Chicago nights||hf

-c

<^>

Düzene soktuğum hayatım vardı. Düzende olmayan tek şeyim geçmişimdi. İnsan geçmişini nasıl unuturdu? Hiç kimsem yok muydu bana geçmişimi hatırlatacak?

Akraba? Komşu? Arkadaş?

Bu kadar mı yalnızdık?

Muhtemelen, evet. Kimsesizdik. Her şeyimiz vardı ama kimsemiz yoktu.

-

"Bay Lee. Bir adam sizinle görüşmek istiyor. Randevusu yok ama çok ısrarcı. Görmeden gitmeyeceğim diyor."

Çenemi ovuşturup kafamla onayladım. "Tamam. Gelsin."

"Pekala."

Sekreter odadan çıktığında üzerimi düzeltmiştim. Gömleğin yakasını biraz dikleştirip bakışlarımı açılan kapıya çevirdim. Dış görünüşüne bakılırsa 70-75 yaşlarında, saçları beyazlamış ve yürümekte biraz zorluk çeken yaşlı bir adamdı.

Onu hatırladığımı sanmıyordum. Fakat düşününce...ben neyi hatırlıyordum ki?

Yaşlı adam masanın önündeki sandalyeye oturup geriye yaslandı. Sekreterin çıkmasını bekleyerek söze girdim.

"Merhabalar bayım. Ben psikolog-doktor Lee Wang Felix."

Yüzüne kondurduğu tebessümle kafasını aşağı yukarı salladı.

"Biliyorum, oğlum."

Kaşlarımı kaldırdım.
"Beni seçtiğinize göre tanımanız da normal. Benimle görüşmekte ısrar etmişsiniz. Bunun özel bir sebebi var mı? Önceden beri tanışıyor muyuz?"

"Aslında bunu zamanla anlayacaksın. Sana şimdilik bir şey söyleyemem."

Kaşlarımı çattım. Ne demek istediğini anlayamamıştım.
"Bayım, bu çok zor bir soru değil. Sadece tanışıp tanışmadığımızı soruyorum."

Adam bir kaç saniye sustu. Onu gerdiğimi anlayınca sakin bir tonda konuştum.
"Pekala. Sizin istediğiniz gibi olsun."

Biraz olsun rahatlamış gibiydi şimdi. Elinin ikisini de bastonun üzerine koyup nefesini dışarıya verdi. Canını sıkan şeyin ne olduğunu bilmesem de oldukça büyük bir mesele olduğu barizdi.