Matagal-tagal din muna akong tumambay sa unit niya. Ayaw pa akong paalisin eh. Nanood lang kami ng movie. Pero hindi ko naman ito maintindihan dahil wala ang utak ko dito.
"Pano ka naging isang Dom?" wala sa sariling tanong ko sa kanya. Kala ko sasagutin niya tanong ko but he just gave me a not-so- sure look.
"Confidential."yun lang ang sinabi neto at lumingon na uli sa flat screen niya
"Pang ilan na ako?"
"16"
Muntik ng malaglag ang panga ko sa sinabi niya. Nakarami na pala tong isang toh. Ibang klase.
"Ahh."
"You have a boyfriend?" siya naman ang nagtanong.
"Sa tingin mo papayag ba ako sa gantong set up kung may boyfriend ako?"
"Uhm, maybe, it depends. So ano, meron o wala?"
"Wala ... Wala na."
He paused for a bit.
"Why?"
"Confidential."
Ginaya ko rin ang sinagot niya.
Ngumiti na lang ito ng nakakaloko at nanood na ulit.
Hindi naman sa ayokong sabihin sa kanya ang tungkol sa nakaraan namin ni Marc pero kasi, I am not still ready to talk about those kind of shits.
Hinatid niya ako pauwi. I did not ask him kung paano niya nalaman ang address ko dahil alam kong he has his ways para makagawa ng mga bagay-bagay.
He already stopped the car pero wala pa rin kaming imikan. Nakikiramdam lang kami sa isa't-isa.
"Look, Mia I know this is hard for you. But bear in mind thar I will not push you to do some things. I mean not yet, not until you're ready though."
"Thanks for understanding. Sige, I'll go ahead."
Bubuksan ko na sana ang pinto pero hinawakan niya muna ang braso ko.
"Hmm?"
"Tomorrow, 8AM sharp. Good luck in your first day of job as an Architect."
Ang tagal mag sink in ng sinabi niya kaya tulala lang ako.
"You... You accepted my.."
"Yes, tumutupad ako sa pangako. And just like what I said earlier, I want you to trust me. I hope that you will also do the same. You know, for our relationship."
"Yes, I guess you are right. We'll take it slow."
A smile flashed on his face.
"Yup, one step at a time."
I also smiled at him, "Thank you."
After that I went down his car at pumasok na ng gate. Nakita kong naroon na rin ang kotse ko. Ashesh.
He really is someone in the society para mapalagay niya ang kotse ko pabalik.
Nang makapasok ako ay walang "Mandz" na bumati at sumalubong sakin. I pulled out my phone from my bag. Tinext niya pala ako kanina.
From: Mandz :)
Hey Mia! Di ako makakauwi. May family reunion sina Babe eh. I'll stay here muna. Be back tomorrow at 9. Love yah :*
Hay, looks like I am alone for tonight.
Ano namang kakainin ko neto? I don't even know how to cook. Buti na lang at may nakita pa akong isang cup noodle sa drawer. Nilagyan ko muna ito ng mainit na tubig bago ako nagpalit ng pangtulog ko. It's 6:45.
After I ate ay tumambay muna ako sa sala para manood ng tv. Mga isang oras na rin ata ang nakakalipas nang maramdaman kong sumakit ang tiyan ko. So I went to the comfort room. Para you know, magbawas.
But things got a little more difficult for me. Bigla akong nahilo at I started to throw up. Kukuha na sana ako ng gamot like some tablet or pill to ease the dizziness that I am feeling. Then, I heard my phone is ringing. I took it without even knowing kung sino yung tumawag. Feeling ko si Mandz lang naman, since siya lang naman ang katext at kacallmate ko.
"Hello? I am not feeling well. Ano ba ang dapat kung inumin for stomach ache and dizziness?"
Narinig kong nagsalita ito pero hindi ito boses ni Amanda. All I heard was "What happened?!"
Suddenly, everything went black.
Nagising na lang ako dahil sa pag gaan ng aking pakiramdam. Though medyo nahihilo pa ako. But this feeling is much better kesa yung kanina. Nasaan ba ako? All white? Tapos may dextrose pa ako. Panu ako napunta sa ospital?
I saw a familiar silhouette. He is in his white v-neck shirt and sweat pants. Anong ginagawa dito ng isang Greigher?
"Good thing, you're awake. How are you feeling?" agad na tanong neto sa akin.
"Better, a little dizzy though."sabi ko naman habang paupo.
"What have you eaten for dinner?"
Ano? Bakit gusto niya rin ba ang cup noodle?
"Cup noodle lang, bakit?"
"Na food poisoned ka. That is why you felt nausea and stomach aches."
Oh, I did not see that coming.
"Why did you even eat those kind of junk? Wala ka na bang pera para makabili ng isang disenteng pagkain!?"
What the hell? At talagang feel na feel niya pang sumigaw sa isang pampublikong lugar. Nagtinginan tuloy samin ang nurse at doktor na nasa kwarto rin.
"Kasalanan ko ba kung hindi ako marunong magluto? Kung sana pinakain mo muna ako ng hapunan edi sana hindi ako nagutom diba? Edi sana hindi ko na nakain yung taragis na Chinese cup noodle na yun. Sorry ha?! Ang tanga-tanga ko kasi. Pasensya na sa abala." nararamdaman ko ang mainit na likidong namumuo sa mga mata ko pero hindi ko ito hinayaan na bumagsak. Not now. Not to him.
Tumingin ako sa ibang side at humiga ulit. Tinalukbong ko yung kumot hanggang sa ulo ko. Ayokong makita ang pagmumukha niya.
I just heard the door shut. Iniwan niya agad ako. Hindi ko maiwasang hindi masaktan. Pero dapat hindi ako umasa na aalagaan niya ako. At first I felt so happy kasi dinala niya ako rito sa ospital. I want to give him a warm hug to give my regards but it turned to be a total disaster for him. I am just a heavy baggage.
Napahikbi na tuloy ako. Pag ganito kasi na may sakit o masama ang pakiramdam ko ay lagi ako dinadamayan ni Mommy o kaya naman si Mandz. Pero ngayon, wala. I maybe 23 but my heart is just like a 6 year old when I am hurt.
Naramdaman ko na lang na may yumakap sa akin mula sa likod.
"Sorry. I didn't mean to shout at you. I was just so damn worried."
Mas lalo netong hinigpitan ang yakap sa akin.
"Wag ka ng magalit. I am sorry, Mia."
Tinanggal ko ang braso neto sa bewang ko at naupo. Ganun din naman ang ginawa niya. Pasalamat ako dahil nag kasya kami sa kamang to.
"Talk to me." sabi niya. Hinawakan neto ang magkabilang pisngi ko.
Those gray eyes of him. We are just inches away from each other.
"Sorry din kung nasigawan kita. Tapos maraming salamat din pala sa pag dala mo sa akin dito. Kung wala ka, baka napano na ako. Panu mo nga pala nalaman ang kalagayan ko?"
"I called you. And you asked me something about medicine. You also mentioned that you're not feeling well. Then, bigla na lang ako nakarinig ng malakas na sound tapos hindi ka na nagsasalita. So I presume that something bad happened kaya pumunta kaagad ako sa apartment niyo."
At tulad ng gusto kong gawin kanina. Natuloy nga ang pagyakap ko dito. My arms are on his neck. Naramdaman kong nanigas niya. Tapos naalala ko yung kontrata.
I am not allowed to touch him. Kaya naman tinanggal ko na ang mga ito mula sa kanya but he did something unexpected.
He grabs my nape and started kissing me roughly.
"God, I miss these sweet lips of yours."
Napatulala muna ako dahil sa gulat.
"Damn, open your mouth baby."
He said between our kisses.
Matapos niyang sabihin yun ibinuka ko naman ang aking bibig para salubungin ang dila niya. Our tongues fight hard.
Mas napasinghap pa lalo ako ng maramdam ko ang kamay niya sa likod. He is removing my hospital robe. Shit! Talagang sa ospital pa kami gagawa neto? Well, I kinda miss his touches naman kasi. What?! I sounded like a perv.
Madali niya naman itong natanggal kaya ngayon my upper part is exposed. He then, look at my breasts. My nipples hardened upon his gaze.
"Beautiful." sabi neto bago ako itinulak pahiga ng kama.
His kisses went down. Trailing on my neck and collar bones hanggang sa makarating siya sa dibdib ko.
He took one bud inside his mouth while his thumb is rubbing on the other. His tongue lick and flicker it. Damn, sensations.
Napaungol ako ng wala sa oras dahil sa hot routine niya. He was about to remove my undie nang may biglang kumatok.
Pareho kaming napabalikwas ng wala sa oras. Kaya naman muntik na siyang mahulog. Buti na lang at napahawak siya sa headboard ng kama. Inayos ko na rin ang hospital robe ko at umayos ng higa sa kama.
"Come in." sabi niya.
Pumunta ito sa pwesto ko at tinanggal ang dextrose na nakakabit sakin.
"Uhm, Sir based on the vital signs of the patient ay okay na po siya. Mabuti nga at naagapan kaagad. Mild lang din naman po ang mga naramdaman niya. Mabuti ay matibay ang metabolism niya. But if the symptoms are occured again ay bumalik na lang po kayo ulit. For now, she is ready to leave na po."
"Yeah, It is good to hear that. Thanks."
"You're welcome, Sir."
Ngumiti muna ito ng matamis bago lumabas ng kwarto. Aba, maharot na nurse.
"You' re ready to leave?" tanong niya naman sakin. I just nodded.
"Dun ka na muna sa unit ko dahil mukhang wala ka namang kasama dun sainyo."
"Uhm, okay."
Lumapit ito sakin at hinawakan ang pang ibabang labi ko. Mag reresume na ba kami sa ginagawa namin kanina? This is it!
I closed my eyes, waiting for his lips to land on mine. But instead, it landed on my forehead.
"You touched me. So, this is your punishment. No pleasure for the mean time." ngumiti ito at nagpaalam na magbabayad na raw ng hospital bills . Magbihis na lang daw ako kasi hindi na matutuloy ang naudlot kanina. Pesteng nurse kasi yun, istorbo.
