Papa was vroeger een beetje gek

12. Parfum

We liggen in Matthy's bed. Hijgend.

Ik word wakker. Ik heb nog maar de helft van mijn ondergoed aan en lig volledig blootgesteld aan de wereld. Matt heeft nog gewoon zijn boxers aan maar verder niks.
Ik trek snel de deken over me heen omdat ik hier toch wel ongemakkelijk van word.

Ik sta op en ren naar Matt zijn kast om zo snel mogelijk niet meer volledig blootgesteld te zijn, en pak het bovenste shirt van het stapeltje. Het is een lichtblauw lyle&scott shirt.
Ik zie de rest van mijn ondergoed liggen, stap in mijn slipje en loop met mijn bh in mijn hand richting de badkamer, daar was ik mijn gezicht en met een washandje ook even snel de rest van mijn lichaam want ik heb absoluut geen zin om te douchen. Het is 180 graden ik ga waarschijnlijk toch zwemmen.

Ik kan niet geloven dat ik alweer 6 weken bij de bankzitters werk. En het al exact een maand geleden is dat ik door een klein incidentje met alcohol bij Matthy in bed belandde.
Als ik parfum opspuit word ik ineens heel misselijk, ik reageer uit het niets heel slecht op de geur.
Ik hang met mijn hoofd boven het toilet en na eerst zeker 5 minuten non-stop kotsen hang ik nog minstens 10 minuten boven die wc, om de minuut krijg ik weer kokhals nijgingen maar er komt niks meer. Dat word zeker douchen. Ergens middenin de de kots minuten verscheen Matthy aan de deur van de badkamer, maar ik ben nog niet in staat geweest op te staan en de deur van het slot te halen.
Ik kruip omhoog de deur open maar kijk Matthy niet aan en loop meteen terug naar de wastafel om mijn gezicht te wassen en mijn 16 keer te spoelen.
Matt is naast me komen staan en heeft zijn handen op mijn schouder en rug gelegd.
'Jolie?'
'Jolie gaat het?'
'Jolie?'
'Hé meis, waar kwam dat ineens vandaan?'

Ik reageer niet tot in mijn gezocht het gedroogd en dan kijk ik hem aan en zonder iets te zeggen, met tranen in mijn ogen, leg in mijn hoofd op zijn schouder. Hij slaat zijn armen om me heen, kust me in mijn haar, en vraagt me nog zo'n 12 keer of alles goed gaat. Ik heb een vermoeden waar dit vandaan komt, maar ik wil Matthy niet panikeren met de gedachten die op dit moment door mijn hoofd speelt.

MATTHY:

Ergens heb ik een vermoeden dat Jolie zwanger is, van mij. Ik probeer kalm te blijven terwijl er in mijn hoofd een grote paniek is. Maar ik wil haar niet panikeren met deze gedachte.
Ik zou serieus niet weten wat te doen mocht Jolie serieus zwanger zijn. Ze is nog geen 23, niemand wil kinderen op hun 23ste. Ik ben 27, ik wil kinderen, maar nu? En van Jolie?

Jolie stapt onder de douche en ik maak roerei en een heel simpele boterham met hagelslag voor het geval dat ei haar niet goed valt. Ze ik snel klaar met douchen, en zoals verwacht kan ze de geur van ei niet goed hebben.
We zitten in complete stilte aan mijn kuikeneiland. Ik denk dat ze dezelfde link heeft gelegd als ik, zwangerschap, op niet, op is haar cyclus helemaal niet zo, kan het helemaal niet dat ze zwanger is. Zij is de enige die op dot punt een betrouwbare schatting kan maken, maar ik kan het niet negeren, en iemand miet iets doen aan de langst duurde stilte ooit.

'Hey Jolie?' Zeg ik voorzichtig
'Ja?' Ze kijkt me met grote ogen aan, en het ziet eruit alsof ze heeft gehuild, in de douche?
'Ik zat te denken, en uh, gewoon voor de zekerheid, maar uh, zou het kunnen dat je...' ze kijkt me aan en voordat ik mijn zin heb afgemaakt kijkt ze me aan en met tranen in haar ogen knikt ze ja. Ik schrik. Ik voel tranen opkomen. Maar dan begint ze te praten:

'ik weet het, het zou kunnen, maar nee toch, en wat als ja, wil je kinderen, ik wil kinderen, ik ben 22, wat de fuck verwacht deze opgefokte wereld van mij, maar ik weet niet eens of ik focking zwanger ben, jezus, zwanger...'

Ik sta op van de barkruk waarop ik ontbijt aan het eten terwijl Jolie door ratelt. Ik ga achter haar staan, leg een hand op haar mond en gebruik mijn andere hand om haar zachtjes tegen mij aan te duwen. Ze leunt nu met haar bovenlichaam op mijn borts. En we staan zo een paar minuten in stilte. Oké niet helemaal stilte, we janken, allebei.
Ik voel haar tranen bij mijn hand aankomen, en zie mijn eigen tranen in haar net gewassen haar vallen. Ik begraaf mijn hoofd tussen haar schouder, nek en hoofd. Wat nu.

(Geschreven op 12 augustus 2022)
Sorry, sorry en nog 100x sorry voor meer als een maand niet schrijven, eerst had ik toetsweek, daarna was ik gewoon lui en moest ik heel veel werken, en daarna ging ik op vakantie. Ik merk ik meer de nijging heb om te schrijven als ik zelf ff struggle met emoties en wtf ik moet voelen voor mensen. Dus nu, tijdens het hopeloos moeten missen van mijn "vakantievriendje" had ik schrijven ineens weer nodig om alles op een rijtje te krijgen...
Groetjes britt
(894 woorden)