Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
<^>
"Günaydın, Felix bey."
"Günaydın, Lia."
"Erkencisiniz bugün?"
"Evet. Biraz erken geldim. Hyunjin için. Onu biraz daha erken çağırdım. Onunla çok daha uzun vakit geçirip sohbet etmeliyiz."
Gülümseyerek kafasını salladı. Bir şey demeden odama geçtim ben de. Koltukta oturan Hyunjin'i beklemediğimden oldukça şaşırmıştım. Üzerimdeki ceketi askılığa asarken sesini duymuştum.
"Beni erken çağırdınız ama kendiniz yoksunuz, doktor bey."
Müzipçe gülümseyerek cevap verdim. "Sizin burayı bu kadar çok sevip söylediğim saatten bile erken geleceğinizi tahmin etmemiştim. Beni şaşırtıyorsunuz."
Tatlı gülüşü kulağıma dolarken yerime yerleştim. Ellerimi rahat bir şekilde masaya koyup Hyunjin'e baktım.
"Bugün nasılsınız? Kendinizi nasıl hissediyorsunuz? Bu beş gün nasıl geçti sizin için?"
Nefesini sert şekilde dışarıya verdi. Bir şeylerden memnun kalmamıştı anlaşılan.
"Beş gün beş yıl gibi geçti. O gün seninle paylaştığım şeyleri eve gidince düşündüm. Eskileri hatırlamak tek başıma olduğumda oldukça zorken seninleyken neden bu kadar kolay oldu anlamadım. Anlattıklarım fazla bir şey değildi belki ama ailemi hatırlamak beni epeyce üzer ve zorlardı. Fakat sana çok rahat bir şekilde anlatmışım."
Kafa sallayıp onu onayladım. "Bu yüzden kendinle gurur duymalısın."
"Gerçekten mi?"
Gözleri parlamıştı adeta.
"Gerçekten."
Gülümseyerek geriye yaslandı. Mutlu görünüyordu ve sanırım bu sefer isteyerek, zor kullanılmadan gelmişti. Bana kendisini açmak istiyordu. Benimleyken rahat hissediyordu.
"Sana babamı anlatacağım bugün. Geçen sefer anlatmadım. Anlatamadım daha açık olmak gerekirse. Babam..."
