Altay ile kısa bir tatil yapma ve gezme amacıyla San Francisco'ya gelmiştik.
El ele yürüyor her yeri görmeye çabalıyorduk. Tadını çıkarıyorduk kısaca, baş başa kimsenin bizi görüp çekme derdini düşünmeden doyasıya gülüp eğleniyorduk. Geceleri sokakta kol kola kendimize yiyecek bir şey alabileceğimiz dükkan arıyorduk.
Yine bu gecelerden birinde yürüyorduk bir dondurmacıya doğru. Fakat bir sorun var gibiydi. Altay hiç konuşmuyordu. Ne zaman benden bir şey saklamaya kalksa o zaman susardı bu denli.
"Kaleci."
"Sevgilim."
"Bir sorun mu var?"
"Hayır."
"Neden bu kadar suskunsun o zaman? Yoksa başka bir sürpriz daha mı var? En son biletleri getirdiğin gün bu kadar sessizdin. Beni öpmemiştin bile o gün."
Altay bu tespitlerime sesli bir şekilde güldüğünde nokta atışı yaptığımı anlamıştım.
"Asla beceremeyeceğim değil mi bir şeyleri fark ettirmeden yapmayı?"
"Öyle demeyelim de ben fazlasıyla zekiyim diyelim."
"Ona ne şüphe Sevgi hanım!"
Kolunu çimdikleyip önüme döndüm.
"Söylemeyecek misin?"
"Az bir yolumuz kaldı, dondurmalarımızı alalım söylerim. O zamana kadar biraz şarkı dinleyelim."
"Bu iyi bir fikir ya. Sessiz sessiz olmadı bu akşam böyle."
"Tamam, sen tak kulaklığını şarkıyı ben seçerim."
"Anlaştık."
Kablosuz kulaklıkların birini ben biriniyse o takmıştı ve yola devam etmiştik.
Sen ve ben, uzak bi' yer...
Gitmeli ve görmeliyiz
Buralara ait miyiz, bilmeli öğrenmeliyiz
Sen ve ben, uzak bi' yer...
Buralardan gitmeliyiz kim ne derse desin
"Seninle gittiğim yolları seviyorum."
"Seninle birlikte hayatı öğrenmeyi seviyorum."
"Seninle birlikte kendim olmayı seviyorum."
"Senin kalecin olmayı seviyorum. Önceden sadece Fenerbahçe'nin kalecisiydim, şimdi Sevgi'nin kalecisiyim ve bu beni değerli hissettiriyor."
"Seninle geçen geceleri seviyorum."
"Seninle izlediğimiz yıldızları seviyorum, halbuki senden önce başımı kaldırıp bakmazdım bile."
Kokun hala üzerimde, en güzel düşlerimde
Ruhumun en içinde, kalbimden bile derinde
"Kokunun üzerime sinmesini seviyorum."
"Seni hissetmeyi seviyorum."
Belki de önemli değil büyüttüğümüz bu dertler
Belli ki bizim değil büyüdüğümüz şehirler
Tüm gözler ıska geçer sanki yokmuşuz gibi
Kimse özlemez bizi
"Seni aynı evde başka bir odadayken bile özlüyorum."
"Sevgi, ben sana aşığım, kim ne derse desin."
"Seninle bir ömür paylaşmak istiyorum. Buna izin verir misin?"
Etrafına dönüp biraz göz gezdirdi çevreye. Aradığını bulmuş gibi duraksadı. Sonra hızlı adımlarla arkamda bir yere gidip elinde kırmızı lale ve karanfillerin bulunduğu bir buketle gelmişti geri.
Çiçekleri bana uzattığında gözlerim dolu dolu olmuştu ve elinden alıp kokusunu içime çekmiştim.
Altay bir prens edasıyla dizlerinin üstüne çökmüştü. Elindeki beyaz kutuyu açıp tekrar sorusunu yöneltmişti.
"Benimle evlenir misin Sevgi?"
💙
Dokunmayın çok fenayım.
Şimdi ağlayacağım ha.
Benim içime sindi bölüm o yüzden okumadan atıyorum hata bulmayayım diye. Sizi seviyorum bebeklerim.
