Elindeki ipe baktı. Sımsıkı tuttuğu, tenini keserek kanatan ve koyu kırmızı renge bürünen ipe. Hayata tutunduğu o incecik sicimi ellerine dolamıştı. İp ellerini kemiklerine kadar kesmişti, acı artık tarif edemeyeceği kadar fazlaydı ancak tutmaya dev...
Daha iyisi elbette vardır, hep olacaktır ancak benim elimden gelenin en iyisi bu ve bunu söylemek bana oldukça iyi hissettiriyor.
İyi okumalar.
Lütfen oy ve yorum bırakmayı unutmayın.
Bölüm Şarkısı: Saltillo - The Opening
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Düşman ve ben. Tek bir tabanca, içinde tek bir kurşun. Kesin olasılıkla patlayacak bir silah, iki seçenek.
Acı, korku, zulüm. Av ve avcı. Hayat ve ölüm. İki seçenek. Binlerce duygu. Terazi. Kıyas. Boş ve dolu. Onlarca ihtimal.
Çok uzun zamandır ölüydüm. Gün birimiyle işim kalmadığı için saymamıştım ama bana kalsa bir ömür ederdi. Şimdi dayasam namluyu şakağıma. Sonlandırsam hayatımı. Kavuşsam babama. Kurtulsam tüm bu hengameden. Geride kalanlar uğraşsa cesedimle, acıyla, intikamla.
İki seçenek.
Şaşırtıcı bir sükunetle kararımı bekleyen adamın alnından girse kurşun. Yaşıyordu, hayalleri ve amelleri vardı. Ayırsam ailesinden, son nefesinin hangisi olacağına karar versem. Zulmettiği tüm mazlumların intikamını alsam, daha nicelerini kurtarsam.
Tek kurşun ama son kurşun değil.
Hafifçe dokundum tetiğe. Silahın tepmesine hazırlıklıydım ancak bileğimin sızısına değil. Şaşan hedef, başa değil boyna isabet eden bir kurşun. Yere düşen bir beden.
Son sözlerini merak ettiğim doğru ama henüz ölü olmasa da kurşun konuşmasına engel. Merakımı içime gömüp arkama döndüm.
