KÖTÜ KRAL (TAMAMLANDI)

Ev

Hikayeme bakanlar lütfen oy kullanmayı unutmayın⭐
Keyifli Okumalar!💐💜

Sen planlar yaparken, hayatın sana "ben sana çoktan bir plan yaptım bunu yaşayacaksın" demesi ne kadar da gülünç.
Bazen kendi yaptığın planları yaşarsın, çoğu zamanda hayatın sana hazırladığı planları. Hayat bir insana birden fazla şans vermiyor malesef. Bunu daha iyi anladım.

İstanbul'a gelirken delilerce eğlenip, ailemle bol bol vakit geçirip İzmir'e geri dönmekti hayâlim. Yorgunluğumu atıp dinlenmekti. Son bir kaç hafta içerisinde hayatımda yaşamayacağım ne varsa yaşadım.
Kovalamaca, mermiler, korumalar...
Bunların hepsi benim sakin hayatım için fazlaydı. Ne yapacağımı bilmez halde ortalarda dolanmak bana göre değildi. Bir Akgül Aktaç ne yapacağını iyi bilirdi, bir kötü durumdan nasıl sıyrılmasını da. Ama bu sefer olmuyordu. Evde tek başıma düşündüğüm zamanlar bir çıkış yolu bulamamak, buldum zannederken daha çok dibe batmaktı. Ve en sonunda yine bir macera içinde bulmuştum kendimi. Uyandığımda nerede olduğumu tahmin edemedim. Arına baktım göz ucuyla uykusuz görünmüyordu.

"Günaydın" dedim sesim yeni uyanmış birine göre daha canlı çıkmıştı. Hemen arkasına bakıp gülümsedi
"Günaydın" deyip arabayı sağa çekti.
"Hadi gel sıcak poğaça ve simit almıştım, çayda var" deyip gülümseyerek bekledi.
Arabadan inip, yanındaki koltuğa oturdum.
"Niye uyandırmadın" diye sordum poğaçaları açmaya çalışırken.
"Uyandırdım aslında ama, uyanmayınca bende bıraktım, gece sağa çekip her yeri kilitledikten sonra bir iki saat sonra uyuyup geri kalktım" deyip geri yola bakmaya başladı.
"Kusura bakma yorulmuşum, ondan uyanamamışımdır" dedim utangaç bir şekilde.
"Tamam kahvaltını yap sen geçersin direksiyona, sonrada ben kahvaltımı yaparım" dedi.

Tamam anlamında başımı sallayıp onayladım, sonrada önüme dönüp sessiz sakin kahvaltımı yapmaya başladım. Poğaçalar daha yeni alınmış belliydi, sıcacıktı. Camdan dışarıyı seyrede seyrede yaptım kahvaltımı. Arada Arına bakıyordum ve yakalanmıyordum ya da yakalanmayayım diye bakmıyor da olabilirdi bilemiyordum. Kahvaltımı bitirdikten sonra Arına seslenip direksiyona geçebileceğimi söyledim. Sağa çekip yerlerimizi değiştirdik. Özlemiştim araba kullanmasını. Bir iki saatlik yolumuz kalmıştı sanırım. Arın da o sırada kahvaltısını yapmaya başlamıştı. Kahvaltıdan sonra sigara içmediğim için bir dal sigara çıkarttım paketten. Yolu seyrede seyrede fazla hız yapmadan gitmeye çalışıyordum.

Arını da peşimde sürüklüyordum. Pişmandım gelmesine izin verdiğim için. Sürekli kafamda bana yazılan not vardı. Düşündükçe kafayı yiyecek derece geliyordum, ne yapacağımı bilemez halde öyle köşede duruyordum.
Arın'ın hayatıma girmesiyle her şey alt üst olmuş durumdaydı. Bir umut İzmir'de düzeleceğini düşünüyordum. Evime gidicem, polislere ifademi vericem, evi toparlayıp eski hayatıma geri dönecektim. Sabah iş, akşam ev. Hafta sonu Rena'nın beni bunaltmaları. Yeniden en başa dönecektim. Çabalayacaktım. O kadar çok özlemiştim ki sakin hayatımı, tekrar eski halime bir an önce dönmek için her şeyi yapardım. Galiba bunun için de biraz zaman vardı, daha ne kadar sürerdi bu not oyunu bilmiyordum.

Ben dalgın dalgın yolda giderken birden Arın'ın kıpırdanıp radyoyu açtığını fark ettim. Başımı ona çevirdim, birden bana bakıp gülümsedi. Gülümsemesine içtenlikle karşılık verdim. Hareketli parçalar açarak yolumuza hiç konuşmadan devam ettim. Bir ara telefonumdan evimin navigasyonunu açmaya çalışıyordum, Arın'ın dikkatini çekmiş olacak ki
"ne yapıyorsun?" diye sordu.
Hiç beklemeden cevap verdim, çünkü İzmir'in girişinden evime nasıl gideceğimi bilmiyordum.
"Hep otobüsle seyahat ettiğim için eve nasıl giderim bilmiyorum" deyip hafif bir kahkaha attım, karşılıksız bırakmayıp oda hafif bir kahkaha patlattı.
Yeniden sessizliğe büründük sonra. Yine düşüncelere dalarken aklıma birden İzmir'deyken bana kafayı takan adam aklıma geldi
"acaba o mı yaptırıyor" bütün bu her şeyi diye düşünüyordum ama oda başka bir şehre taşındığını duymuştum, onun olma ihtimali yoktur diye düşündüm. Bunları düşünürken bütün yaşadıklarım film şeridi gibi geçti önümden.