yara / kagehina

10

Sevgili sevgilim,
Suratına kapattım, özür dilerim.Lakin daha fazla sesinin ağırlığını kaldıramazdım. Bu bana çok fazlaydı. Sensizliğimin 53. Günü. Korku her bir parçamı ele geçirmiş ve hayal kırıklığıyla titriyorum sevgilim.
Ölümüm için bile seni beklemek, ne kadar acı verici biliyor musun? Bilemezsin.
Sen benden başkasına bu kadar rahat dokunurken, ben sadece bir geceliğine başkasının oldum diye kendimden daha fazla nefret ettim. Sen de kendinden nefret ediyor musun sevgilim?
İçindeki boşluğu onunla doldurabiliyor musun?
Onu benim kadar sevebiliyor musun?
Şimdi gidiyorum sevgilim, sen olmayan birinin yanına gidiyorum.

Evden çıktım ve doğrudan Kōrai'nin evine gittim. Saat öğlen vaktini geçiyordu ama haftasonu olduğu için evde olma ihtimalinin yüksek olduğunu düşündüm. Kapıyı çaldım ve neredeyse anında açıldı.

"Merhaba, pencereden geldiğini görmüştüm de." Dedi.

"Merhaba, anlıyorum. Sana ceketini vermeye gelmiştim."

"Oh, teşekkürler. İçeri gelsene, bir şeyler içeriz."

"Peki..." Diyip içeriye geçtim. Burada kafamı dağıtabiliyordum. İki kadeh içki koydu ve karşıma oturdu.

"Kageyama... Anlatsana bana, bu acı dolu tebessümünün sebebi nedir?"

"Anlatsam bana aynı bakamazsın Korai."

"Biliyorsun... Senden hoşlanıyorum ve görüşlerimin değişmesi kolay olmayacak."

"Peki..." Dedim ve teslim olurcasına her şeyimi ona açtım. Konuştuğum her kelime, anlattığım her şey onun kalbine bir hançer gibi saplanıyordu; biliyordum. Her şeyi anlattım, o da her şeyi anlattı. O sırada yemek bile yedik. Gerçekten eli lezzetli biriydi. Shoyo'da lazanyayı çok güzel yapardı ve o gittiğinden beri yememiştim. Sanırım, özlemiştim.

Dediğim gibi o da anlattı. O direkt gözü önünde aldatılmış. Sanırım herkesin kendince bir acısı ve kusuru vardı.

Geceye doğru iyice mayışmıştık. Alkolün damarlarımda ilerleyişini hissedebiliyordum. Yanıma yanaşmaya başladı. "Kōrai... Yapma. Üzülen sen olacaksın." Dedim. Gülümsedi.

"Beni senin üzmeni istiyorum, Tobio. Biliyorum, bir başkasına aitsin ama bu gece bana aitsin."