Sonsuz Eş

Kokunun Peşinden Koşmak

Her kurt gibi bende kaderimdeki eşi beklerken, vücudumun en mükemmel zamanında ölümsüzlüğe erişmiş olmasından mutlu, ama onu hala bulamamış olmaktan dolayı mutsuzdum. Ailem bile benden umudunu kesmişti, klan reisliğini küçük kardeşim devralmıştı. Klan adetlerine göre bağlanmamış bir kurt, ilk erkek olsa bile klan reisi olamazdı.

Her gece yakındaki oranda koşuya çıkar, kurt halimle tek başıma kaderimi arardım. Bunu bulan diğer tanıdıklarıma kaderini nasıl fark ettiklerini sormuştum. Bana gülüp kokusunun nasıl çekici olduğunu anlatmışlardı. Her kurt, her kokuyu bilirdi, bilirdi ama kaderim nasıl kokuyordu diye düşünmek çok saçmaydı.

Hızımı yavaşlatıp ağaçların etrafında oyalandım bir süre, yakında akan ufak nehrin sesini dinledim. Ormandaki farklı kokuları içime çektim. Ne ara hareketlerim hızlandı farkında bile değildim, resmen son hız koşuyordum. Nehir kıyısıdaki açıklıktaki kamp yerinde yine birileri çadır kurmuştu, benim kanımı hızlandıran koku en sondaki çadırdan geliyordu. Kendimi zor tutarak saklanıp izledim, kokuyu beynime kazıdım. Gece açılırken güneş doğuyordu, bazı kampçılar çadırlarını toplamışlardı bile. Son çadır yapayalnız öylece duruyor, içinden hafif nefes sesleri harici hiçbir ses gelmiyordu.

Kaderimin nasıl bir kadın olduğuyla ilgili hayallar kurarken, bir fermuar sesiyle kendime geldim. Kulaklarımı dikip dikkatle dinledim, tek bir kişi vardı. Kaderim olan kişi, ama farklı kokuyordu, tam olarak kadın gibi değildi. Erkek kokusunu da üzerinde taşıyordu, kaderim olan kişiye birisinin dokunmuş olması, kokusu ona sinecek kadar yaklaşmış olması son kontrolümü de kırmama neden oldu.

Çalılardan asil bir şekilde çıktım, bronz teninde parlayan yeşil gözleri korkuyla bana döndü. Çenemi gururla dikleştirdim, etrafında sakince dönüyordum. Kokusuyla sarhoş olmuşken bir anda farkettim. O.. o.. hayır, bu imkansız... O bir erkekti...