ရှောင်ကျန့်မျက်လုံးလေးတွေတဖြည်းဖြည်းပွင့်လာသည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးအားတွေပြည့်နေသလိုခံစားရ၏။အောက်ပိုင်းအနည်းငယ်နာနေရုံကလွဲရင်ပေါ့။ daddy ကမထင်ရဘူး တစ်ကိုယ်လုံးကိုလှုပ်မရအောင်နာကျင်ခဲ့ပေမယ့် daddyရဲ့လုပ်ဆောင်မှုတွေအောက်မှာကြွေဆင်းခဲ့ရသည်။ ရှောင်ကျန့်တွေးနေရင်းပြုံးမိသွားလေ၏။
“baby နိုးပြီလား”
ရိပေါ်အသံကြောင့်စောင်ကိုခေါင်းမူးခြုံထားလိုက်လေ၏။ ရိပေါ်ကတစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်သို့လေးဖက်ထောက်၍စောင်ထဲကခြေထောက်လေးကိုဆွဲယူနမ်းလျှက်ပါးမှာကပ်လိုက်သည်။ လမ်းတောင်သိပ်လျှောက်ရပုံမပေါ်တဲ့ ခြေဖဝါးလေးက သူ့ပါးထက်ပင်နူးညံ့နေ၏။ နှုတ်ခမ်းမွှေးငုတ်တိုလေးတွေနှင့်ပွတ်သပ်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ယားလို့လူးလွန့်လာ၏။
“ယားတယ်! ”
“baby သက်သာလား။ ကိုယ့်ကိုမုန်းသွားပြီလား”
“မုန်းတယ်”
“တောင်းပန်ပါတယ်။ နောက်မလုပ်တော့ပါဘူး။ daddy အပိုင်ဆိုတဲ့တံဆိပ်နှိပ်ပြီးပြီပဲ”
ရိပေါ်က မျက်နှာနားသို့ကပ်ကာ တင်ပါးလေးအားညှစ်လျှက်ပြောတော့ ရှောင်ကျန့်မျက်နှာတစ်ခုလုံးနီရဲတတ်လာလေ၏။
“ဗိုက်ဆာတယ်!”
“daddy ချီသွားမယ်”
ရိပေါ်ကသူ့ကိုယ်လုံးလေးအား မချီလိုက်ပြီး ထမင်းစားခန်းသို့ခေါ်သွားလေ၏။
“daddy ရောစားပြီးပြီလား”
“ဟင့်အင်း baby ကိုစောင့်နေတာ”
Daddy ရဲ့အသံတွေကပုံမှန်မဟုတ်ပဲညုတုတု၊ အရင်က daddy နဲ့ဆီနဲ့ရေ၊ အရင်ကလိုတည်ကြည်ခန့်ညားတဲ့ daddy ကိုဆုံးရှုံးလိုက်ရပြီလားဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ အနည်းတော့နှမျောမိသည်။ ရှောင်ကျန့်တွေးနေစဉ်မှာပဲ သူ့ခန္တာကိုယ်ကိုစားပွဲသို့တင်လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီကြိုးကိုအနည်ငယ်ဟကာ အကောင်ပေါက်လေးကိုဆွဲထုတ်ခြင်းခံလိုက်ရလေ၏။
“အ့ ထမင်းစားခန်းကြီးမှာဘာလုပ်တာလဲ”
“စားမလို့လေ!”
