Özgünlüksüz Midoriya (Bakudeku)

-7-

Hastaneye vardığında her tarafı çiziklerle dolu olsa da tüm hemşireleri başından atarak Midoriya'yı sordu. Odasını öğrendiği gibi yanına gitmişti. Sol kolu sargıya sarılmıştı ve sağ kolunda takılı serum dışında kötü bir durumu yok gibiydi. Koştuğu için nefeslenerek yavaş adımlarla yatağın yanındaki sandalyeye oturdu.

Midoriya uyandığında ilk başta neler olduğunu kavrayamadı. Etraftaki beyazları görünce hastanede olduğunu anladı. Kolunu görünce ise her şeyi hatırlamıştı. Yine yapmıştı. Yine kahraman olmaya çalışmıştı.

Sinirle gülmeye başladı İzuku. Olamayacağı biliyordu. Bir kahraman olamazdı. Ama BUNU BİLMESİNE HALA İNSANLARA YARDIM ETMEYE ÇALIŞIYORDU. Eline bakarak gülmeye devam etti. Birde kendini yaralamıştı. O gerçekten bir aptaldı.

Bakugou tuvalet için ayrıldığı odaya geri geldiğinde kapıda olduğu gibi kaldı. Uyanmıştı yeşilli ama gözlerinden akan yaşlar akarken sinirle gülüyordu. "Deku?"

Çocuğun gözleri onu gördüğünde gülmeyi kesmişti. Gözlerinden hala yaşlar akıyorken hüzünle gülümsedi."Merhaba Kacchan. Ben gerçekten bir aptalım, değil mi?"

    Bakugou bir şey söylemeden ilerledi ve eski koltuğuna geri oturdu. "Kahraman olamayacağımı çok iyi bir şekilde anladım. O halde söylesene neden hala yardım isteyen birisini gördüğümde ona yardım etmek için kendimi öne sürüyorum? Neden hiçbir halt beceremiyorum ve kendimi yaralıyorum? ÇÜNKÜ ÖZGÜNLÜĞÜ OLMAYAN BECERİKSİZİN TEKİYİM." Hıçkırmaya başladı deku. Bakugou ise sadece şaşkınlıkla durmuş, rakibinin parçalanışını seyrediyordu. "Deku-"

   İzuku elini kaldırarak sözünü kesti. "Hayır Kacchan. Bırak bu sefer ben konuşayım. Lütfen, bir kereliğe beni dinle." Bir şey diyemedi. Onu ilk defa böylesine üzgün  görmenin şokunu yaşarken tek yapabileceği şeyin onu dinlemek olduğunu biliyordu. "Biliyor musun? Ortaokuldayken intihar etmeye kalkışmıştım." Bakugou için dünya bir anda buz gibi oldu.

   "Defterimi yaktığın gün bana kahraman olmak istiyorsan git ve bir çatıdan atla demiştin. Yanlış hatırlamıyorsam o saldırıya uğradığın gün." Bakugou hatırlıyordu. Şimdi geri gidip düşündüğünde ise söylediği kendine bile zalimce gelmişti. Ama Deku'nun bunu ciddiye alması...

"O gün ciddi anlamda berbat hissetmiştim. Söylediklerini hep alttan alırdım ama o an neden olmasın diye düşünmüştüm. Gidip bir çatıya çıktım. Kenarda duran taşların üzerine çıktım. Aşağı baktığımda ise korkudan titremeye başlamıştım." İstemsizce güldü Deku. "Ne kadar komik değil mi? İntihar etmek için çıkmıştım ama atlamaya korkuyordum. Hayattan nefret etmeme rağmen vazgeçmiştim intihardan. Ama sonra tam aşağı inecekken biri beni kollarımdan tuttu ve geri indirdi. All might'du."

   " 'Orada durmak tehlikeli delikanlı. Gel buraya.' dedi. Ben zaten şaşkınlıktan konuşamayacak haldeydim. Sadece 'All might' diyebildim. Kendisi önüme gelerek omuzlarımdan tuttu ve Bana bakmaya başladı. Şu an bile tüm sözleri aklımda. 'Hayat intihar etmek için fazla güzel. Bir şeyler terse kendini geliştir ve yeniden dene. Eğer sorunların büyükse bir kahramandan yardım al. Her zaman ileriye bak ve hedefinden vazgeçme. Anlaştık mı?' Bana arkasını dönerek ilerlemeye başladığında anca kendime gelebilmiştim. 'Bekle!' diyerek onu durdurdum. Ona en merak ettiğim soruyu sordum. 'Özgünlüğüm olmasa bile kahraman olabilir miyim?' "

Derin bir nefes alıp verdi. "Bir süre sessiz kaldı. Sonra 'Dürüst olmak gerekirse özgünlüğün olmamasına rağmen kahraman olabilirsin desem. Sana boşa umut vermiş olurum' dedi. Gözlerim dolmuştu. Ama bir şey söylemedim. 'Eğer kötülerle savaşmak istiyorsan polis olabilirsin. Kahramanlar yüzünden hiçbir şey yapmıyormuş gibi görenselerde saygın bir meslek.' dedi. Biliyordum bunu Kacchan. Hemde 5 yaşımdan beri. Ama en sevdiğim kahraman, olmak istediğim kahraman söyleyince.
Kabullenmiştim. Kahraman olamazdım. O gitmek için hazırlanmaya başladığında ise beni kurtardığı için teşekkür ettim ve o gitti."

"Kacchan, o çatıdan farklı biri olarak indim. Kahraman olmak için tüm umutlarımı söndürdüm. Daha fazla çabalamak istemiyordum. Ne de olsa işe yaramazın tekiyim. Bugün ise onca zamandan sonra bile hala birilerine yardım et- "

"Ne saçmalıyorsun aptal deku?" İzuku şaşkınlıkla ona baktı. "Kendine işe yaramaz demeyi kes. Çünkü değilsin." Bakugou ayağa kalkarak yere bakmaya başladı. "Çocukluğumuzdan beri rakibiz biz. İkimizde All might hayranıydık. İkimizde en iyi olmak istiyorduk. Sen beni sinir ediyordun çünkü her zaman beni geçmeye çalışıyordun. Bu ise beni ateşliyor ve sırf seni geçebilmek için daha çok çalışıyordum. Sırf rakibim sensin diye. Sırf zirveden sana bakabilmek için."

"Lisede de aynı olacak zannediyordum. Ne olursa olsun o lanet çabalarınla o okula girecektin. Yine aynı sınıfta olup beni geçmeye çalışacaktın. Yine rakip olacaktık. AMA SEN YOKTUN ORADA APTAL! SÖYLESENE RAKİBİN PES ETTİĞİNDE İLERİYE GİTMENİN ANLAMI NE?" Kızgın gözlerini çocuğa çevirdi. İzuku ise şaşkınlıkla onu dinliyordu. Onu rakibi olarak mı kabul etmişti?

"Ne halt yapacağımı bilemeden kaldım sırf senin yüzünden. Sonra seni yine gördüm." Hatırladı çocuk. Geri dönüş yolunda arkadaşları ile bakugou'yu görmüştü. "Karar verdim o anda. Madem sen birinci olmaktan vazgeçmiştin o halde kalan kişi olarak ben olmak zorundaydım." Derin bir nefes alıp verdi. Bu sefer çocuğun gözlerinin içine baktı. "Bugün ise bir şeyden eminim. Özgünlüğün olmamasına rağmen ortaya atladığın için aptalın önde gidenisin... Ama sırf düşünmeden insanları kurtamaya çalışman bile seni benden daha iyi bir kahraman yapıyor. İşe yaramaz filan değilsin. Beni ileriye götüren rakibimsin... İzuku."

Bir süreliğine durdu. Sonra kapıya doğru ilerlemeye başladı. Çıkmadan önce yüzüne bakmadan konuştu. "Bunu daha önce fark etmediğim için özür dilerim. İyi dinlen." Çıkarken kapıyı kapattı. Karşısında ise başından beri orada olduğunu bildiği Kirishima vardı. "Şey, ben-" Bakugou elini kaldırarak onu susturdu. "Tek kelime dahi etme kirpi. Ben dışarı çıkıyorum. İçeri kimsenin girmediğinden emin ol." O uzaklaşmaya başlarken Kiri kapının yanındaki koltuğa oturdu ve az önce duyduklarını sindirmeye çalıştı.