach op zijn gezicht. Hij stopt bij het kantoor en we stappen uit. Ik loop snel naar binnen, ik houd mijn pasje voor de scanner van de poortjes waar je nooit doorheen komt zonder een pas. Wat er allemaal op mijn pasje staat? Melanie Danielle Blauw, 01-08-1997, 1'80, een super lelijke foto en nog wat extra informatie. Er is veel te zeggen over mijn naam: Melanie is een te lange naam dus wordt het Mel, mijn vaders moeder heet Danielle en blauw is niet mijn lievelingskleur door mijn achternaam. Ik loop verder naar mijn kantoor die ik deel met Luuk. Luuk was goed in zijn werk totdat hij een hele grote stevige man werd waardoor veel mensen het door hebben dat hij niet zomaar leuk random foto's maakt. En wat ons betreft is het een belangerijke zaak dat niemand door heeft wat wij doen. Dus ik maak foto's en hij rijdt mij en is ondertussen een goede spoorzoeker die mij uitbundig helpt. Ik download de foto op mijn computer en bekijk goed wie de vrouw is die met de man van mevrouw Danseveld klikt. Ik lees de sms'jes tussen meneer Danseveld en de vrouw goed door om na te gaan wat de naam is. Sommige mensen willen alleen weten of hun partner vreemd gaat en anderen willen alles van iedereen weten zoals mevrouw Danseveld. 'En kun je al iets vinden over haar naam?' Luuk komt binnenlopen. 'Nee, ik weet alleen dat ze Jess heet. Dus ik ga nu even bij de vrienden van meneer Danseveld kijken op facebook.' Ons bedrijf doet niet alleen dit werk maar ze helpen de politie ook met Drugsdelicten en moorden. Ik wil dat ook nog een keer gaan doen, maar dan moet ik promoveren en 21 zijn. Wat ik overigens niet ben. De enige buiten dit bedrijf die weet dat ik dit doe als baan is mijn vader, mijn moeder heb ik nooit gekend en dit aan vrienden vertellen zou niet handig zijn, ookal zijn het maar overspelende mensen. Mijn vader is wel altijd bezorgt maar er is nog nooit wat gebeurt op een blauw oog na. De klok sloeg 7 uur en ik moest maar weer eens naar huis. Van mijn vader moest ik alsnog voor 8 uur thuis zijn. Hij zat vroeger ook bij dit bedrijf, hij moest alleen stoppen omdat mijn moeder weg ging. Daarna is hij nooit meer begonnen. 'Ga je vanavond nog wat leuks met je vrienden doen?' Ontwaakt Luuk mij uit mijn gedachte. 'Nee, ik moet kickboksen.' 'Oja, natuurlijk, dat was ik vergeten, vrijdag is kickboks-avond.' Ik knik. 'Ik ga dan maar want anders wordt paps nog boos!' 'Doe de groeten aan hem! Ik heb hem al lang niet meer gezien.' Ze waren vroeger collega's maar stopte mijn vader er dus mee en toen wilde Luuk niet meer doorgaan. Dus ging hij deze categorie doen en na veertien jaar kwam ik hem vergezellen. 'Doei Luuk! Fijn weekend!' Hij zwaaide en ik liep door de gangen langs Nienke haar kantoor en gaaf haar een snelle kus op haar wang en wenste haar ook een fijn weekend. We waren vriendinnen geworden en hingen meeste avonden met elkaar als we geen kickboksen hadden. We zaten bij dezelfde club alleen dit weekend ging Nienke een weekendje weg met haar vriend dus zagen we elkaar niet. Ik liep naar buiten en pakte mijn brommer. Ik had echt niet zonder mijn brommer gekund.

'Ik ben thuis!' 'Kom even naar boven als je wilt!' Ik liep naar boven, ik moest toch mijn spullen voor Kickboksen pakken. Ik had nog 20 minuten en het was 5 minuten fietsen dus alle tijd. Ik zei gedag tegen mijn vader en vroeg wat er was. 'Er komt morgen iemand mee-eten dus je moet morgen wel opschieten na trainen, ik ben er morgenochtend niet dus ik zie je dan, oke?' Ik vroeg waar hij heen moest en hij vertelde dat hij zijn broer moest helpen verhuizen. Op vrijdagavond trainde ik tot elf uur en meestal sliep hij dan zodra ik thuis kwam omdat ik altijd na-kletste daar. Ik pakte mijn spul voor trainen en deed mijn haar in een strakke vlecht. Haar in de weg als je aan het vechten bent is het ergste wat er is. 'Dag pap!' 'Doei Mel!' ik pakte mijn fiets uit de schuur en fietste naar de zaal.

Toen ik de kleedkamer van de meisjes uitliep zag ik een paar jongens zichzelf in het zweet trainen. Waaronder Ash. Ugh wat vond ik hem irritant! Hij was altijd helemaal vol van zichzelf en speelde met meisjes alsof ze poppen waren. Ik liep naar mijn trainer toe en begroete hem. 'Zullen we meteen beginnen?' Ik knikte en we gingen hard trainen, keihard. Ik deed dan wel niet mee met wedstrijden maar toch wilde ik goed zijn.

Nadat ik gedoucht had ging ik aan de bar zitten en kletsen met de mannen naast mij. Inmiddels na drie jaar zijn het goede vrienden geworden. Ash kwam er ook bij zitten. Hij gaf me geen blik waardig en riep de bartender. Hij gaf op wat hij wilde drinken en het meisje achter de bar pakte een biertje en gaf het hem met een knipoog. Iedereen aanbad hem, het is ook niet zo dat hij lelijk is, maar vrienden worden? Nee, dat zit er niet in. Hij begon te praten met zijn buurman over de training. En ik deed hetzelfde.