yara / kagehina

6

Suga'nın evi bile huzurlu gelmemişti. Sanırım sancımı dindirebileceğim tek şeyin Hinata olduğu gerçeği yüzüme sert bir tokat gibi çarptı. Geride bıraktığı kıyafetlerini topladım. Yıkayıp ihtiyacı olan birilerine vermesi için Akaasi'ye verdim. Yüzüme gurur dolu bir anne edasıyla baktığını hatırlıyorum.

sevgili sevgilim,

"Gitme." Senin anlamadığın tek bir kelime. Sen anlamamıştın lakin ben senin kollarında başlayan sabahlara, biten gecelere doyamadım. Anlamıştım ama aşkınla dolu bir gün bile yeterdi bana. Onunla olman, beni ona tercih etmen intihar düşüncemi tetikliyor. Ama katilim sen olmalısın. O yorgun argın bakışın öldürecek olan şeydi beni. Özlemek artık yasak. Sensizliğimin 23. günü. İçim her geçen gün daha çok acıyor. Her sabah öptüğün yaralarım, senin sayende geçen yaralarım artık senin yüzünden açılıyordu.

"Belki bir gün sevgilim." Demiştin. O bir gün de sevgili sevgilim, ben ölmüş olacağım. Sana ebedi bir ceza olarak bu kalacak. Beni ikinci kere öldürmüş olacaksın.

Oysa herkes öldürür sevdiğini sözüne inanmazdım, doğruymuş. Ama olacaksa ölümüm senin elinden olsun sevgilim. Sen, hayata kazandırdığın bu insanı tekrar kendi ellerinle kumdan bir kule gibi yıkmıştın. 

Evden çıkmıyorum artık. Kimseyle de görüşmüyorum. Yemek yemiyorum, uyumuyorum, nefes alamıyorum. Sensiz yapamıyorum, beni neden almadın yanına? Neden ben değilim? Neden o? NEDEN? 

Umarım ki sevgilim seni tekrardan göreceğim güne kadar ölmüş olmam.

bu fic cok depresif geldi sanırım kimse okumuyor