O BURADA

GEÇMİŞİN ACISI

Herkese merhaba,
Yepyeni bir hayata adım atmamız adına çok mutluyum, çok uzatmak istemeden sizi tanıtım bölümümüzle baş başa bırakıyorum. Bölüm sonunda görüşmek üzere.

Sol alt köşedeki yıldıza basmayı ve fikir belirtmenizi çok isterim. Keyifli okumalar✨

Gelenektir başlama tarihimizide buraya alalım.

GEÇMİŞİN ACISI

Elinde tuttuğu kolilerle karısına gülümsedi. Çok mutluydu çünkü hem karısı hem de kızıyla yepyeni bir hayata başlıyorlardı. Koliyi dikkatle sandığın üzerine bırakarak yanına doğru adımladı ve yanağını okşayıp alnına naifçe dudaklarını bastırdı.

"Sakın kaldırayım deme. Bırakıp hemen geliyorum." Bıraktığı koliyi tekrar kucaklayıp kapıya adımladı. Karısı gülümseyip yalancıktan kaşlarını çatarak yerde taşınmayı bekleyen onlarca koliye baktı. Daha sonra da kapıdan çıkmak üzere olan eşine döndü.

"Daha ne yapabilirim Allah aşkına. Oldu olacak süs eşyası diye beni de kolilerle taşı."    elini karnına bastırdı. Doğuma çok az kalmıştı ve konuşurken bile nefes nefese kalıyordu. Bu küçük bıdık onu çok zorluyordu ama sabırsızlıkla kızını kucağına almayı bekliyordu.

Bir çok şey yaşamışlardı ama sonunda kurtuluyorlardı. Büyük bir çabayla kolileri kapıda bekleyen nakliyat aracına taşıyan kocasına tebessüm edip, dikkatli adımlarla holden içeriye geçti. Her ne kadar huzurlu olsa da içinde bir sıkıntı vardı. O sıkıntıyı mutlulukla gölgelemeyi denesede günlerdir hep oradaydı ve canını sıkıyordu.

Mutfağa girerek dolabın üzerinde asılı olan süslere ilerledi. Bunları gözden kaçırmış olmalıydı. Dudaklarını birbirine bastırarak kuş desenli süsü kaldırdı. Diğer elinde tuttuğu poşete koydu ve diğerlerini de sırayla koyduktan sonra dolabın en üstünde yer alan süsü fark etti. Kaşları çatıldı. Bu daha önce burada değildi. Ya da kendisi mi fark etmemişti? Son birkaç aydır mutfakla çok ilgilenmiyordu ama fark etmemesi imkansızdı. Bu dolabı belki binlerce kez açıp kapatmıştı. Daha da huzursuzlanıp elini onu almak için kaldırdı ama fazla yüksekteydi ve karnı burnunda olduğu için kollarını fazla kaldıramıyordu.

Sandalyeye çıkmak için hareketleneceği sırada mutfağa giren kocasını gördü. Sandalyeye çıkmaya çalışan karısını o da görünce kızgınca ona ilerledi.

"Ne yapıyorsun? İlla ki kendini zorlayacaksın. Hiçbir şeye dokunma sen, ben hallederim demedim mi?" Karısını belinden tutarak kendisine çekti. Yüzüne özlemle baktı. Bir kaç haftadır onun yanında değildi ve dün akşam gelmişti. Gelir gelmezde evi toparlamaya giriştikleri için hasret giderememişti.

Eşinin ona kızmasına gülümseyip dolabı gösterdi. "Süsleri unutmuşsun bebeğim. E karışmayayım diyorum ama baştan savma yapıyorsun, ha fark ettim." Kocası bu munzır haline gülerek dudaklarına eğildi. Böyle davrandığında ona dayanamıyordu. Belinden biraz daha çekince aralarında kalan ufaklığı ezdiğini fark ederek hızlıca geri çekildi. Tam kendini ona bırakacak olan karısı bu davranışıyla anlamayarak yüzüne baktı.

Kocası hızlıca önünde diz çöküp elini karnına koydu. "Özür dilerim güzelim. Ezdim seni. Ama sende şimdiden annenle arama girmeye başladın. İlerde de böyle olma sakın. Bozuşuruz ha." Kızıyla konuşan adama şefkatle baktı annesi. Çok seviyordu. Çok çok seviyordu. Ve bu sevgi bir gün onları kaybettirecek diyede ödü kopuyordu. Bir anda boğazı düğümlendi. Kendi annesini kaybetmişti ve annelik duygusunu tadamamıştı.